Ungi hermaðurinn - 01.02.1920, Síða 6

14
Ougi hurmaðurlnn.
Framh. frá bla. 12
inni og eina og til að fullviasa
sig um að það væri nú virkilega
epli, þá beit hann í það rétt upp
við atilkinn.
Nú hefði mátt búaat við því
að hann flýtti aér að borða það,
en nei, hann stakk því inn und-
ir óhreinu blússuna sína.
»Af hverju borðar þú það
ekki ?« 8purði einhver.
»Borða það einn?< nei, eg
geymi það handa henni mömmu!
Og það var auðséð á honum, að
honum gat ekki komið slikt til
hugar.
Hann [hafði lært það sem bezt
er, að elska aðra meira en sjálf-
an sig.
þan Yissa hvað þau gerðu.
Á trúboðsstöð einni í Afriku
var mikil sorg, því trúboðinn var
veikur, og ástand hans rnjög
ískyggilegt.
Hitinn varð meiri og meiri. og
þjáningarnar jukust með hverri
klukkustund.
Litiu s vertingjabörnin, sem höfðu
eignast gott og kærleiksríkt heim-
ili hjá trúboðanum og konu hans,
voru hrygg, og höfðu enga löng-
un til þess að feika sér eius og
þau voru vön.
Þung þögn hvíldi yfir öllu hús-
inu.
Hjá sjúkrasænginni sat kona
trúboðans, hún þerraði vandlega
svitan sem rann eftir enni hans,
og hagræddi koddunum, sem urðu
svo fljótt heitir af hinum brenn-
andi vöngum.
Hugur bennar hvarfiaði heim
til ættingja þeirra og vina á ættjörð-
iuni í mörghundruðmílnafjarlægð,
meðan hún sat hér ein meðal
svertingjanna við sjúkrasæng
manns síns.
Samt sem áður fann hún sig
ekki einmana, því hún vissi að
Jesús, hinn aimáttugiog kærileiks-
ríki frelsari var hjá henni og
gætti þeirra beggja með blíðu og
trúfesti.
Hún heyrði til barnanna fyrir
utan, og gladdist yfir hvað oft
þau komu og spurðu hvort »faðir«
væri ekki þressari. Hún skildi
nú betur en áður hversu dýrmæt
þessi börn voru heuni og manni
hennar, og trú barnanua lýsti
því betur en orð, að starf þeirra
hafði ekki verið árangurslaust. Á
raeðan hún sat þarna og sendi inni-
lega bæn til Guðs um að opinbera
Jesú fyrir börnunum einnig í gegn-
um þennan sjúkdóm, heyrði hún
að það var drepið hægt að dyrura-
Hún lauk upp og úti fyrir stóð
einn af litlu svertingjadrengjun-
um.
»Móðir« sagði hann, viltu lána
okkur lykilinn að kirkjunni?*
»Hvað ætlið þið að gera við
hann, elsku börn,« sagði hún og