Ungi hermaðurinn - 01.08.1929, Page 6
62
Ungi hermaðurinn
jð með eftirvæntingu á glugga-
kytruna og endurtók í sífellu: „Nú
kemur hann bráðum!“
Þá varj)aði hnígandi kvöldsólin
liinstu geislunum á gluggana í
húsinu andspænis, svo að rúðurn-
ar leiftruðu og endurköstuðu ljós-
glampanum yfir í dimma lierberg-
ið sjúka drengsins. Það var þessi
stund, sem liann liafði biðið mbð
Óþreyju allan síðari liluta dags-
ins, eini ljósgeislinn í hans livala-
íullu lífsbaráttu.
Þesskonar sólargeisla getur sjer-
livert af oss líkst, með því að
gleðja og lílcna þjáðum og þurf-
andi bræðrum og systrum, og með
því að sýna í verki, að vjer þor-
um að berjast gegn eymd og ör-
birgð liins nauðstadda lýðs. Fyrir
vlgeislum kærleikans, endurskini
hins eilífa, himneska kærleika,
verða skuggar sorgar og beiskju
að víkja.
EINU SINNI ENN, MAMMA.
Unglingspiltur var á förum að
heiman í sína fyrstu vist.
Fatabagginn lians var tilbúinn,
og móðir hans, sem var ekkja,
háfði gefið honum öll þau lieil-
ra;ði, sem elskandi móðir fær upp
hugsað. Hún hafði kvatt hann, en
samt fór hann eklti. Enn á ný
varpaði hann sjer í faðm móður
sinnar og orð lians lýstu því Ijós-
ast, hvers vegna hann hafði liikað
við að leggja af stað.
„Mamma,“ sagði hann, „bið ]>u
einu sinni enn fyrir mjer, áður eu
jeg fer!“
Einu sinni enn!
Hversu ljóslifandi standa þau’
nú fyrir hugskotssjónum lienuai’
allar bænirnar, sem liún, við hlio
elskaðs drengsins síns, hefir seiit
upp til liásætis Guðs, og ákaliað
lijálp hans og vernd lianda ekkj-
um og munaðarieysingjum. Og
hversu ósegjanlega styrkir það
nú trú þeirra beggja, 'móður og
sonar, að vita það, að þau eiga
föður á liimnum, sem muni fraiU'
vegis vaka yfir þeim og vernda
þau, þótt þau verði nú að skiija;
og að ])essi sama föðurhönd muú
framvegis leiða þau.
OPNA ÞÚ HLJÓÐLEGA.
Indverskt stúlkubarn hvíldi deyj-
andi á örmum föður síns; við lilið
þeirra stóð systir hins deyjandi
barns, sem háfði öðlast hjálpræðið.
— „Pabbi,“ sagði hún, „litla syst-
ir svífur upp til himna í nótt. Jeg
ætla að biðja fyrir henni.“
Og samstundis kraup hún a
knje og bað með sltærri, hátíðlegri
rödd:
„Ástkæri Guð, litla systir núu