Nýja Ísland - 01.10.1905, Blaðsíða 8

Nýja Ísland - 01.10.1905, Blaðsíða 8
12 NÝJA ÍSLAND. in, sem fyrrum hafði verið svo glaðleg, var nú orðin þreytuleg; mér fanst ég mega sjálfum mér um kenna; ásakaði ég sjálfan mig því meir sem hún talaði innilegar við mig. Eg sneri mér til Martini læknis, vinar míns, og hað hann um að skoða liana. Hann sagði, að lnin væri lieilhrigð, að minsta kosli líkamlega, en bætti þvi við, að ég yrði að sjá um, að lífskjör henn- ar hreyttust, því að hún kynni að lær- ast upp af sorg. Ég kom henni því lil foreldra minna. Þau áttu dálítið hýli, þrjár mílur frá X, en það var vaíið í veðsetningar. Þar liöfðu þau stritað í þrjátíu ár og eigi haft meira en svo í sig og á; það var rétt svo, að faðir minn hafði efni á að fá sér dálílinn glaðning þá sjaldan liann kom til hæjarins. Þar liafðist nú unn- usla mín við, var hún eftirlætisgoð for- eldra minna. Móðir mín, er var veikl- uð og þreytt, unni henni liugástum, og karl faðir minn, er var nokkuð upp- stökkur og örgeðja, sá ckki sólina fyrir henni. Hún annaðist búsýsluna með hinni mestu samvizkusemi og taldi dag- ana milli þess hún sá mig. Eg unni henni mcir en nokkru sinni áður. Okkar á milli var komið nokk- urs konar fóstbræðralag, glöð og ánægð tókum við bæði þátt í því, sem að hönd- um bar, hvort sem það var gott eða ilt. Eg vissi það mcð sjálfum mér, að án liennar mundi Iífið verða mérþungbært, en saint — ég játa það lireinskilnislega — var ég ekki blindur fyrir fegurð ann- ara kvenna, því að annars mundi frú deildarstjórans ekki hafa haft svo mikil á- lirif á mig. »En þegar við erum gift, þá mun það liverfa«, hugsaði ég með sjálfum mér, eins og til þess að hæta samvizkuna. Meðan ég var að hugsa um, hvernig ég mundi fá losaö við mig áhrif þau, er deildarstjórafrúin hafði liaft á mig, þá var barið á dyr og inn kom — Raff. Á livað vissi þetta? Til þessa tíma höfðum við að eins liizt á félagsfund- um eða á götum úti. En nú kom hann að óvörum svo snemma dags heim til mín. »Þér einhlínið á mig, eins og tröll á heiðríkju«, mælti hann og hrosli með þeirri alvöru sem honum var títt. Hann lagði bækur, sem liann hélt á, á borðið. »Þér skuluð ekki gera yður neitt ómak mín vegna; ég er vanur að halda fyrir- lestra kl. átta um morgnana, og af því að leið min lá hér fram lijá, leil ég inn lil þess að vita, hvernig yður liði eftir veizluna.« Veizlan — enn var veizlan rík i huga hans. Það var þó kynlegt að verða var við það, hve mjög þessi maður, sem annars fældist allar veizlur, hugsaði um þessa veizlu. — »Þú verður að komast eftir liögum hans«, hugsaði ég með sjálf- um mér. Ég tók í liönd lians og lézt vera mjög hrærður, og bað hann leyfis um að mega endurlauna honum þetta líknarverk, ef svo færi, að hann færi ein- hvern tíma á dansleík. Hann þagði og heit á vörina; honum virtist nú vera Ijósl, hve meiningarlaust það var að segjast hafa komið inn í

x

Nýja Ísland

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýja Ísland
https://timarit.is/publication/533

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.