Nýja Ísland - 01.10.1905, Blaðsíða 6

Nýja Ísland - 01.10.1905, Blaðsíða 6
10 NÝJA ÍSLAND. þér dveljið hér án þéss að sjá hana, er á glæ kastað.« Iig ruddist nú fram gegn um þröngína og sá autt svæði blasa við frammi fyrir mér. Þarna stóð hún.--------Ég hafði hugs- að mér hana stærri og tigulegri. — Hún var í meðallagi há, þriíleg, klædd í livít- gulan silkikjól; hár hennar var glóbjart og liðaðist í lokkum niður á herðarnar, andlitið fölt og alvarlegt, augun dökkblá, hálsinn hvítur sem mjöll — í einu orði, hún var svo fögur, að naumast var hægt að hafa af henni augun. Það hvíldi eins og drungi yfir augum hennar, hún virtist vera þreytt á þess- um urmul ókunnugra manna, og brosið sem kom og hvarf í hvert sinn, sem nýtt nafn var nefnt við hana, gerði and- lil hennar tilbreytingarlítið. Elzla ríkisráðið nefndi nafn mitt. Hún brosti og lineigði sig yndislega. IJvað ætli frúr bæjarins hefðu geíið mikið til að brosa þannig. — Iig mátti fara fram hjá. Hún hafði rent augunum fram hjá mér eins og eg væri loft. En hefði ég svo sem átt að búast við meiru, lítilfjörleg- ur aðstoðarmaðurinn, af henni, annál- aðri í höfuðhorginni fyrir fegurð. í öðrum enda salsins stóð deildarstjór- inn, brosandi út undir eyru. Brjóst hans var svo alsett orðum, að svo var sem hann væri í pansara. Mér rétti hann tvo fingur og kallaði mig herra embættisbróður. Hann hafði vit á að halda veizlur, þessi maður, — ekki síður en liann hal'ði haft vit til að kollvarpa hinu frjálsl egafé- lagslífi, er verið hafði í bæ vorum. Veizlurnar hans átlu líldega að bæta það upp. Það leit næstum svo út. Vér, skúma- skotsbúar, vorum sem heillaðir. Kveld- verðurinn var ágætur, vínin hétu þeim nöfnum, er vér, alt til þessa dags, að eins höfðum heyrt af bókum, konur þær, er sátu hjá oss við borðið, ræddu við oss af miklu fjöri, og hver okkar þóttist nú íinna hjá sér ýmsar gáfur, er þeim mönnum skartar vel, er í veizlum sitja, og enginn liafði haft hugboð um alt til þessa, að við ættum í löruni okkar. 1 þessuríki Ijósanna,blómanna,skrauts- ins og brosanna var liún drotningin, þessi undur fagra kona, er ég gat aldrei liaft augun af. Það var eins og út l'rá henni streymdi sevðandi afl, er fylli lijörlu vor sælu. Bros liennar hleypti Ijöri í oss, augnaráðið liennar fékk blóð- ið til þess að renna örara. En hvort sem hún talaði eða þagði, brosli eða var alvörugefin, þá livíldi jafnan eins og huliðslijálmur yfir and- liti hennar. Það var eitt smáatvik, sem lét mig sjá gegn um þenna liuliðshjálm. Eg sá mann hcnnar renna til hennar augunum, það augnaráð lians var hit- urt og liörkulegt, svo að lirollur fór um mig við það, og líkt hefir verið um liana, því að hún dró þungt andann, lagði liendurnar á brjóstið og hallaðist aftur á hak i stólnum með aftur augun eins og hún væri að verjast yfirliði. Þetta var þó að eíns um skamma stund. Á svip-

x

Nýja Ísland

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýja Ísland
https://timarit.is/publication/533

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.