Nýja Ísland - 01.01.1906, Blaðsíða 4

2
NÝJA ÍSLAND.
eða npp á hanabjálkaloft, breilt þar til
sýnis, á meira eða minna vcl hefluð
borð, og þetta var svo kallað hazar.
Nei, Plausor minn, veiztu nú hvað, eg
er dannaður maður, eg hefi verið í út-
löndum og þetta kalla eg ekki bazar.
Mér hefir því ekki dotlið í hug að fara
að klifra upp á hanabjálkaloft eða labba
út í skílug pakkhús, til þess að skoða
þar það glingur, sem áður var i fögr-
um og stórum gluggum, skínandi á
milli tveggja elda, ljóss bæði að utan
og innan«.
»Jú, en«, sagði Plausor, »þú varst bú-
inn að lofa að skrifa um jólabazarana«.
»Jú, að vísu, en það gjöri eg nú samt
ekki, en eg skal skrifa um jólaskemtan-
irnar í þess stað. Það gjörði Plausor
sig ánægðan með, og hið sama verða
lesendurnir að gjöra.
Aðalskemtanirnar um jólin voru haldn-
ar í guðsþakkarskyni. Fyrst kom kven-
félagið »Hringurinn«, og sýndi »tahlaux«
eins og í fyrra, en sá var þó munur-
inn, að ljósin, sem lýsa áttu á andlitin,
ruku svo mikið í fyrra, að áhorfendurn-
ir fyltust af hósta, og var það einkar
gott fyrir lyfsalann, sem selt hafði ljós-
in; en nú varð svo megn lykt af þeim,
að »Hringurinn« sjálfur varð dauðveikur,
en ekki aðrir, því Fjalakötturinn er svo
dásamlega innréttaður, að enginn ódaun
frá leiksviðinu kemst yfir lamparaðirn-
ar, hann er nefnilega nógur þar fyrir
áður. Lyfsalinn græddi því einnig i ár,
þó Ijósin væri ekki keypt að honum,
því hringurinn er fjölmennur, og lyf-
salinn vonast eftir, að hann lialdi áfram
þessu blessunarríka starfi. Annarsverk-
uðu Ijósin ágætlega, það var kveykt á
þeim, þegar tjaldið var dregið upp og þau
voru »akkúrat« út brunnin, þegar tjald-
ið var komið upp. »Tablauxin« gjörðu
mikla lukku, og í livert sinn var heimt-
að, að það yrði aftur sýnt, en því var
sjaldan sint, og varð eg mjög glaður
við það, og þakkaði í hjarta mínu stjórn
Hringsins, og eg var að óska, að »lista-
fólkið«, sem sýnir snild sína í »Fjölni«,
vildi fylgja þeirra loflega dæmi; en síð-
an hefi eg heyrt, að ástæðan lil þess, að
tjaldið var eigi í hvert sinn dregið upp
aftur, hali verið sú, að ljósin voru svo
afardýr, þó pöntuð væri, og það dró
talsvert úr þakklætistilfinningu minni.
Önnur skemtunin var Jónasar Hall-
grímssonar kvöldið; þar skemti eg mér
mæta vel, það fór rafmagnstitringur
um mig, þegar eg sá allan hinn fagra
kvennaskara, söngfélagið »Gígia«x, fara'
upp á sviðið, og hefja söng sinn. Alt,
sem þær sungu, var um ást, og þegar
þær svo enduðu með því að syngja
»con expressione« og »con niulto amore«,
þessi orð: »Kcmur þú ei senn, kemur
þú ei senn !« þá hugsaði eg með sjálf-
um mér, jú, vissulega kemur hann senn
lil ykkar, það er að segja, til þeirra af
ykkur, sem eruð fermdar á þessari öld,
en þið hinar, sem voruð fermdar snemma
á öldinni sem leið, megið líklega lnða.
Þriðja skemtunin fór fram á gamla-
árskvöld, og ,var ókeypis fyrir fólkið,
1] Orðið ér rangt stafað þannig, það á að lieiia
Ciýjjt af orðinu »gúa«, sbr. orðið hafgúa, sem þýðir
yndislegar hafmevjar, sem töfra sjómenn með söng
sinum. Pá ber felagið líka réttilega nafn sitt.