Nýja Ísland - 01.01.1906, Blaðsíða 10

4
NÝJA ÍSLAND.
"N.
dagmálin, liláka nm hádegið og eldur uppi um
nónbilið með þeim déskotans reykjarmekki, er
lagði yfir öll Þingholtin, svo alt ætlaði að kafna.
„Arrna sonunt, fremurque oritur1', söng Ennius
forðum suður i Kóm.— „Eldur uppi! — Eldur í
Franz!“ sungu götustrákarnir í Reykjavík, scm
gengu í fylkingu eftir lúðm þeyturum bæjarins,
er kölluðu saman slökkviliðið nýja og streymdi
það að hvaðanæva, til að biarga úr eldinum og
kæfa hann með snjó og klakahlunkum, þvi vatui
var ekki hægt, að ná, fyren búið var að sprengja
ísinn af læknum, en það var enginn hægðarleik-
ur, þvi ekki fæst fremur dýnamit en rauðagull í
öllum bænum, og ekki er hér heldur til neinn ís-
brjótur, svo menn urðu að nota hnúa sina og
hæla, haka og járnkarla til að ryðja brott, ísnum
og leið því ærin stund áður eu hægt yrði að fá
sopa í skjólurnar. En loksins. þegar skrið komst
á vatnið, komst líka skrið á fólkið með allar
skjólurnar og lét þá Knútur ekki sitt á vanta
að trutta á lestina. En uppi hjá húsinu, sem
eldurinn hafði læst sig í, stóð Friðrik sprautu-
stjóri og hópur af varðnnglum slökkviliðsms í
kringum hann, en
„Sprauturnar biðu búnar þar
í bálið að senda gusurnar“;
og þegai skjólurnar komu. varð aðgangurinn
ógurlegur, er þær rnættust,, höfuðskepnurnar tvær:
vatnið og eldurinn. Og það fullyiða víst flestir,
ler sáu, að aldrei muni \ið nokkurn bruna hér í
bæ haf'a verið sýnd slík íadæma hreysti og liug-
rekki sem i þetta sinn, enda var samvinnan og
bróðurandinn svo góð í herliðinu. að það var
sem allir mæltu sömu o>ð, og allir liefðu þá oinu
hugsun: Primo, að bjarga sem mestu af fémæt-
um munum, og secimdo, að slökkva eldinn sem
fyist. Einkum er þó gert, orð á því, hve mikla
röggsemi nokkrir einstaklingar sýndu í björgun-
arliðinu og rifrildis-flokknum. Maður er nefndur
Kristinn, ofurhugi mikill og kappsmaður. Hann
var einn þiirra manna, er stóð á vaiðbergi uppi
á húspakinu, þegar eldurinu læsti sig upp í ræfr-
ið að innan. Er það sagt um hann. að hann
fæiðist mjög í aukana, svo hann vaið eigi muð
öllu einhamur, og kom á hann svo raikill ber-
serkbgangur i þetta sinn. að öllum sýndist sem
eldur brynni úr augum hans. tSpraut.uforinginn
með öllum sínum Ai gusar-augum var ekki lengi að
koma auga á sýn þessa og skipaði þegnum síu-
nm tafarlaust að sprauta í glóðina, sem komin
væri upp á þakinu, og í söinu svipan kom vams-
gusa mikil framan i karlinn og dró þá af hon-
um á8megin, en eldurinn sloknaði í augum lnins,
og vaið hann þá að víkja niður af þakinu og
binda klút, urn höluð sér. — Annar sá. er mestan
orðstir gat sér fyrir fiamgöngu sína. var Leifur
hinn rammi. Hann kvað fyrstur hafa komið að
húsinu þoirra rnanna, er í bjargliðinu eru, og sá
hann skjótt, hvar eldur var í húsinu, því ofn stóð
þar út i horni, fullur af kolum, halfopinn og með
hvítglöandi belti fyrir ofan hurðína. Þrífur lrann
þegar til ofnsins og kippir honum fram á gólflð.
„Væri ekki bezt að lofa ofninum að eiga sig, en
bjarga heldur emhverju öðru?“ spurði húsbónd-
inn, er stóð þar hjá. — „Ef eldurinn er borinn
burtu, þarf engu öðru að bjarga“. svaraði Leifur
og þreif til ol'nsins og bar hann með allri glóð-
inni út á snjóskafl, er var fyrir l'raman húsið og
dáðust þá allir að, er sáu, hvað maðunnn var
heitfengur; en það sögðu sumir á eftir, að eigi
mundi hann skíiari hafa orðið eftir járuburðinn,
en Grettir hinn sterki, er hann bar járn til sýknu
sér frammi fyrir vRafi konungi helga.—Þá er og
þess gotið, hve fimlega mönnum tókst að bjarga
bollapörum, diskum og annari steinvöru, er geyrnd
var uppi á loftinu. Maður einn, er sendur var
upp á loftrð að bjarga þvi, var svo heppinn að
finna þar pils uppi; batt hann þegar íyrir opið
á þvi og fylti það siðan af ýmsu leirtaui og dró
það lram að stigagatmu og mundi hanu lrafa
varpað því þar niður fyrir, ef unglingur einn á
fernnngaraldri, sem heyrt hafði glannið uppi á
loftinu, hefði eigi komið þar að, og beðið mann-
inn að létta sér pilsið, lieldur en að kasta því
mður og mölbrjóta þannig alt, sem i því væri,
því til litils gagns rnuiidi slík björgun verða á
hlutunurn.
Álast við hús það, er brann, var sölubúð ein,
en þó steingafl i milli. Voru margir hræddir um,
að eldurinn mundi læsa sig i hana og ruddust
því nokkiir bjargliðar þangað. Þegar þeir komu
inn í búðina, héldu þeir ráðstefnu um, hvað
vera mundi fémætast þar inni og korn þeim
öllum saman um. að það væri peningaskúfl'an, er
mesta nauðsyn bæri til að bjarga. Var þá lás-
inn talailaust sprengdur upp, skúfl’an dregiu
fram og borin út á snjóföniuna og skilin eftir
þar irjá ofninum og fleiri fémætum gripum, er
þar voru geymdir. En hvort allir auiar hal'a
komið þar til skila aftur eða þeir eru geymdir
þar enn þá í fönninni, er mér eigi Ijóst, en það
mun sýna sig i vor, þcgar fönnina leysir upp,
hvað þar hehr veiið skilið eftir. — Eftir rúma
klukkustund og ötula framgöngu allra var eld-
urinn sigraður.
Heinde omnes nragnacum belli gloiia redicrunt.
___________________ _________________Plcmsor.________
NÝJA ÍSLAND kostar 10 aura töluhlaðið.
Útgefandi og ábyrgðamaður:
ÞORV. ÞORVARÐSSON, prentari.
Prentsm. Grutenberg.