Nýja Ísland - 01.01.1906, Blaðsíða 5

NÝJA ÍSLAND.
17
(Frúargoðið: Framhald.)
»Síðar inunum við ræða nánar um
fyrirætlanír okkar, herra aðstoðarmaður«,
mælti hún, »en það verður með laun-
ungu, leyndarmál okkar mega ekki ber-
ast út. Því að við ætlum að brugga
ýmislegt, sem koma mun yður á óvart,
háttvirtu frúr, en við höfum eigi enn gert
út um, hvernig það verður«. Þessi orð
hennar vöktu fögnuð hjá gestunum.
Nú var ég Iaus.
Mér varð nú hughægra, en þó fanst
mér ég samtimis vera hlektur smánar-
lega. Þetta var þá það, sem hún vildi
mér! Ég átli að levsa af hendi þann
starfa, að liðsinna skólastúlkum að læra
utan að hlutverk sín og yfir höfuð sjá
um alt, sem Ieikana snerti; það var geðs-
legt starf, eða hitt heldur!
Það var eitthvað annað en æfintýrið,
sem ég hafði vonast eftir að fá að taka
þátt í.
Kvöldið leið svo, að ekkert bar til tíð-
inda, er talist gæti markvert. Ráðmenn-
irnir svöruðu því, cr þeir voru spurðir
um, á þann hátt, að ætla mátti, að þeir
væru hermenn, svo nákvæm og stutt
voru svör þeirra. Konur þeirra héldu
um handarhöldin á bollunum með fing-
urgómunum, cn dætur þeirra höfðu lagt
hendurnar í kross yfir þindina, svo scm
þeim liafði verið kent á dansskólanum.
Deildarsljórafrúin lék á alls-oddi, en
þó tókst henni ekki að fjörga geslina.
Ég sá, að hún var farin að þreytast, og
einu sinni tók ég eftir því, að hún breiddi
vasaklútinn lyrir munn sér og geispaði.
Síðan leit hún til manns síns og bar
svipur hennar vott um hræðslu, en hann
hafði eigi orðið þess var.
Við mig talaði hún eigi meira. Hún
þorir ekki að sýna þér hylli sína svo
að á beri, hvískraði hégómagirnd mín
að mér. í þessum svifum báðu tveir
ráðmenn mig að koma í I’hombre við
sig, og þá fyrst yrti hún á mig með
þessum orðum:
»Ég vona, að þér heimsækið mig á
morgun, herra aðstoðarmaður, við þurf-
um að ræða um fyrirætlanir okkar«.
Ég hneigði mig, en svaraði ekki. Fé-
»agar rninir og yfirmenn pískruðu saman
lágt, og duldist mér ekki, að það mundi
snerta mig.
Þegar ég kom á skrifstofuna næsta
morgun, var mér tekið með þessum
kveðjuorðum:
»Þarna er frúargoðið«.
Og þessu nafni fékk ég að halda fram-
vegis; varð ég þess skjótt var, að það
varð mér til allmikillar fremdar. Skrif-
stofustjórinn gerðist héðan af miklu al-
úðlegri við mig, skrifararnir hneigðu sig
enn dýpra fyrir mér og dyraverðírnir
opnuðu dyrnar upp á gátt, er ég kom.
Lilt grunaöi mig þá, að þessi frcmd
mundi verða mér dýrkeypt síöar, eða hve
mikla hugarkvöl hún mundi haka mér.
Siðar um daginn settist ég niður til
þess að skrifa festarmeyju minni bréf,
en þá kom Raff lil mín.
»Geri ég yður ónæði?« sagði hann.
»Nei, nei«, svaraði ég og læsti niður
bréfið. Hann gekk fram og aftur um
góllið, en sagði ekkert. Ég sá, að lionum
var mikið í hug.