Nýja Ísland - 01.01.1906, Blaðsíða 7

NÝJA ÍSLAND.
19
fáum að heyra raddir þeirra þegar sýður
á katlinum. Litið þér á, hérna á milli
þessara beggja skápa er eldhiisið mitt,
milli hinna tveggja er borðstofan, en
þarna er leyniherbergi mitt. Ég sef i
hliðarherberginu, og þar er einnig bóka-
safn mitt. Nú þekkið þér húsakynni
min. Gerið þér svo vel að setjast, nú
er teið til«.
Mér fanst alt svo kynlegt og undarlegt
þar, að mér þótti sem jeg væri staddur
hjá gullgerðarmanni eða galdramanni.
»Hvað er í þessutn skápum?« mælti ég.
»Það er mesta hnossin, sem ég á, rétt-
ara sagt aleiga mín. Það er bezta jurta-
safnið, sem til er í Norðurálfu og hefir
farið hálf öld í, að safna því. Eg
hlaut það að erfðum eftir kennara minn,
Erckmann prófessor. Þjer kannist ef til
vill við nafnið?«
»Mér finst eins og ég haíi heyrt það
nafn nýlega«.
»Það er mjög sennilegt«, svaraði hann
og brosti. »Þér skuluð líka fá að vita,
hvar þér hafið heyrt það. Lítið þér á,
i þessum skápuin eru jurtir frá Kanada,
Madagaskar og Pendjab. f sambandi
við þá eru merkir viðburðir. Milli þess-
ara skápa hefi ég margar rökkurstundir
setið hjá Agnes, sem nú er kona Neue-
nahrs deildarstjóra. í króknum rnilli
þessara skápa hétum við hvort öðru
eiginorði; við skárum nöfn okkar í skáp-
ana og bárum blóð okkar í stafina að
fornurn hætti, en það hefir þó eigi reynzt
einhlítt, eins og þér hafið séð«.
Nú varð þögn. Við störðum nokkra
stund á bláleita logann, sem teygðist upp
með spegilfáguðum katlinum.
»Nú man ég líka hvar ég hefi heyrt
nafnið. Það var föðurnafn frú deildar-
stjórans. Var hún dóttir kennara yðar?«
»Nei, bróðurdóttir hans. Og þessi bróðir
lians er gáta, sem ég mun aldrei fá leyst.
Ég hefi litið upp til þess manns, tignað
hann eins og dýrling, en nú liata ég hann
og fyrirlít. En hlustið nú á sögu mína:
»Ég hafði barist áfram á lærdómsbraut-
inni og var orðinn stúdent. Svo bar við,
að prófessor sá, er ég liafði mestar mætur
á, liét verðlaunum fyrir bezta ritgerð um
þroska slcýluhlómanna, en því var haldið
leyndu, liver verðlaunin }rrðu. Ég tók
til að skrifa um þetta efni, vann að þvi
jafnt nótt sem nýtan dag, enda fór svo,
að ég féklc verðlaunin.
Ég var í mikilli geðshræringu, er ég
A hinum ákveðna tíma kom í vinnustofu
hans, þar sá ég fyrst þessa skápa og fékk
nrí að vita.í hverju verðlaunin væru fólgin.
»Mér var það mikil gleði, að þér
skylduð sigra«, mælti prófessorinn og
rétti mér höndina, »því að ég hefi nú
all-lengi veitt yður athygli og met yður
mjög mikils, þó að ég viti eklci einu
sinni, hvað þér heitið. Sjáið þér skáp-
ana þarna. í þeim felst æfistarf rnitt.
Ég hefi farið um fjöll og ófærur, norður i
kaldabelti og suður i heitu löndin og
hefi hvarvetna safnað, en ég hefi eigi
komið skipulagi á neitt af safni minu.
Ef ég nú dey, er safnið ekki meira vert
en heysáta. En ég hefi eigi framar það
þrek, sem þarf til svo mikillar vinnu.
Viljið þér verða aðstoðarmaður minn?«