Sumarblaðið - 17.06.1916, Blaðsíða 11

SUMARBLAÐID
13
Hreysti.
Það var sagt um Gunnar á Hlíðar-
enda að hann brygði sér hvorki við sár
né bana.
Eg hefi heyrt mörg vesalmenni minn-
ast á, að slíkt mundi orðum aukið, þótt
Gunnar hafi hraustur verið. Þeir sem
blauðir eru geta ekki sett sig í spor
þeirra manna, sem hugrakkir eru og
harðgeðja.
Þegar Skarphéðinn fannst eftir brenn-
una sást að hann hafði bitið á kampinn
og brugðið sér ekki meðan undan hon-
um brunnu fæturnir.
í Stiklastaðaorustu var Þormóðr Kol-
brúnarskáld skotinn ör til ólifis. Einn
af læknunum sem hjúkra átti særðum
mönnum, gat ekki tekið örina úr sár-
inu. Þá sagði Þormóður að skera skyldi
í kring um hana. Svo var gert. Hann
kipti sjálfur út örinni og komu út tág-
ar af hjartanu. Hann leit á það og
sagði: Vel hefir konungurinn alið oss;
feitt er mér um hjartaræturnar. Síðan
hné hann aftur og var þá dauður. Þetta
var hraustlega mælt. Nú á timum mundu
menn hafa borið sig báglega og grátið
hátt.
Einu sinni bar svo við að eldurinn
kulnaði hjá Gretti i Drangey. Hann
hafði enga fleytu og varð því að synda
til lands. Það var vika sjávar. Eftir
sögunni að dæma virtist hann lítið das-
aður morguninn eftir.
Nú má minna muna. Falli maður i
sjóinn og vökni milli hæls og hnakka
þá fara að glamra í honum tennurnar
og daginn eftir legst hann í lungnabólgu.
Slikt er háskaleg vesalmenska. En það
er ekki nema eðlilegt, að þeim mönn-
um finnist Ægir kaldhentur, sem aldrei
hafa í kalt vatn komið alla æfiiia. Ekki
er að furða þótt limirnir skjálfi sem
aldrei hafa úr fötunum farið.
Þftð er ilt til þess að vita að menn
hugsa ekki meira fyrir heilsu sinni en
einhverjum hlut, sem þeim er ekkert
viðkomandi. Það eru ekki aðeins stoð-
irnar undir þeirra eigin heilsu, sem þeir
eru að brenna, það er einnig hreysti
þjóðarinnar sem þeir troða undir fótum.
Af vesalmennum fæðast vesalmenni.
Þeir gefa sýkt korn í þjóðarmælirinn.
Þeir láta eftir sig veikburða niðja, sem
halda áfram að riðja vesalmeDskunni til
rúms.
Menn vanrækja líkama sinn og láta
alt annað sitja í fyrirrúmi.
Fólkið klifur þrítugan hamarinn til
þess að opna vegi vizkunnar fyrir börn-
um sínum, en hoifir með blindum aug-
um á að þau líkamlega visna upp og
missa allan starfsþrótt. Menn þykjast
öllum fótum i jötu standa ef þeir fá
hlúð að hinum andlega þroska. En
þeir gleyma því, að í veikburða og
þróttvana líkama fær ekkert andlegt
líf þrifist.
Nú eru af þeir tímar, er sá þótti ágæt-
astur, sem hraustastur var. Þá var tal-
inn heiður að geta goldið högg með
höggi. Nú bjóða menn fram vinstri
kinnina þegar sú hægri er slegin.
Áður riðu hetjur um héruð og báru
hátt gullrekin spjót. Nú lúta menn lágt
og blessa óvini sína.
Er þetta ekki framför?
Svo munu fiestir ætla.
Áður skipaði drengskapur og hug-
rekki öndvegið. Nú er lítilmenska og
kveifarskapur korninn í staðinn. Áður
voru menn hraustir og harðir. Nú eru
menn lingerðir og liggur ofarlega kveif-
arskapurinn i þeim fiestum.
Heigulsháttur og kveifarskapur verð-
ur að hverfa á braut. Það á að útrýma
því sýkta og lingerða en opna dyrnar
á gátt fyrir öllu, sem liraust er og lieil-
brigt. Þeir, sem bestum kostum eru
búnir, sigra og lifa.
Hálcon.