Sumarliljan - 01.06.1919, Page 6

4 SumarlílJáR
hina ágætu og hreystilegu frammi-
stöðu sína.
Poweli kallaði drengjafélag það,
sem hann stofnaði á Englandi 7 árum
síðar, eftir þessum ágætu drengjum,
sem hann hafði kynst í stríðinu,
svo af þeim dregur Skátareglan nafn
sitt.
í stríðinu mikla hafa þeir í ófrið-
arlöndunum verið látnir gegna varð-
skyldu heima fyrir, svo tugum þús-
undaskiftir, og í stórborgunum til að-
stoðar lögreglunni. Pjóðverjar höfðu
frá 10—20 Skáta með hverri her-
deild, sem boðbera, til ýmislegra smá-
vika og athugasemda. Drengirnir
hafa staðið sig vel og énginn banda-
maður kvað hafa haft hendur í hári
þeirra. Aftur á móti náðu Þjóðver-
jar einum frönskum Skáta, en sem
með engu móti vildi gefa nokkrar
upplýsingar um landa sina, og skutu
þá Þjóðverjar hann. í útlendum blöð-
um er mynd af þessum atburði. Skát-
inn stendur teinréttur með bundið
fyrir augun. 6 hermenn miða á hann
byssum sínum. Enn einu sinni er
honum gefinn kostur á að sleppa, ef
hann aðeins segi fáein orð, en
Skátinn er trúr og þekkir skyldu sína.
Skotin ríða af, hann fellur og Þjóð-
verjar eru engu nær.
Vertu bltður og þolinmóður og
lœrðu að stjórna sjálfum þér.
Minstu þess, að hversu dýrmcet
sem talsgáfan er, er þögnin þó oft
ennþá dýrmætari.
Hljóðpípan dvergsins.
(Æfintýri.)
»Húrra! Loksins hefi eg lokið við
þessar leiðinlegu »lexíur«,« hrópaði
Tunii litli um leið og hann ýtti frá sér
bókunum og fleygði stílabókinni ofan í
skrifborðið.
1 dag hafði honum gengið ver
að læra en nokkru sinni áður og
stílabókin hans var full með blek-
klessur. Jafnvel þolinmæði mömmu
hans hafði verið nóg boðið. Henni
hafði fundist óþolandi að sitja með
’honum í kenslutímanum, og eins oft
og Tuma hafði henni verið litið á
klukkuna til að gæta að, hvort tíman-
um væri eigi lokið.
En hve lengi sem tíminn er að
líða, endar hann þó að lokum, og
nú var Tumi laus. — »Vertu sæl
mamma,« og í einu vetfangi var
hann kominn út úr stofunni og út í
garðinn.
í einu garðshorninu átti hann sjálf-
ur ofurlítinn afgirtan blett, og hann
ætlaði nú að vita hvort hann fyndi
þar eigi fallegt blóm handa mömmu
sinni, til að bæta fyrir leiðinlegu tím-
ara, er hann hafði ollað henni.
í því að hann hljóp yfir dálítinn
grasblelt, sá hann eitthvað glampa í
grasinu. Hann beygði sig niður og
tók upp ofurlitla silfur-hljóðpípu,
er hann hafði fundið.
»Þetta skal eg geta niömmu svo
hún geti skreytt úrfestina sína með
því,« hugsaði hann, »en ætli þetta