Sólöld - 20.07.1918, Síða 5

SÓLÖLD.
3
aður komdu með eitthvað goti handa okkur að
borða. ”
Áður en eitt augnablik var iiðið voru alls kon-
ar krásir komnar á borðið í gull skálum og kryst-
alls kerum. pegar Aladdin lilli hafði borðað sig
saddan af þessum krásum, fór hann að ganga sér
til skemtunar. Konungsdóttirin ók fram hjá þar
sem hann var á gangi; hún var falleg og clskuleg
stúlka og Aladdin litla leizt ósköp vel á hana. Ilann
fór lieim og nuddaði töfra lampann sinn og sagði
við andann: “Góði andi; gerðu mig ríkan og bygðu
mér skrautlegustu höllina sem lil getur verið í ver-
öldinni. ’ ’
Áður en augnablik var liðið var Aladdin og
móðir hans í stórri höll úr skíru gulli. f höllinni
voru sex lnindruð þjónar til ]v>ss að stjana við þau,
og nógu mikil auðæfi til þess að lcaupa fyrir heilt
konungsríki. pau sendu fjörutíu gullskálar fullar
af gimsteinum og perlum til konungsins, og' honum
þótti svo vænt um gjöfina að liann gaf Aladdin
litla dóttur sína.
Aladdin og konan hans lií’ðu saman í friði og
ánægju í gullhöllinni sinni þangað til töframaður-
inn frá Afríku kom aftur til þess að reyna að ná
lampanum. Hann frétti að Aladdin væri úti á
dýraveiðum; hann fór í dularklæði og' þóttist víra
förukaupmaður og kallaði liátt við hallardyrnar:
“Eg sldfti nýjum lömpum fyrir gamla! hver vill
skifta gömlum lampa fyrir nýjan?”
“Eg Vil það!” kallaði konungsdóttirin og
liljóp út í 'hallargarðinn. Húr, mundi eflir því að
lítill óhremn lampi var í herhergi Aladdins; hún
fór út ni'.'ð l ann og skifti honum fyrir stóran. nýj-
an, fallcgan iampa við töframan.únn. Pe1t-„ var
töfralami iru! Töframaðufinn ,:iddaði lampann á
augabrag'-ji og sldpaði apdanum ; ð fara nmð gull-
höllina og alt sem í henrii var lengst suður tii
Aíríku.
“Er mig að dreyma?” sagði Aladdin þegar
liann kom heim af dýraveiðunnm. par sem höllin
lians hafði verið var aðeins svo lítið flag- Til
allrar hamingju var hann enn mcð hringinn scm
töframaðurinn hafði fengið honum og' nú vildi
svo til að hann nuddaði hringinn í hugsunarleysi:
“Ilvað viltu að ég’ gjöri fyrir þig?” sagði þræll
hringsins.
“Fyrir alla muni komdu aftur hingað með
höllina mína og konuna mína!” svaraði Aladdin.
“pað getur enginn nema þræll lampans,” svar-
aði andinn.
“Flyt mig þá til konunnar minnar!” sagði Al-
addin; og á svipstundu var hann við hlið hennar
við borð í höllinni lengst suður í Afríku. pau
voru frá sér numin af gleði að finnast aftur en
áður en þau gætu komist í burtu kom töframaður-
inn til þess að borða með konungsdótturinni. Al-
addin skrcið undir borðið í flýti og lét duft í -hend'
ina á konunni smni sem hún lét í vínglasið sitt.
“ITérna er ágætt vín!” sagði hún við töfra-
manninn; “bragðaðu það.”
“ Töframaðurinn drakk úr glasinu í einum teyg
og datt niður steindauður.
Aladdin skreið undan borðinu, fann lampanri
í vasa töframannsins og' nuddaði liann. “Blessaður
flyttu höllina tafarlaust aftur þangað sem hún
var!” sagði hann við andann.
Og' höllin lyftist á svipstundu þaðan sem hún
var í Afriku og var jafnskjótt komin til Kína beint
á móti konungshöllinni. Konungurinn varð him-
inglaður að finna aftur dóttur sína og mann hennar
og hann arfleiddi þau að öllum eiguin sínum.
“Nú hefir þú heyrt sögona,” sagði mamma
hennar Sigurbjargar litlu, “og' nú veiztu hvað það
þýðir þegar einhver talar um Aladdins lampann. ”
BröltiS á borðinu
Óla þótti gaman að klifra upp á borðið. Var
honum oft bannað það, en hann liætti því ekki.
Einn dag var hann einn inni í baðstofu. pá
hugsaði hann með sér: “Nú er mér óhætt að faia
upp á borðið. Ó hve það væri gaman að hoppa
og syngja uppi á borðinu.” Svo tók liann stól og
færði hann að borðinu. Brölti síðan upp á stól-
inn og af honum upp á borðið. Hann stóð á fæt-
ur og sísporaði um borðið, baðaði út höndunum
og' söng:
“Aldamla Idafold,
Áttdæa fótturmold,
Falltonan fí
Möum dín muttu dæ,
Megan lönd digir dæ
0 dumar dinnatt mæ,
Dlá lól á lí,
Dlá lól á líli-í.”
Við síðasta orðið hóf hann röddina eins og
hann gat og þandi sig sem mest hann mátti, veif
aði höndunum og' stappaði í borðið. Gætti liann þess
ekki, að hann var nærri borðiirúninni, og sté hann
alt í einu út af borðinu og steyptist niður á gólfið.
Breyttist nú söngurinn í annan söng, því Óli hafði
meitt sig allmikið á höfðinu. Mamma liarrs kom
inn og setti votan klút við höfuðið- Svo v.'i'.1 höt'-
uðið reifað, og varð Óli að bggja í rúmir.; dag-
inn eftir.
Við þetta hvarf löngunin til þess að brölta upp
á borðið, og reyndi hann það ekki eftir það.
—“Litli Sögumaðurinn.