Ný þjóðmál - 14.06.1974, Blaðsíða 12

#ící>mál
VIÐ TAKANDI:
íslensk alþýða til sjávar og sveita:
SAMEINUMST GEGN
HÆGRIHÆTTUNNI!
Það verður augljósara með
hverjum deginum, að ihaldsöflin i
landinu, Sjálfstæðisflokkurinn og
forysta Alþýðuflokksins, stefna nú að
myndun nýrrar stjórnar, ef það
óhapp henti islenska kjósendur að
veita þessum tveimur flokkum meiri-
hiuta á Alþingi, eins og þeir höfðu
fyrir siðustu kosningar. í þessu skyni
mun Sjálfstæðisflokkurinn veita
Alþýðuflokknum þann stuðning, i
þessum kosningum, sem hann telur
þörf á, til þess að Gylfi og kumpánar
hans komist áfram inn á Alþingi. Þar
sem þessir hægristjórnardraumar
eru stórhættulegir fyrir framtíðar-
kjör íslenskrar alþýðu, er mikilvægt
að kjósendur rifji það mjög rækilega
upp, hvað fólst i raun og veru i hægri-
stjórn þessara flokka fyrir fáeinum
árum. Kjósendur verða að íhuga það
vandlega, hvort þeir vilja raunveru-
lega kalla yfir þjóðina endurtekningu
þess hörmungarástands, sem
,,viðreisnin” skapaði.
Til þess aö kjósendur geti gert sér betur grein
fyrir þeirri þjóðarógæfu, sem ný hægri stjórn væri,
skulu hér á eftir dregin fram nokkur megineinkenni
þeirra hörmungatfma i islensku atvinnu- og efna-
hagslifi, sem kenndir hafa veriö viö „viöreisn”
Erlendur gjaldeyrir hækkaði
um 100% á einu ári
A timum hægristjórnarinnar var ekki hægt aö
tala um „gengisfellingar” i venjulegri merkingu
þess orös, heldur hæföi oröið „gengishrun” betur
þvi sem þá gerðist. Gengið var fellt hvaö eftir
annað, og á 11 mánaöa timabili á seinni hluta
„viðreisnaráranna” hækkaði erlendur gjaldeyrir af
völdum gengisfellinga um rúmlega 100%. Þetta var
á árunum 1967 og 1968 þegar gengið var tvivegis
fellt, og þaö stórlega i hvert skiptið. Slikt gengis-
hrun hefur verið óþekkt á tslandi bæöi fyrr og siöar.
Heildar gengishrunið á „viöreisnartimanum” sést
best af þvi, að við upphaf þess timabils kostaði einn
Bandarikjadalur 16,32 krónur Islenskar, en viö lok
timabilsins kostaði einn Bandarikjadalur 88,10
krónur.
Vilja islenskir kjósendur kalla yfir sig á ný slikt
gengishrun?
Ef þið viljið það, þá skuluð þið kjósa Sjálfstæðis-
flokkinn eða Alþýöuflokkinn. En ef þið viljið það
ekki, þá er öruggasta leiöin til að hindra slikt að
kjósa F-listann.
5000-6000 atvinnulausir
— á annað þúsund landflótta
A tima hægristjórnar „viðreisnarflokkanna”
skapaðist hið alvarlegasta ástand i atvinnumálum
landsins, sem leiddi til almenns atvinnuleysis. Fór
svo um tima, aö milli 5000 og 6000 einstaklingar
voru skráðir atvinnulausir, og voru þó á annað
þúsund Islendingar komnir I atvinnu i öðrum
löndum — sumir hinu megin á hnettinum I Astralíu.
Þaö gefur nokkra hugmynd um, hversu alvarlegt
atvinnuleysiö var, að áriö 1968 töpuðust 269 þúsund
vinnudagar vegna atvinnuleysis, 589 þúsund vinnu-
dagar árið 1969 og 333 þúsund árið 1970, eða samtals
1.191.000 vinnudagar á þremur árum.

—■■' - . ’ /* "
A atvinnuleysisárum „viðreisnarstjórnarinnar”. Nú riður á fyrir launþegastéttirnar I landinu að bægja
hægri hættunni frá.
Vilja kjósendur kalla þetta ástand aftur yfir
landsmenn? Vilja þeir aftur slíka hægristjórn?
S tyrjalda rástand
á vinnumarkaðinum
Verulegur hluti svonefnds „viðreisnartlmabils”
hægriflokkanna einkenndist af stöðugu striði viö
samtök launþega og Itrekaðri kjaraskerðingu.
Þessar aðgerðir leiddu til neyðaraðgerða af hálfu
verkalýðshreyfingarinnar. Afleiðingin var heims-
met i verkföllum samkvæmt opinberum skyrslum.
Sem dæmi má nefna, að árið 1961 voru tapaðir
vinnudagar vegna verkfalla liðlega 278 þúsund, árið
19631iðlega 206 þúsund, árið 1968 um 216 þúsund og
árið 1970 rúmlega 295 þúsund, svo nokkur ár séu
tekin af handahófi.
Þetta ástand er hægt að bera saman við
almennan vinnufrið á tima núverandi rikisstjórnar.
En kjaraskeröingarstefnan bar þann árangur,
þrátt fyrir varnaraðgerðir launþegasamtakanna,
að lifskjörin bötnuðu ekkert. Þannig sýndu opin-
berar skýrslur, að kaupmáttur tlmakaups var lægri
árið 1970 en við upphaf hægri stjórnar.
Þetta kom berlega i ljós, þegar athugaöur var
kaupmáttur vegins meðaltals dagvinnutaxta Dags-
brúnar á hverja greidda vinnustund án orlofs, og þá
miðað við visitölu vöru og þjónustu. Visitala þessa
kaupmáttar var sett á 100 árið 1963, en hún reyndist
vera nokkru hærri, eða 119,9 stig, árið 1959, heldur
en 1970, er hún var 109,9 stig. Þetta sýnir greinilega
hvernig kaupmáttur timakaupsins þróaðist á
timum hægristjórnarinnar.
Vilja launþegar kalla yfir sig nýtt slikt timabil
kjaraskeröingar? Eða setja traust sitt á þá vinstri
menn, sem bjóða fram I nafni F-listans og vilja
varðveita kaupmátt launanna og leysa efnahags-
vandann án þess að skerða kjör láglaunafólksins?
Vantrú á íslenskum
atvinnuvegum
Eitt af megineinkennum hægristjórnarinnar — og
ein af ástæðunum fyrir atvinnuleysinu og vand-
ræðaástandinu i efnahagsmálunum á þeim tima —
var sú mikla vantrú, sem hægrimenn höfðu — og
hafa vist enn — á islenskum atvinnuvegum. Þessi
vantrú birtist sérstaklega i þvi, að viðreisnarherr-
arnir töldu erlenda stóriðju vera framtiðaratvinnu-
veg landsmanna. Þeir lögðu þvi allt kapp á að fá
hingaö erlenda stóriðju og erlent einkafjármagn, en
vanræktu islenska atvinnuvegi. Þetta kom skýrt
fram annars vegar I draumum sumra ihaldspostul-
anna um 20 álverksmiðjur, og hins vegar i þvi,
hvernig togarafloti landsmanna grotnaöi niður, svo
að hann var vart umtalsverður I lok hægristjórnar-
timabilsins.
A siöustu árum hefur þveröfug stefna rikt: stefna,
sem byggir á trú á Islenska atvinnuvegi og eflir þá
umfram allt en lætur erlenda stóriðju lönd og leið.
þessi stefnubreyting hefur sýnt sig I verki. Vilja
kjósendur skipta á ný? Vilja þeir veita postulum
erlendrar stóriðju á ný stjórnartaumana, svo
draumurinn um 20 álbræðslur ráði á ný meiru hér á
landi en uppbygging Islenskra atvinnuvega vlða um
landið?
Aðgerðarleysi
í sjálfstæðismálunum
Enn eitt einkenni hægristjórnar „viðreisnar-
flokkanna” var algjört aðgerðarleysi þeirra I sjálf-
stæðismálum þjóðarinnar. Að sjálfsögöu gerðu þeir
ekkert til að losa Islendinga við erlenda hersetu,
enda báðir flokkarnir fylgjandi þvi, aö hún verði
sem lengst og mest. En þeir gerðu heldur ekkert i
landhelgismálinu, annað en binda Islendinga á
klafa smánarsamningsins frá 1961, sem siöan hefur
verið erfiður þröskuldur I landhelgisbaráttu
Islendinga. Þetta aðgerðarleysi var algjört I 12 ár,
og það þurfti vinstri stjórn til þess aö koma
hreyfingu á málið og vinna umtalsverðan áfanga-
sigur. Sá áfangi hefur átt hvað mestan þátt I þvi, að
nú blasir við viðtæk viðurkenning á 200 sjómilna
efnahagslögsögu.
Treysta kjósendur hægriflokkunum til þess að
bregða út af áratuga vana aðgerðarleysis I land-
helgismálinu? Eða vilja þeir gera sitt til að tryggja
rikisstjórn, sem vitað er að mun vinna að frekari
útfærslu fiskveiðilögsögunnar eins og kostur er?
Valið er skýrt:
F-listann eða hægristjórn
Þetta eru nokkrar þeirra spurninga, og stað-
reynda, sem kjósendur verða að velta fyrir sér áður
en þeir ganga að kjörborðinu 30. júni næstkomandi.
Svör þeirra við þessum spurningum verða
afdrifarlk fyrir þjóðfélagiö i heild, og þá ekki síst
fyrir islenska alþýðu. Hver og einn cinasti kjósandi,
hvaða flokk sem hann hefur stutt i liðnum
kosningum, þarf að svara þessum spurningum i
huga sér áður en hann setur kross sinn á atkvæða-
seðilinn.
Þeir, sem standa að F-listanum, trcysta á dóm-
greind kjósenda. Þeir óttast þvi ekki úrslitin 30.
júni. En á það skal þó sérstaklega bent, að til þess
að sá árangur náist, sem aö er stefnt, þarf sigur
F-listans að veröa umtalsverður, og þingstyrkur
hans verulegur. Með þvi móti tryggja kjósendur
best hagsmuni Islenskrar alþýðu til sjávar og
sveita.
EJ

VIÐ VILJUM RÓTTÆKA BYGGÐASTEFNU