Ægir - 01.07.1907, Blaðsíða 8

4
ÆGIR.
Varð gæzla og lækniskostnaður við
þetta tilfelli, senr greiða varð af hrepps-
sjóði, 284, kr. 69 a. Skrifaði ég sem odd-
viti hreppsnefndarinnar hlutaðeigandi út-
gerðarmanni tvívegis, og skoraði á hann
með allri kurteisi að endurhorga hrepps-
sjóði áminstan kostnað, sem áfallinn var
innan 4 vikna frá flutningsdegi háseta og
sem nefndin áleit skyldu hans, eftir 63.
og 65. gr. farinannalaganna 22. marz
1890; e n í stað þess að greiða minna
eða meira af umkrafðri upphæð, virti
útgerðarmaðurinn nefndina eigi svars.
Leiddist nefndinni því þóf það, og fékk
yfirréttarmálfærslumann hr. Guðm. Egg-
ers til að flytja málið, til sætta eða dóms
í hæjari'étti Reykjavíkur fyrir sína hönd.
Lagði nefndin enn fram 20 kr., til máls-
færsfumanns, er hann krafðist fyrirfram,
til stefnubirtinga og votta við réttarhöldin.
Nú er liðið á annað ár síðan, og liefir
hreppsnefndin frétt á skotspónum, án
tilkynningar fi'á málsfærslumanni eða
annari hlið, að hann liafi tapað málinu
fyrir hönd sækjenda. ímyndar nefndin
sér auðvitað, sem þykist vera í fullum
rétli, að þetta séu ósannindi ein, og það
því heldur, sem ílugufregn þessari fylgdi:
að gjaldliður um 20 krónur sem Sigurði
i Lambhaga var greitt fyrir læknishjálp,
liafi eyðilagt málstað nefndarinnar. Ef
svo er, þyríti að setja lög um það, hverjir
eiginlega hefðu rétt til að draga bjargar-
gripinn upp úr pyttinum, eða með öðr-
um orðum: rétta hjálparhönd.
Ég segi ekki æfintýri þetta til þess að
vekja raunir kostnaðarmanna, gera máls-
reifendum móðgun eða blekkingu, eða
öðrum til viðvörunar; því það alt er
þ5Tðingarlaust; ég geri það að eins til
þess að henda á eitt dæmi af mörgum
þektum í dulspeki réttarfarsins, sem
menn mega una við. Vernd laganna
xyrir einstaklinga og félög samsvara hvorki
þunga þeirra, sem er úlfaldabyrði, né
afli því sem innanlands er í hendur
fengið að beita þeirn.
Þorsteiim Jónsson.
Árni væni.
Eftir »Norðurland«.
Arni væni á æfilegi net i sjónum. Aður en
dagur rennur, tekur liann »skorðurnar« undan
bátnum sínum og hryndir honum fram — á haíið.
Hann ætlar að vitja um netin sín. Og það er
stundumdimmtog kalt, áður en dagurinn rennur.
En Arni væni hirðir hvorki um lutmið né kæl-
una. Hann er að hugsa um nelin sín---eftil
vill er eitthvað nýtt i þeim núna! Pess vegna
getur hann ekki soflð á morgnana.
Og meðan draumværar lognöldur morgun-
móksins niða og suða við hlustir liálfsofanda
manna í húsum inni, þá brotna saltar sævar-
öldurnar á bátstefninu hans Arna væna. Arnar
glymja og' borðin braka — hærra en rúmstokk-
ar og rekkjugaflar sofendanna ílandi. Pví Arni
væni rær hraustlega frá landi.
Og Árni væni finnur netin sín, þó ekki sé
bjart. Hann festir við þau »lcúta« til að halda
þeim uppi. Og svo tekur hann »mið« á jþeim.
Og þegar ekkert er í netjunum hans, þá tekur
hann þau stundum upp og leggur þau annar-
staðar. Pví Árni væni veit, að það er fiskur í
sjónum, þó liann kæmi ekki i netin lians, á hverri
nóttu. Hann treystir því, að hann mundi afla
með tímanum ef hann leilar og bidur og þreyt-
ist ekki. »Árni væni á von á nýrri síldargöngu
með hverjum nýjum straumi,« segja hinir sjó-
ménnirnir og glotta um tönn. En Arni væni
gefst ekki upp við að leita og biða, þó illa gangi.
Vonin hans er æfdega vakandi.
Stundum rekur is á nelin hans Árna væna
og sker af þeim kútana, svo þau sökkva, eða
hrekur þau eitthvað afleiðis. I3á rær hann út
og leitar, óg oftast finnur hann þau aftur. En
þá eru þau rifin og slitin á ýmsa vegu. Og
þegar ófært er á sjóinn, þá situr Árni væni í
landi og lagar bátinn sinn eða bælir netin, svo
hann geti lagt á stað enn þá einu sinni, þegar
»betur blæs«.
I'egar »pollinn« leggur og ekki er hægt að róa,
þá stendur sveittur maður með liélað skegg á
ísnum og heggur göt á hann. Það er Árni væní,