Ægir - 01.04.1912, Page 6

46
Æ GI R .
haerra, sem innkaupsverðið er hærra á þeim, en
almennum kolum á hverjum tíma. Innkaupsverð á
almennum kolum í miðjum júlí 1911 telst 7 shilling
9 pence tonnið, og flutningsgjald á kolum á sama
tíma milli Skotlands og Reykjavíkur 8 sh. tonnið.
Hækkun eða lækkun á kolaverði vegna hækkunar
eða lækkunar á flutningsgjaldi til annara hafna en
Reykjavíkur, miðast við flutningsgjaldið til Reykja-
víkur, þannig að til grundvallar eru lagðir 8 sh.
fyrir tonnið.
Leyfishafi skal, þegar um nokkra breyting á
framangreindu kolaverði er að ræða, sanna fyrir
Stjórnarráðinu innkaupsverð „almennra kola“ og
hækkun eða lækkun á flutningsgjöldum.
6. gr. Verðlagi á kolurn, sem leyfishafi selur
til útlendra skipa, ræður hann, en það skal vera
jafnt til allra skipa, er kol taka á sömu höfn og á
sama verðlagstímabili, nema þar sem sjerstakir
samningar um birgingu af kolum um ákveðið tíma-
bil hafa verið gerðir, enda hafi allir jafnan aðgang
að slíkum samningum, án tillits til þjóðernis.
A þeim stöðum, þar sem leyfishafi hefur ekki
útsölu, nje samning við innlenda kaupmenn um
sölu til ótlendinga, er landsmönnum heimilt að selja
útlendum skipum kol, sem þeir hafa keypt af leyf-
ishafa, en greiða skulu þeir útflutningsgjald í lands-
sjóð, 4 krónur af hverju tonni. Þegar umboðsmað-
ur leyfishafa annast söluna, skal gjaldið vera svo
sem ákveðið er í 12. gr., en það er á ábyrgð leyf-
ishafa, að umboðsmaður hans skýri rjett frá söl-
unni, enda stendur hann landssjóði slcil á gjaidinu
af því, er umboðsmenn hans selja.
7. gr. Kol úr skipsstrandi seljist á uppboði og
2 kr. gjald af tonni í landssjóð.
8. gr. Einkaleyfið og samningur þessi gengur
í gildi 1. jan. 1913 og gildir um öll kol, sem seld
eru eftir þann tíma. Þó er leyfishafa ekki skylt að
hafa kolabirgðir eða fasta útsölu annarstaðar en í
Reykjavík, ísafirði, Hafnarfirði, Seyðisfirði og Eski-
firði, fyr en I. júní 1913, þó með þeim sama fyrir-
vara, sem sem tekinn er fram fii.gr. Á tíma-
bilinu frá 1. janúar til I. júní það ár er honum
heimilt að miða söluverð annarsstaðar, ef kolin eru
tekin frá innlendum sölustað, við gangverð á fyrsta
flokks höfn, þannig, að við sje bætt nauðsynlegum
aukakostnaði og öðrum aukaútgjcldum, er salan
hefur í för með sjer.
Einksleyfissamningur þessi nær yfir 15 ár og
verður því á enda 31. desember 1927. Leyfið má
endurnýja, ef leyfishafi óskar og alþingi samþykkir.
Leyfishafi má ekki framselja einkaleyfi þetta.
9. gr. Leyfishafi undanþeginn aukaútsvari og
tekjuskatti.
10. gr. Leyfishafi greiði venjuleg bryggjugjöld
og hefur rjett til að fá útmælda nauðsynlega lóð
til verslunar sinnar.
11. gr, Ef fs tálmar skipagöngum, eða alment
verkfall kemur upp á Skotlaadi, eða annað slíkt,
sem kalla má vis major, þá er leyfishafi vftalaus,
ef hann gerir það, sem í hans valdi stendur, til að
fullnægja samningnum, eftir almennum venjum og
grundvallarreglum um skaðabótaskyldu í samnings-
málum.
12. gr. Til endurgjalds fyrir einkaleyfi þetta
skal leyfishafi greiða í landssjóð 1 krónu 50 aura
af hverju tonni af kolum, sem hann selur til inn-
lendrar notkunar (sbr. 5. gr., fyrstu málsgr.) og 2
krónur 50 aura af hverju tonni af kolum, sem seld
eru til útlendra skipa (sbr. 6. gr.).
13. gr. Til tryggingar því að leyfishafi fullnægi
skuldbinding sinni samkvæmt samningi þessum, skal
hann jafnan hafa til geymslu í banka í Reykjavík
£ 2000.
14. gr. Ágreining um það, hvort samningur
þessi sje rofinn af hálfu annarshvors málsaðila skal
útkljá þannig, að hvor aðila tilnefni einn gerðar-
mann; geti þeir ekki komið sjer saman, skal hinn
íslenski landsyfirdómur útnefna oddamann. Úrskurði
þeirn, sem meiri hluti gerðarmanna kveður upp,
skulu málsaðilar skyldir að hlýða, svo framarlega,
sem upphæð sú er eftir honum ber að greiða, fer
ekki fram úr £ 100. Að öðrum kosti rná leggja
málið undir úrskurð dómstólanna.
15. gr. Þegar máli þannig er skotið til dóm-
stólanna, skal málið a prima inslanlia rekið fyrir
gestarjetti Reykjavíkur.
16. gr. Birgðir þær af kolurn, sem til eru fyr-
irliggjandi í landinu, þegar einkaleyfið byrjar, mega
eigendur nota afgjaldslaust til eigin þarfa og at-
vinnureksturs sfns í landinu eða á hjer skrásettu
skipi. Selja mega eigendur kolabirgðir sínar til
iunanlands notkunar, ef einkaleyfishafa hafa verið
boðnar þær fyrst, og eigi gengið saman um kaupin.
Ef slíkar birgðir eru seldar af eiganda þeirra,
greiðir hann I kr. 50 aura í landssjóð fyrir hvert
tonn, jafnóðum og salan fer fram. Slíkar kola-
birgðir má ekki nota til að selja útlendum skipum,
nema með þeim skilyrðum, er segir í sfðari máls-
grein 6. gr. Sjeu innlend kol, eða surtarbrandur
tekinn til notkunar, meðan einkaleyfi þetta stendur,
skal um slík kol fylgja sömu reglum, eins og nú
hefur verið tekið fram um kolabirgðir við byrjun
leyfistímans.