Ægir - 01.10.1916, Blaðsíða 9

ÆGIR
129
Meðan jeg var í Viðey, var jeg i sam-
vinnu við mörg hundruð manns og þar
sá jeg hinn stóra mannamun. Þar var
oft ástæða til að gefa mismunandi kaup,
en þvi varð ekki komið við. Þeir dug-
legustu fengu 30—35 aura fyrir hvern
vinnutíma og hinir slökustu fengu hið
sama. Þetta hlýtur að draga úr áhuga
dugnaðarmannsins, þegar hann sjer að
vilji og atorka eru einskis metin, óafvit-
andi og máske einnig viljandi dregur
hann af sjer, þegar hann vinnur með
sjer óduglegri mönnum og öll vinnan
verður eftir þvi.
24. október 1916.
Su. Egilson.
Síldveiðar með botnvörpu.
Árið 1902 kom mikil breyting á síld-
veiði í Norðursjónum. Skozkt botnvörpu-
skip »Strathnaven« kallað, hafði verið að
veiðum með botnvörpu sína við Skerry-
eyjai'nar og kom til Wick með mikinn
sildaraíla i stað þess að hafa fengið þorsk
°S ýsu o. s. frv., sem var aðal mark og
n»ð hans. Þá kom það í Ijós, að botn-
vörpu mátti einnig hafa til síldveiða.
Þegar skipið lagði að bryggjunni í Wick,
tóku flskimennirnir móti því með grjót-
kasti, því til þessa hafði atvinna þeirra
verið með reknetum á Norðursjónum.
^áu þeir þegar, að hjer var um hættu-
le§a samkeppni að ræða, þar sem með
emni botnvörpu mátti afla 3-5 sinnum
meiri síld, en með reknetunum, sem
v°ru örðug veiðarfæri og voru stundum
nokkrar enskar mílur á lengd.
Samkeppnin var látin liggja á milli
flnta, en deila byrjaði um það, hvor
veiðiaðferðin væri skaðlegri fyrir veið-
ina, og þvi verður eigi neitað, að rek-
netin munu miklu síður eyðileggja kola-
veiðar og ungviði en botnvarpan, eink-
um eftir að farið var að gera möskvana
minni á vörpunni.
Mótmæli gegn botnvörpu til síldveiða
byrjuðu þó aðallega árið 1912, því árinu
áður höfðu síldarveiðar með botnvörpu
verið reknar í stórum stíl, því til þessa
tíma frá 1902, höfðu botnvörpur aðeins
verið notaðar í írska hafinu og við norð-
urströnd Skotlands. Frá 1911 og næstu
ár á eftir var veiði þessi rekin i stórum
stil í Norðursjónum og voru flest skipin
frá Hull, sem hana stunduðu.
Fiskiveiðaráðuneytið enska, sem tók á
móti öllum kærum þessu máli áhrær-
andi, lýsti því yfir að það væri þvi með-
mælt, að rannsakað væri til hlýtar hvert
tjón þetta veiðiáhald gerði, en þar eð
hjer væri að ræða um, að hlífa ungvið-
inu kæmi það fleirum við en Englend-
ingum og bæri því að skjóta því til sam-
þjóða fiskiráðsins í Kaupmannahöfn og
var Englendingum af hinni samþjóða
hafrannsókn falið að rannsaka til hlýtar
hver áhrif botnvarpa til síldveiða hefði
á það, sem lijer var um að ræða.
Kærurnar i Englandi voru þessar:
1. Að dráttarvarpan eyðilegði síldarhrogn
þau er á sjávarbotni væru.
2. Að hún tæki smásild, sem að litlu
gagni væri á markaðinum, sem stund-
um væri það smá, að henni væri
íleygt aftur, þar eð hún væri til eink-
is nýt.
3. Að sild sú er veidd væri i dráttar-
vörpu væri verri vara en sú, er veidd-
ist í net, oft skemd í vörpunni og
örðugt að salta hana svo vel væri.
Niðurstaða sú, sem rannsóknarnefndin
komst að, er þessi: