Ægir - 01.10.1938, Qupperneq 7

ÆGIR
213
Fyrirkomulag’ fisksölunnar
í Þýzkalandi.
Sunnudaginn 2. þ. m. fór ég til Ham-
borgar á móts við Ásgeir, forstjóra, Þor-
steinsson, til þess að verða samferða hon-
um til Cuxhaven og Wesermiinde, þar
sem við ætluðum og kynna okkur þær
nýju sölu- og markaðsreglur, sem nú
gilda um ísfisksölur i Þýzkalandi og
nokkuð liefir verið kvartað undan.
Fórum við snemma næsta morgun til
Cuxhaven til að ná í markaðinn þar.
Hittum við umhoðsmann íslenzkra út-
gerðarmanna í Cuxliaven, lir. Peter Hein,
en fórum síðari hluta dagsins til Weser-
miinde og hittum þar Ludwig Jansen, for-
stjóra útgerðarfélagsins Ludwig Jansen
& Co., og syni hans tvo, er nú standa fyrir
daglegum rekstri félagsins. Hefir það
félag umboð fyrir íslenzka útgerðarmenn,
bæði þar í hænum og að vissu leyti einnig
i Cuxhaven. Fræddum við þessa menn
um kvartanir þær, sem fram hafa komið
og hvernig hægt væri að kippa þeim í lag.
Lejdi ég mér að skýra hér frá liinu nýja
sölufyrirkomulagi og öðru því, sem fyrir
augun har á þessari ferð.
Svo sem kunnugt er, gildir nú fast verð
á öllum algengum fiski i Þýzkalandi og
er það ákveðið af stjórninni. Upphoð eru
þvi liætt, nema á dýrum fiski, svo sem
kola og lúðu. Nú fer sala þvi þannig
fram, að ldukkan fjögur á morgnana er
byrjað að losa fiskinn úr skipunum. Læt-
ur markaðsfélagið leggja fiskinn i tré-
kassa, sem það á og leggur til. Þessir
kassar eru allir jafn stórir, loklausir, en
með tveimur fjölum meðfram hliðunum,
sem hægt er að ganga eftir án þess að
snerta fiskinn. Tekur liver kassi eina vætt
(50 kg). Fiskurinn er flokkaður eftir
stærð, svo fiskur sem líkastur er að stærð
sé í hverjum kassa. Það er venja að gefa
alltaf 5—6% yfirvigt á kassann, til að
tryggja kaupandanum fulla vigt, og gera
fyrir þeirri rýrnun fisksins, sem verður
áður en hann tekur við honum, vegna
þess að vatn kunni að leka úr honum
o. s. frv. Þegar fiskur er stór, er oft erfitt
að finna fisk af heppilegri stærð, og getur
þessi jdirvigt þá komist töluvert yfir
meðal yfirvigt, og upp i nær 10%.
Síðan er fiskurinn skoðaður af heil-
brigðislögreglunni, sem hannar sölu á
þeim fiski, sem farinn er að skemmast, og
þvi talinn óhæfur til neyzlu. Er sá fiskur
sendur i fiskimjölsverksmiðjurnar til
vinnslu. Þýzka heilbrigðislögreglan hefir
mjög gott orð á sér fyrir samvizkusemi
og dugnað, og sögðu umboðsmenn okkar,
að þeir liefðu aldrei orðið varir við nokk-
urn vott lilutdrægni frá hennar hendi,
enda væri það oft tilviljun ein, ef hún
vissi úr hvaða skipi fiskur sá væri, sem
liún skoðaði í hvert skipti.
Annars sögðu þeir, að fiskur íslenzku
togaranna væri yfirleitt ver með farinn
en fiskur þeirra þýzku, enda væri einstök
skip okkar þakin i óhreinindum, og væri
þá auðvitað ekki við góðu að húast um
meðferð fisksins. Þar sem meðaltal ís-
lenzku skipanna, af skemmdum fiski var
4—6%, sem aðallega var af því, að fisk-
urinn sem neðst lá, og var undir miklurn
þunga, var kraminn, var gerður upptækur
meira en 60% af farmi eins togarans
vegna skemmda. Var þvi nokkuð kennt
um, að i þvi skipi hafi verið mjög gaml-
ar og slæmar „garneringar“, sem nú
munu hafa verið rifnar úr því og endur-
nýjaðar. Yfirleitt töldu Þjóðverjar tré-
ldæðningarnar i lestum íslenzku togar-
anna vera orðnar of gamlar, svo erfitt
væri að hreinsa þær að gagni. í þýzku
togurunum væru þær endurnýjaðar á 5
ára fresti.
Er heilbrigðislögreglan hefir skoðað