Alþýðublaðið - 12.07.1923, Blaðsíða 3

&LÞYB«ISLA»!H
I
um orðum: hverjar ioo kr. at
hlutafé tal.dar 144 kr. virði.
Vér höfum viljað vekja athygli
á þessum framangreindu tveimur
ágreiningsatriðum milli mats-
nefndarinnar og bankastjórnar-
innar sakir þess, hve mikilsverð
þau eru til þess að gefa mönn-
um kost á að mynda sér skoð-
un um þessi atriði. Þó viljutn
vér sérstaklega benda á, að því
er gengismuninn á enska láninu
snertir, að hvernig sem á það
mál er Htið, þá er þess að gæta,
áð hver svo sem sá gengismun-
ur Kynni að verða, þá skiftist
hann nlður á 30 ár og gæti
væntanlega tekist af árlegum
tekjum bankans án þess að telja
þurfi hann til frádráttar á vara-
sjóði, hlutaté eða öðrum eignum
bankans eins og matsnefndin
gerði.
Til þess fyrir fram að taka
fyrir allan misskilning eða rang-
færslur út af þessari skýrslu,
skulum vér að Iokum geta þess,
að þótt vér lítum svo á, sem að
ofan greinir um hag bankans,
þá viijum vér eigi, að orð vor
séu skilin svo, sem að vér álít-
Grammúfdiar
með 6 lögum og 200 nálum
seljast viku fyrir kr.
S0«00« Reycslan hefir sýnt,
að þessir grammófónar eru
verulega endingargóðir.- —
Stóit úrval af harmonikuplöt-
um, dansplötum 0. fl. kom
með Botníu.
Hljúðfærahúsið.
um, að fjárhagserfiðleikar þeir,
sem verið hafa hér í landi und-
anfarin ár, séu nú um garð
gengnir. Það er þvert á móti
samhljóða álit vor allra, að það
þurfi að neyta alltar orku og
viðhafa alla hugsanlega sparsemi,
til þess að landið geti unnið bug
á þeim^örðugleikum, sem enn eru
fyrir hendi.
Rekjavík 2. júlí 1923.
Stjorn íslandsbanka.
Eggert Claessen.
Oddur Eermannsson. J. B. Waage.
Með Botniu kom mikið
úrval af ódýrum fefðaetuis, ferða-
töskum, koffortum og merkispjöld-
um; einnig hin margeftirspurðu
dömuveski frá kr. 2,75. Stórt úrval
af nýtízku dömutöskum. Seðla-
veski og buddur fyrir dömur og
herra í miklu úrvali og mjög ó-
dýrt 0. fl. o. fl.
Leðorvðrodeild
Hljúðfærahússins.
Vepkamaðurinn, blað jafnaðar-
manna & Akureyri, er bezta fréttablaðið
af norðlenzku blöðunum. JTlytur góðar
ritgerðir um stjórnmál og atvinnumál.
Kemur út einu sinni í viku. Kostar
að eius kr. 6,00 um árið. Gerist áskrif-
endur 4 algreiðslu Alþýðublaðsins.
Kvenhatarinn er nú seldur í
Tjarnargötu 5 og Bókaverzlun
ísafoldar.
Skattar eiga að vera belnlr
og hækka með vaxandi tekj-
nm og elgnam.
Bldgar Rice Burroughs: Dýp Topasans.
XIV. KAFLl
/
Ein í myrkviðnnm.
Tambudza 'fylgdi Tarzan eftir þvöngum stíg og
krókóttum til búða Rokoffs. Hún fór hægt, því
hún var gömul og giglveik. Sendimenn M’gamwaznn,
er segja áttu Rokoff, að hvlti risinn væri í þorpinu,
og að hann yrði dtepinn um nóttina, komu því
til búða Rokoffs, áður en Tarzan og gamla konan
voru komin hálfa leið.
Sendiinennirnir komu ab öllu í uppnámi í búð-
unum. Um morguninn hafði' Rokoff' fundist sár og
styDjandi í tjáldi sínu. Tegar hann kom tii sjálfs
sín og sá, að Jaue var hovfin, va ð hanu hams-
laus af bræði.
Hann hljóp um þoipið með byssu sína og reyndi
að skjóta vavðmanninn, sem hleypt hafði konunni
úr búðunum. En hinir hvítu félagar hans gn'pu
hann og afvopnuðu. Peim þótti þeir staddir í nægri
hættu vegna sífelds stroks svertingjanna.
Svo komu sendimenn M’garnwazans. Yarla höíðu
þeir sagt sögu sína og Rokoff var að búa sig til
þess að fylgja þoim til þorpsins, er aðrir sendiménn
komu, másandi og blásandi, þjótandi inn í búðirnar
æpandi, að hvíti risinn væri sloppinn úr þorpinu
og væri nú á leiðinni til þess að leita hefuda á
óvini sínusi,
Nú komst alt í'uppnám. Sverting arnir í fylgdar-
hði Rokoffs urðu nær dauba en lifl aí akelfingu, að >
vita hvita risann í nánd með heilan hóp af
öpum og parduadýrum í fylgd með sér.
Aður en hvítu mennirnir höfðu áttað sig á,
hvað um væri að vera, voru svertingjarnir flúnir
í skóginn, — b eöi burðaimenn þeirra og sendimenn
höfðingjaus, — en, jafnvel þótt mikið lægi á, höfðu
þeir ekki gley nt að taka með sér sérhvern verð-
mætan hiut, er þair náðu til.
Nú var Rokoff og hinir sjö hvítu sjómenn ‘yflr-
gefnir og ræntir langt inni í landi, langt frá skipi
sínu, og því illa staddir.
Eins og ab vanda skammaði Rokoff félaga sína
og skelti á þá allvi skuldinni. En þeir voru ekki í
skapi til þess að taka því meö þögn og þolin-
mæði.
Pegar hæst glumdu skammirnar, dró einn sjóarinn
upp skammbyssu sína og skaut á Rokoff. Kúlan
hitti ekki, on Rokoff varð svo hræddur, að hann
flúði inn í tjaldið.
Á hlaupunum vaið honum litið til skógarins, og
sá þá því bregða fyrir, er því nær stöðvaði hjarta
hans og gerði að engu ótta hans við sjómennina
sjö, sem allir skutu nú á hann.
Hann sá því nær nakinn, hvítan risa koma úr
skóginum.
Rússinn þaut inn í tjaldið og nam ekki staðar
þar, heldur hljóp gegnum íifuna, sem Jane, hafði
rist í bakhlið tjaldsins kvöldið áður.
Hinn skelfdi þi jótur hljóp eius og hunJelt hæna
geguum gatið, sem fórnarlamb hans hafði rofið á