Dýraverndarinn - 01.05.1937, Síða 5

I. Álirij sönglistarinnar.
Eftir því hefi eg all-oít teki'8, hver áhrif söng-
listin hefir á húsdýr þau, sem eg hefi haft undir
höndum, eSa kynzt á einhvern hátt. Því til sönn-
unar langar mig að skýra frá nokkurum atvikum
þar sem.þaS hefir ItomiS ljósast fram.
RAUÐUR.
Laust eftir 1880 keypti eg rauöan hest, sjö vetra
gamlan, hinn mesta lista-klár, sem ég hefi þekt.
Svo fjörhár var hann, aö heita mátti, a'S aldrei
fengist hann til þess aS stíga hægt spor. Þótt eg
ræki á honum klyfjahesta, þá tiplaSi hann á dans-
andi hýruspori. Svo vel kom hann viS og var á-
setugóSur, aS líkast var því sem á fjöSrum væri
setiS. Engan hest vissi eg af honum bera a& skjót-
leik. Og svo léttfær var hann, aS kæmi hann a'S
girSingu, þar sent spýta var lögð yf.ir hliSiS á veg-
inum, þá lyfti hann sér yfir spýtuna án þess aS
hægja ferSina.
RauSur — svo var hann jafnan nefndur — var
kynjaSur innan úr EyjafirSi, og gaf eg fyrir hann
180 krónur. Var þaS svo aS segja óþekt verS á
þeim árum. Hann var i meSallagi hár, skrokklítill,
en vel limaSur og léttilegur, og fagur hvar sem
á hann var litiS. Þó báru augun af, svo vóru þau
tindrandi og fögur.
Aldrei man eg eftir, aS honum yrSi fótaskortur
á hvaS sem hann fór. Vitsmunahestur var hann
mikill; kom þaS fram í mörgu og þar á meSal i
því, hve hann varS fyrir miklum áhrifum af söng-
listinni.
Þann ókost hafSi RauSur, aS til vandræSa horfSi
í hvert sinri, sem hann var járnaSur. Fyrsta eSa
annan veturinn, sem eg átti RauS, tók eg hann og
teymdi heim í bæjardyr til aS járna hann. Bæjar-
húsum var þann veg skipaS, aS þaS vóru víSar
bæjardyr og á hvora hliS stofur. Þá stóS þannig
á, aS Sigurgeir bróSir minn — síSar söngkennari
á Akureyri — var aS leika á hljóSfæri þegar viS
byrjuSum aS járna. Nú bregSur svo viS, aS RauS-
ur stendur graf kyrr, og viS ]>essa músik járnum
viS hann til fulls án þess hann hreyfi sig hiS
minsta. Upp frá því var vandræSalaust aS járna
RauS, ef leikiS var á hljóSfæri á meSan eSa sung-
iS, en helzt þurfti þaS aS vera margraddaS.
Á þessum árum var þaS all-títt, aS um helgar á
surnrin væri riSiS út, sem kallaS var, til nær-
sveita eSa eitthvaS annaS. Var þá oft g'latt á hjalla
'og sprett úr spori, og átti Bakkus nokkurn þátt í
því, enda var hann venjulega meS i slikum ferS-
um. Þá varS RauSur all-æstur og krafSist þess
aS fá aS vera laust á undan hópnum; á annan veg
varS ekki viS hann ráSiS. En ef flokkurinn fór
aS syngja, varS sá rauSi svo spakur, aS hann sætti
sig viS aS vera samsíSa hinum hestunum og tók
þá ekki í taum. Dróst þá öll athygli hans aS söngn-
um og olli þeirri hrifningu, aS fjöriS sefaSist, því
aS söngsins vildi hann njóta.
A fleiri sviSum komu fram hans andlegu hæfi-
leikar. Ef lítt sjálfhjarga unglingur var á baki