Dýraverndarinn - 01.05.1937, Síða 7

DÝRAVERNDARINN
19
III. Hestur bíður eftir mannhidlp.
ÞatS var eitt sinn a8 vorlagi i gróandanum, aö
atvik nokkurt kom fyrir, sem mig langar til aö
skýra frá.
Tig átti hest, sem Moldi hét, og haföi aliiS hann
upp,' aö nokkuru leyti fóstbróöir Sóma. Moldi var
meiSal-hestur á vöxt, skrokkmikill en nokkuö fót-
lágur, og virtist fremur stirölega vaxinn, enda tal-
iö óreitt. Dráttarhestur var hann góöur. Fyrir
sláttuvél unnu ]>eir saman, fóstbræöurnir. Þótt ekki
væri þeir likir aö eölisfari fór ætíð vel á meö þeim.
Þrátt fyrir vöxt sinn var Molda ekki all-fátt til
lista lagt. Hann stökk drjúgum meira en hæö sína
í loft upp, tók í því af Gunnari á Hlíöarenda. Yfir
spilverk í húsi stökk hann, svo aö ótrúlegt þótti.
Og yfir girðingar úr hvaöa efni sem vóru henti
hann sér, jiegar honum sýndist svo viö aö horfa.
A vorin á meöan smátt var um gróöur í bithaga,
en tún oröiö gróiö, var Moldi túnsækinn. Þó gætti
hann þess ætíö aö vitja ekki túnsins fyrr en allir
heimamenn höföu tekiö á sig náðir, og stundum
var hann kominn til hestanna aö morgni, þegar
komiö var á fætur.
Eitt sinn brást honum ])ó þcssi bogalistin.
Aö morgni til, þegar komiö er á fætur, sést,
aö Moldi stendur viö girðinguna, hreyfingarlaus,
svo aö viö fórum að athuga, hvaö aö væri. Eins
og fyrr getur var einn gaddavírsstrengur ofan á
grjótgaröi. Þegar viö komum aö Molda sást, aö
hann haföi stokkið yfir grjótgaröinn, en aldrei
])essu vant fatast, svo aö virinn hafði lent á milli
fótanna og lá upp í nárana. Þetta fann hesturinn
og þoröi sig ekki aö hreyfa, því að þá stungu gadd-
arnir hann, og vissi aö þeir mundu geta skaöaö
hann, ef hann rótaöi sér. Tók því þaö ráö aö bíöa í
þessum skoröum unz komiö yröi á fætur, og hon-
um hjálpaö að losna. Hve lengi Moldi hefir staöið
í þessum skoröum skal ósagt látiö, en aö Hkum
frá því fyrra hluta nætur.
Hér er að ræöa um íhugun á háu stigi, og skyn-
samlega ályktun, þar sem Moldi setur alt sitt traust
á ‘mennina sér til hjálpar, ])ó aö hann meö þessu
yröi ber aö hrekkjabrögöum sinum. Enga refsingu
fékk hann nú samt fyrir liltækiö.
Stóruvöllum í janúar 1937.
Páll H. Jónsson...

Þegar Knútsbylurinn minnisstæði geistist yfir
landiö veturinn 1886 var eg, sem þetta rita, lítill
drengur hjá foreldrum mínum í Höföa á Völlum.
Eg heyrði oft talaö um þennan dag, og festist mér
snemma í minni sumt þaö, er þá hafði borið viö
á heimili mínu.
Faöir minn hafði þá tvo vinnumenn; haföi ann-
ar meö höndum geldfjárgæzlu á beitarhúsum, en
hinn var ærsmali og vóru ærhúsin heima á túni.
Steindór Hinriksson, sem ánna gætti, var mesta
karlmenni og frískur, svo á orði var haft. Hann
hafði nýrekið ærnar á beit, og þær farnar að dreifa
sér, er veðriö skall á. Hann misti þær út úr hönd-
um sér og fóru nokkurar illa. Veðrið var svo meö
fádæmum, að hann náöi þeim ekki saman aftur og
flatlendi ]>ar sem hann var staddur. Vissu þó allir,
aö Steindór lieföi hvorki skort hug né dug til þess
aö bjarga ánum, en þess var enginn kostur í því
aftaka veöri. Steindór komst heim, enda skáhalt
undan veðri aö fara og skamt til Hraungarða og
eftir þaö land einkennilegt. Heyrði eg rætt um, aö
þessi mikli hraustleika-maöur og veðragarpur
lieföi þó komizt aö því fullkeyptu aö ná bænum.
Sauöasmalinn hét Jósep Sveinsson. Hann var
einnig frískleikamaður og seigur, en skort mun
hann hafa nokkuð til þess, aö vera jafnoki Stein-
dórs, enda eldri maöur. Jóse|) var aö reka, er veör-
ið skall á og stóö hann yfir hópnum alt versta veör-
iö, hringgekk hann vendilega af frábærri trú-
mensku, og kem eg að því siðar, hvernig þaö end-
aöi fyrir honum.
Hjá okkur í Höföa var lítill tökudrengur, son-
ur vinnuhjóna á næsta 1)æ. Hann er nú bóndi i
Borgarfiröi eystra, og einn lifandi þeirra manna,
sem nefndir verða i þessari sögu. Jónina systir
mín haföi umsjón meö honum, og var nýsloppin
með hann inn í bæinn, er bylurinn skall á bænum.
Iíaföi snáöinn gert sig líklegan til þess að fara
upp aö Gerði, þar sem foreldrar hans vóru. Heyrði
eg mikiö talað um það, aö þau hefði bæði farizt,
ef hún hefði verið nokkurum mínútum seinni að
ná í Steina litla.
Samtímis þessu, sem.nú hefir veriö sagt, kom
Þóröur í Gerði, faðir Steina litla, til þess að mala.