Dýraverndarinn - 01.10.1938, Síða 8

44
DÝRAVERNDARINN
haíði náS sér í álitlegan Dita og fór meö hann upp
i sund á milli tveggja húsa og bjóst til aS njóta
hans þar í næSi. Krummahjón höfSu veitt þessu
athygli og langaöi til aö ná í bitann. Þau færöu
sig því nálægt Snata, en hann hreyföi sig ekki.
Honum hefir sennilega skilist þaö, aö hann mundi
ekki ná þeim núna fremur en áöur, )>ó hann færi
aö elta þau. Tilraunir þeirra til þess að láta hann
elta sig og ná á þann hátt i mat hans, uröu því
árangurslausar. Þá flugu þau upp á kirkjuturn-
inn og fóru aö tala saman, og sennilega aö ráögast
um þaö, hvaö þau ættu nú til bragös aö taka. Eftir
stutta dvöl á kirkjuturninum flugu þau aftur til
Snata og settust á húsmænirinn sitt hvorumegin vi'Ö
sundið og hann, sem lá þar, og krunkuðu í ákafa.
Seppi lét ekkert á sér bæra að heldur. Þá fór ann-
ar hrafninn að hoppa smátt og smátt ofan þekjuna
í áttina til Snata, og gera sig líklegan til þess að
hrifsa af honum matinn. Svona nærgöngula ó-
svífni þoldi Snati ekki. Hann skildi bitann eftir
og þaut upp þekjuna og hefir nú vaíalaust búist
viö aö ná krumma, þar sem hann var kominn svo
nálægt honum. Þaö tókst nú samt ekki, en meöan
á þessum eltingaleik stóö, steypti liinn hrafninn
sér ofan i sundiö og náöi öllu, sem Snati hafði
dregiö aö sér og flaug i burtu með það, en krumma-
hjónin neyttu þess í félagi langt úti á túni.
II.
BLEIKNASI.
Móöurbróðir minn, Einar Bjarnason, bjó aö
Hrífunesi i Skaftártungu. Hann var góður og hygg-
inn bóndi, sparsamur og af sumurn talinn fastur
á fé. Hann átti ungan hest eða fola að nafni Bleik-
nasa. Þcssi foli var talinn mjög gott hestefni og
frændi minn haföi miklar mætur á honum. En sá
galli var á folanum, að hann var svo styggur aö
ómögulegt var að ná honum nema með mannsöfn-
uði, og varö þá stundum frá aö hverfa, þó revnt
væri aö reka hann í rétt meö öörum hestum, eða
snara hann.
Einn sunnudagsmorgun var lögð mikil áhersla
á þaö, aö handsama folann. Margir af heimilisfólk-
inu tóku þátt í tilrauninni, en hún reyndist meö
öllu árangurslaus. Skömmu seinna l)ar fööur minn
þar aö garði. Hann Djó að Þykkavbæjarklaustri í
Álftaveri, við fremur þröngan kost, því hann var
ekki hneigöur til búskapar. Frændi minn var í öllu
dagfari glaður og reifur, fjörugur og spaugsamur.
Nú minntist hann þess, þegar hann sá fööur minn,
hve illa hafði gengið aö handsama Bleiknasa, hafði
orö um þaö viö hann, að hann heföi aö þessu leyti
sótt illa aö og væri maklegt, að hann bætti úr þvi.
Faðir minn taldi klaufaskap mundi valda því, hve
illa gengi að ná folanum. Þá segir Einar: „Þú mátt
eiga hann Bleiknasa, mágur, ef þú sækir hann þarna
út i hólinn“. Faöir minn tók strax beisliö út úr
hesti sinum og gekk af stað áleiöis til folans, þar
sem hann var á beit með öðrum hestum. Nú kom
þaö fyrir, sem enginn skildi og allir uröu hissa á.
Þegar faöir minn nálgaðist Bleiknasa, leit hann
til hans, stóö alveg kyr og leyfði honum aö lieizla
sig. Sá, sem nú varð kátur og hreykinn, var faðir
minn, ekki þó af þvi, að hann heföi nú unnið fyrir
því, aö fá hestinn til eignar. Honum datt alls- ekki
í hug, að taka orö mágs síns alvárlega um það.
aö hann ætti að eiga hestinn, ef hann næöi hon-
um, en hann haföi gaman af því, að erta Einar
upp á þessu og ráðleggja honum, aö vera orövar-
ari eftirleiðis.
En þegar faöir minn fór aö erta Einar upp á
þessú, brá honum í brún, því Einar hélt því fram,
aö hann ætti ekkert i hestinum framar, þaö væri
faðir minn, sem ætti hann. Og hvernig sem aö var
íarið, reyndist alveg ómögulegt aö fá Einar ofan
af þessu. Þegar svo faöir minn þverneitaði aö fara
meö hestinn, þá baö Einar hann aö gera sér þann
greiða, að teyma hann meö sér, því ella yröi hann
aö senda mann með honum með hestinn. Þaö varð
því úr, aö eigendaskifti urðu á hcstinum.
iBleiknasi reyndist bezti hestur, fjörugur, ratvís
og duglegur. En enginn fékk aö taka hann í haga
nema faðir minn, og varð hann ávalt að sækja
hann þangað sjálfur, þegar á honum þurfti aö
halda.
Jafnframt því, sem þessi saga lýsir þeirri óskilj-
anlegu taug, sem þarna var á milli hests og manns,
lýsir hún einnig skapferli Einars Bjarnasonar í
Hrífunesi.
Bjarni Sigurðsson.
Sendið ritstjóranum söffur og sagnir um dýr og
ritgerðir um ýms mál, sem dýraverndun varða. —•
Vinnið að útbreiðslu Dýraverndarans!