Dýraverndarinn - 01.12.1940, Blaðsíða 8

68
DÝRAVERNDARINN
Eg rölti í hægðum mínum vestur Langahrygg-
inn. Alt í einu þeytist rjúpkeri fram hjá mér, ropar
hátt og rennir sér ujtp á klettasyllu ofar í fjallinu.
Kemur svo aftur að vörmu spori, hringsólar um-
hverfis mig stundarkorn, en tyllir sér því næst á
vörðubrot skamt undan i vestri. Dettur mér nú í
hug, að hann muni eiga konu einhvers staðar á
])essum slóðum. Hreiðurstæði voru til valin: Lágar
mosaþúfur á stangli, brúnar og gráar af mosa og
rjúpnalaufi. En rjúpur í sumarkiæðum eru mjög
samlitar slikum þúfum. Eg fór nú að lita í kring
um mig, settist á stein, sem þarna var í nánd, og
skimaði i allar áttir. En ekki sá eg þess nein merki
fyrst í stað, að nokkurt hreiður mundi þarna í ná-
grenninu. Rjúpkerinn sat enn á vörðubrotinu og
þótti mér hann kynlega þaulsætinn. Þeir eru ekki
vanir því, rjúpkerarnir, að tildra sér þar sem mest
ber á þeim. Og mér hafði skilist, að þeir gerði
heldur lítið að því, að halda til lengdar kyrru fyrir
á þvílíkum stöðum.
Eg er engu nær og hugsa sem svo, að best muni
að halda heimleiðis. En gott er það óneitanlega og
notalegt, að sitja þarna í veðurblíðunni og hvíla
lúin bein. Held eg nú áfram að skima í ýmsar áttir
og brátt virðist mér sem eitthvað muni kvikt í lítilli
mosató, svo sem tíu eða tuttugu skrefum vestar.
Eg virði þetta betur fyrir mér. — Jú, þarna er eitt-
hvað lifandi •Eg fæ ákafan hjartslátt og liitna allur
innvortis. Eg hafði ekki fundið eitt einasta hreiður
á þessu vori, en hundurinn minn, hann Gosi, var alt
af sí-snuðrandi og hafði rekist á lóuhreiður fyrir
nokkuru og farið illa að ráði sínu: Flærnt lóuna úr
hreiðrinu og gleypt eggin', óhræsið að tarna!
Eg varð svo reiður. er eg sá verksummerkin, að eg
dembdi á hann öllum verstú orðunum, sem eg mundi
þá í svipinn, lét dæluna ganga, hótaði honum bráð-
um bana. Hann varð alveg steinhissa, þóttist ekki
hafa gert neitt ljótt og skildi ekkert í þessari
vonsku. En þegar eg sparkaði í hann, skipaði hon-
um að snauta frá mér og gerði mig líklegan til,
að henda i hann grjóti, mun hann hafa haldið, að
eg væri orðinn vitlaus og tók á rás niður allar
lírekkur. Hann fór nú raunar ekki heim að bæ, þótt-
ist víst eiga von á atyrðum, ef Upp kæmist, að hann
hefði svikið mig, en lá fyrir .ofan tún, uns hann
sá mig koma. Þá hljóp hamv í veg fyrir mig, dill-
aði skottinu, horfði á mig með hlátur í augum, von-
aði að alt væri gleymt. En eg var enn hinn versti,
sneypti hann af miklum dugnaöi, hótaði öllu illu,
ef hanu snáfaði ekki burtu þegar í stað. Þá slokn-
aði gleðin í augum þessa trygga og ágæta vinar
mins. Hann skreiddist frá mér, ákaflega sorgmædd-
ur og lúpulegur, lá í lmipri fyrir ofan túngarð allan
daginn og hafði cnga matarlyst um kveldið. Eg leit
ekki við honum, en var þó vitanlega runnin öll
reiði fyrir löngu. En upp frá þessu vandaði hann
dagfar sitt betur en áður og rændi ekki hreiður,
svo að eg yrði þess var.
Eg var hundlaus í sjnalamenskunni með Steina,
því að Gosi minn var þá i áköfu ástabralli við tík á
næsta bæ og toldi ekki heima stundinni lengur. —
Mér hafði verið sagt, að rjúpur á eggjum hefði
þann sið, að kúra sig sem best niður, ef einhver
kæmi í nánd við hreiðrið, láta sem allra minst á sér
bera. Og heyrt hafði eg þess getiö, að einhverju
sinni hefði smalapiltur stigið ofan á rjúpu, þar sem
hún lá á eggjum í hreiðri sinu. Hún hefði sjálf-
sagt vonast eftir því, að drengurinn stigi yfir
hreiðrið. —
Nú er urn að gera, að fara varlega, hugsa eg með
mér. Tek nú þann kostinn, að mjaka mér ofan af
steininum, undur-varlega, og hefi ekki augun af
þúfunni, þar sem eg þóttist hafa séð einhverja
hreyfingu. Rjúpkerinn situr enn á vörðubrotinu.
En alt í einu kemur hann með miklum asa, strokar
rétt yfir höfuðið á mér, stefnir austur í Bæjarbotn
og hverfur. —
Eg sit flöturn beinurn, þar sem eg er kominn, og
verð einskis frekara var. Og svona líður góð stund.
Þá sé eg, að upp úr þúfuuni gægist fugls-höfuð,
kinkar ofur lítið, snýr sér sitt á hvað, horfir í allar
áttir, en hverfur svo skyndilega, rétt eins og það
hafi sokkið ofan í mosann. — — Hjartslátturinn
eykst og það er eins og einhver heilagur fögnuður
komi yfir mig. Þarna er hún, hin fagra loðintá,
þarna kúrir hún í hreiðri sínu. — Og karlinn henn-
ar er á varðbergi, órólegur og kvíðinn, hræddur við
ófreskjuna — ofurlítinn strákanga með óviðráðan-
legan hjartslátt og barnslegan fögnuð í sálinni.
Eg sit enn kyr um stund, langar til að hreyfa mig,
en þori ekki. Loks áræði eg að mjaka mér til ofur
lítið. Og höfuðið kemur upp úr þúfunni öðru sinni.
Enn er kinkað kolli, skimað og kinkað. Eg þykist
vita, að nú muni hún fljúga, en hún gerir það ekki.