Dýraverndarinn - 01.12.1940, Blaðsíða 12

72
D Y R AV ERNDARINN
DÝRAVERNDARINN
kemur a'Ö minsta kosti á 11 a s i n n u m út á ári.
Dýraverndarinn er ódýrasta blaöiö, sem nú er
gefið út hér á landi. Argangur hans kostar að eins
3 krónur.
Ætlunarverk Dýraverndarans er að vinna að upp-
eldis- og menningarmáli allra þjóða, en það er sú
siðbót, sem fram kemur í verndun málleysingja og
miskunnsemi við munaðarlausa.
Dýraverndarinn er oft prýddur myndum, og í
honum munu verða ritgerðir og sögur eftir ritfæra
menn og merka.
Dýraverndarinn vili vinna sér traust og hylli allra
góðra manna, ungra og gamalla. Og er eigi sízt
leitað liðsinnis kcnnara og ungmennafclaga um að
kynna blaðið.
Þeir, sem útvega 5 kaupendur að Dýraverndar-
anum, eða fleiri, fá 20% i sölulaun.
Dýráverndunarfélag íslands.
Hvar er Daddó minn?
Eigandi hússins, er Jón hét, bjó með konu sinni
og uppkomnum börnum þeirra í stofvthæð hússins.
Áttu þau inridælan kött, kolsvartan að lit; það var
vinalegt og viturlegt dýr. Kötturinn hét „Svartur“.
Kjallara hússins leigðu hjón ein ung, og var hið
eina barn þeirra, er þau áttu, hjá þeim, inndæll
drengur, rúmlega eins árs að aldri. Voru þeir, dreng-
urinn og „Svartur“, vinir svo miklir, að hvorugur
mátti af öörum sjá. Þeir virtust skilja hvor annan
og vildu öllttm stundum saman vera að leikjum og
flírulátum. Drengurinn var ómálga að mestu, og
átti því bágt með að nefna þennan vin sinn réttu
nafni; hann kallaði hann því „Daddó“ (þ. e. „Svart-
ur“), en eiganda hússins og þessa vinar sí'ns nefndi
hann „Nonn“ (þ. e. Jón).
Nú var einhverju sinni, að ungu hjónin höfðu l>oð
inni; meðal gestanna var kona ein, sem spurði
drenginn : „Hva'ða fólk býr hérna uppi í húsinu?“
Drengurinn svaraði: „Daddó minn og Nonn!“
(Þetta var nú „fólkið í húsinu“.), Tæpu misseri síð-
ar flúttu ungu hjónin og drengurinn þeirra litli með
þeim í aðra ibúð, allfjarri; þeir „Daddó“ urðu þá
að skilja. Skilnaðarstundin varð drengnum þungbær
mjög, svo að.jafnvel „Daddó“ gamla duldist eigi,
að eitthvað grunsamt væri um að vera: Hann lagði
báðar býfur sínar um háls drengsins, sleikti kinnar
hans og hélt sér fast. Enginn viðstaddur gleymii
þeirri stund, og nú kom drengurinn oft í heimsókn
til hins garnla og góða vinar síns. Óvænt atvik olli
því, að „Daddó“ varð að kveðja heiminn og vininn
sinn litla fyrir fult og alt, skömmum tíma eftir það,
að drengurinn flutti úr húsinu. Nokkru síðar kom
drengurinn í heimsókn til hins gamla vinar síris og
spúrði:
„Hvar er Daddó minn?“
Og enn spyr hann, þótt kominn sé á 5. aldurs-ár
sitt. — Enn leitar hann og spyr!
Jón Pálsson.
Hvítingur.
(Hestavísa eftir sira Matth. Joch.)
Þýtur fram hinn íljóti,
fljótara skotnu spjóti,
hvata vill glæsigoti,
grjóteldingar þjóta.
Skeiðsnotur ber ei skata
skrautlegri jór á brautu.
Hlaut alt — hver vill neita? —
Hvítingur, nema lýti.
Munið að KjalddaRÍ blaðsins er 1. j'úlí.
Afgreiðslu og innheimtu „Dýraverndarans" annast
Hjörtur Hansson, Aðalstræti 18 (Uppsölum), 2. hæð,
Pósthólf 566, Reykjavík, og þangað eru menn vin-
samlega beðnir að snúa sér með fyrirspurnir sínar,
eða annað, sem við kemur blaðinu.
Ritstj.: Páll Steingrímsson.
Utgéfandi: Dýraverndunarfélag íslands.
Félagsprentsmiðjan h.f.