Dýraverndarinn - 01.02.1944, Side 14

8
DÝRAVERNDARINN
Fálki; myndin tekin daginn sem hann var felklur.
setja okkur i spor ærinnar, móöurinnar, sem berst
upp á lif og dauba viö aS verja lambiS sitt fyrir
blóðþyrstum bitvargi. Sá hildarleikur getur staðið
misjafnlega lengi, en lýkur oftast á eina leiö: með
ósigri móSurinnar, scm verður, vitstola af sorg og
reiði, að horfa á, aö afkvæmi hennar sé kvalið til
dauSa á liryllilegasta hátt. Og stundum verður
móðirin sjálf svo illa úti í þessum hildarleik, að
henni er varla lífs von.
Ég hefi verið á mörgum grenjum og fundið þar
allt frá 20—50 lambsræfla eftir eina tófu. Eg get
ekki hugsað mér nokkurn dýravin svo, ef hann
horfir á þessi mörgu lömb rifin í sundur og veit
jafnmargar mæður líöa andlegar og líkamlegar kval-
ir af völdum einnar tófu, aS hann kjósi ekki heldur,
að slíkum bitvargi væri banað, jafnvel þótt sú
tófa yrði, ef til vill, að HSa nokkura hræðslu vegna
sinna afkvæma.
Að öllu ofangreindu vel athuguðu tel ég ekki
rétt aS leggja að jöfnu þær kvalir, sem dýrið líöuf
við þa'ð aö deyja af eitri og hitt, sem sú tófa þarf
að öllum jafnaöi að líSa, sem skotin er við gren.
Væri horfiö aö því ráði, aS refaveiSar á vorum
leggist niður, en vetrarveiSar teknar upp í staöinn,
býst ég við aS margur „bíturinn" slyppi, því að
mörgum hefir þótt hann torsóttur.
Guðmundur Einarsson
Brekku, Ingjaldssandi,
Hesturinn, sem mynd þessi er af, var á sínum
tíma af miklum hestamanni talinn bezti hesturinn i
hópi skagfirzkra gæöinga, enda vel kynjaöur í báð-
ar ættir — af tveim ágætum rejðhestakynjum skag-
firzkum. Hann hét Fálki og lifSi nákvæmlega íyrsta
fimmtung þessarar aldar í SkagafirSi, lengst á
SauSárkróki. Fullan fyrsta fjóröung æfi sinnar var
hann eign Jónasar Sveinssonar (sveitarstjórnarfor-
manns á SauSárkróki um skeiö, siSar bónda á Upp-
sölum i BlönduhlíS, nú bónda í Glerárþorpi). ÁriS
1909 varö hann eign undirritaSs. VarS þaS svo hlut-
skipti hans til dauðadags. Meöíylgjandi mynd, er
var næstum glötuö og einkum gleymd, er aö vísu
ekki æskileg, enda tekin viö vond skilyrSi. Slíkum
góShesti heföi hæft aS mynd hefði verið af honum
tekin, er hann stóS á hámarki lífsfyllingar sinnar
og tiginleiks. En svo hafS nú ekki gert veriS og
nú var ekki seinna vænna. Loöinn og augndapur
oröinn, gamall og haustþungur, hlaut hann loks
þann vafasama heiöur, að mynd væri af lionum tekin
á öndveröum vetri, daginn sem hann átti að falla.
Viö erum oft furSu seinir til, mennirnir, um þakklæti
í ýmissum myndum, — bæöi hverir viö aöra og þá
eigi síður i skiptum okkar við húsdýrin. — En hér
tjáir ekki frekara venju aö sakast um orSinn hlut.
Fálki bar nafn meS réttu. Hann átti eigi aðeins
lit nafna síns, heldur og marga aöra eiginleika hans
og einkenni. Hann var frækinn 0g fránn, sterkur og
glæsilegur, skarpur og skjótur, harSlyndur, fálynd-
ur og kaldlyndur, styggur og var um sig. En hins
vegar vinfastur og tryggur, þar sem hann tók því.
Enginn í hestahópi gat átt traustari félaga, en sliks
nutu fáir — nema folöld. Engan hest hefi eg þekkt
meira folalds-elskan en Fálka, og er þó langt til
jafnaS í þvi efni. Því að slíkt er áberandi um marga
hesta, einkum góShesta, hygg eg.
En þaS, sem lengst og ljúfast verSur munaS, er
þó snilli Fálka sem reiShests. Þar mátti segja, að
honum væri allir hlutir vel gefnir. Svo fjölhæfuv
var hann. Helzt skorti máske á nógu skarpt fjör.
Hann varö aldrei óstjórnlegur, en var venjulega
ljúfur og léttur í taumum/ — GerSi hann hesta mest
skarpan mun þess, hversu vegur var framundan.
Væri gata sveigð, geigandi 0g grýtt, kom svo sem
af sjálfu sér brokk hart og hreint, eöa þá upp úr því