Dýraverndarinn - 01.10.1947, Síða 3

Reykjavík, október 1947
6. tbl.
EMIL TDMASSDN:
SAGAN AF KOF
(Framli. frá siðasta blaði).
Síðan skiptir hann um og þefar enn nið-
ur í fönnina og snýst nú á litlum bletti,
mjög nákvæmlega, þar til liann stanzar og
hættir að nusa, en einblínir niður í snjó-
inn, alveg eins og hann sjái einhverjar of-
sjónir. Enn rekur liann trýnið í snjóinn og
þefar nú djúpt, svo að segja i sama stað.
Þá byrjar hann að rífa niður í snjóinn og
hamast nú ýlfrandi í vigahug. Nú brá ég
við og renndi stönginni niður nákvæmlega
þar, sem hann var að rífa, og fann fljótt, að
þar var eitthvað lifandi undir.
Nú var skóflan sótt, og var nú gengið kná-
lega að verki. Ivolur lét ekki sitt eftir liggja
að hjálpa til að komast niður úr snjónum.
En hann hafði vitanlega enga liugmynd um
]>að, að hann næstum tafði mig við mokst-
urinn.
Upp úr snjóhúsinu skriðu 9 kindur, mjó-
stroknar, en frískar og fjörugar að sjá. Leit
út fyrir, að þær væru mun sælli með sig en
brynjuðu og svellbörðu vesalingarnir, sem
naumast gátu gengið sér að mat fvrir klaka-
fjötrunum. Að þessu afloknu tókum við Kol-
ur okkur hvíld. Ég hafði það á meðvitund-
inni, að þetta væru fyrstu kindurnar, sem
Kolur vísaði á, en ekki síðustu, úr því að
hann byrjaöi a þvi, enda leið ég ekki skip-
brot á þeim vonum. Ég faðmaði Kol, klappaði
íslenzkur fjárliundur.
honum, strauk hann og talaði við hann eins
og vin. Hann lofaði með gleðilátum sinum að
gera meira. Við skildum vel hvorn annan.
Jólagjöf.
Kolur vísaði á flest af hinu fennta fé á fá-
um dögum. Hann var orðinn leikinn í lisl
sinni — og vinnugleði hans var mikil, meðan
á þessu stóð. Nú vöntuðu lengi vel 3 kindur
og margir dagar voru liðnir, frá því að sið-
asta kindin fannst.
Á aðfangadag jóla datt mér í hug að ganga
inn i „land“ og liafa járnstöngina og skófluna
með mér. Annars taldi ég víst, að þessar
kindur, sem vöntuðu, hefði hrakið í ána, og
þá var öll leit þýðingarlaus, að svo komnu. —
Veðrið var ljómandi, snjór ekki nema í giljum
og lautum. Við lentum inn á Stefánsstaði, sem