Dýraverndarinn - 01.10.1947, Síða 5

DÍRAVEHNDARINN
43
Frá Rúðareyri vi'ð Reyðarfjörð. Hér
var Rað, sem höf. sá Kol í síðasta sinn.
Icggja lappirnar u])p á fótinn í ístaðinu «g fá
hjálp til að komast upp fyrir aftan mig.
í fyrsta sinn, sem hann fór með mér á
Seyðisfjörð, var hann ungur og ólífsreyndur,
óvanur horgarlífinu og ég hygg — ekkert lirif-
inn af því. Ég hafði liesta mína uppi á hjöll-
um sunnan megin fjarðar. Ég dvaldi ])á á
Seyðisfirði 1 dag og 2 nætur. Ivolur varð ein-
hvern veginn fráskila við mig og fannst hvergi,
hvernig sem ég lýsti eftir honum. Eina von
mín var sú, að hann hcfði lilaupið heim. En
þegar ég leitaði hesta minna lil heimferðar,
varð ég bæði glaður og undrandi við ])að að
hitta Kol minn hjá hestunum.
Stundum lenti ég í vandræðum og leið önn
fyrir Kol minn i þessum ferðalögum, því að
hvar, sem ég var boðinn inn, taldi Kolur sjálf-
sagt, að sér væri lika hoðið inn; og hann tók
ekkert tillit til ])css, þó að hann væri blautur
um fætur og búk og sporaði út gólfin i finu
húsunum, eða træði sér blautum undir horð og
bekki. Yitaskuld fyrirhitti hann svo ógestrisið
fólk, sem vildi reka liann út. En Kolur tók
svoleiðis ókurteisi aldrei til greina, og alveg
sama, þó að fætur væru látnir ganga á honum
eða ýtt væri í hann með einhverjum áhöldum.
Kolur lá þá sem fastast. Ég þurfti að skerast
i leikinn, öðruvísi tókst ekki að reka Iiann
hurt frá mér. Mig kostaði það ekkert annað en
að henda og segja: — Þarna eru dyrnar. Oft átti
Kolur vinum að mæta í þessu útrekstrarstríði,
scm tóku upp hanzkann fyrir hann og fyrir-
skipuðu að lofa hundgreyinu að vera inni. —
Hann vildi ekki yfirgefa húshónda sinn.
Ég er húinn að eignast nokkra hunda um
ævina, trvgga og vel skynuga, og má þar segja,
að ])að sé engum alls varnað og enginn lýta-
laus. En ég er ekki í neinum vafa um það,
þegar ég lít um öxl og renni huganum yfir
þessa horfnu vini mína, að Ivolur var þeirra
lang vitmestur. Iiitt getur verið ofmælt að
segja, að hann hafi liaft vit á móti öllum hinum.
Dauði Kols.
Þetta var í marzmánuði 1922. Kolur minn
var þá nokkuð hniginn að aldri og farinn að
grána, en ekki að „kalka“ og mátti enn telj-
ast í fullu fjöri. Ég er að leggja af slað i langt
ferðalag, sem oftar, og Iióf ferðina með þvi
að fara niður i vélhát og með honum til
næsta fjarðar, ná þar í gufuskip og fara með
því til Ilúsavikur. Þaðan ætlaði ég á hestum,
ef hægt væri, yfir Þingcyjar-, Eyjafjarðar- og
Skagafj arðarsýslur, að Þingeyrum í Húnavatns-
sýslu. Báturinn flaut við hryggjusporðinn og
]>að var mjög lágt í sjó. Ég athugaði ekki að
taka hundinn með mér niður i hátinn, en veitti
því eftirtekt, þegar ég var kominn niður. að
Kolur litur fram af bryggjunni, niður i hátinn
og fcr svo. Ég hið formann hátsins að lofa mér
að skrcppa upp og ná í hundinn minn, því
að eitt og sama vcrði yfir okkur háða að ganga.
Þegar upp á bryggjuhausinn kom, ætlaði ég
að taka Ivol undir hendi mér og hera hann
niður í hátinn. Þá ■— aldrei þessu vant — vill
liann ekki lofa mér að taka sig, heldur fer
undan i flæmingi upp bryggjuna. Ég vildi ekki
tefja hátinn og hugsaði scm svo, að Ivolur