Dýraverndarinn - 01.10.1947, Side 7

DYRAVERNDARINN
45-
^4rma ^JJiartardóttir:
Vláðnrumhyggja.
Mjög er ]mð eftirtektarvert, hve kýr sýna
stundum mikla móíSurumhyggju, en oftast
er hví lítill gaumur gefinn, enda veitast fá
tækifæri til að kynnast hessari göfugu til-
finningu hjá þeim. Oftast eru afkvæmin tekin
frá þeim ]ivi nær slrax, en baul móðurinnar,
oft mjög sár og raunaleg, bera vott um sökn-
uð hennar. Stundum lieyrist þannig til henn-
ar i marga daga.
---------Hrefna er 10 ára. Hún er kolsvört
Hrefna með kálfinn sinn, nti á túni.
cins og nafnið bendir til. í fyrra sumar bar
hún i byrjun ágúst og átti ljómandi fallega
bessi kom svo flatt á mig upp úr slikum and-
legum hugleiðingum, sem ég var niðursokk-
inn i, að ég var búinn að svara, áður en ég
huasaði — og segist hafa átt marga hunda.
- íg sé, segir Hafsteinn, svartan hund, vel-
farinn i útliti, meðallagi stóran, með lafandi
eyru, gul innan og vangarnir gulleitir, augna-
lokin gul, augabrýrnar óvenju miklar og loðn-
ar, bringan gulbvít, lappirnar dökkar að fram-
an en gular að aftan og hvítan undir skottinu.
— Kannastu við bennan hund? segir Hafsteinn.
Eg gekkst drengilega við bví. Eiginlega var ég
steini lostinn að hlusta á, hvað hann gat lýst
hundinum nákvæmlega, bví að hann gal
ekki lýst Kol minum nákvæmar, bótt hann
hefði haft hundinn handa á milli. Svo heldur
TTafsteinn áfram: I’etta er einkennilegt.
hvernig hundurinn hagar sér. ITann er stadd-
ur neðarlega í lvngivaxinni, brattri brekku.
unn af stóru túni með mörgum húsum. Þarna
lahbar hann hægl fram og aftur, sitiir svo á
hæstu bungunum ]iess á milli og horfir stöð-
n«t niður til húsanna á túninu. Hann hlýtur
að vera í einhverium vanda staddur eða bar-
áttu við sjálfan sig, en ég skil bað ekki, segir
TTafstcinn. —• Tíg sagði Hafsteini, að ég skildi
betta —- og hann hefði með þessari lýsingu
sinni varpað liósi yfir það, scm mér var áð-
nr fyrr hulið. Sagði ég svo Hafsteini frá bví,
að á meðan ég átti þcnnan hund í lifanda lifi,
stóð stöku sinnum svo á, þcgar smaladagar
voru, að ég þurfti ekki að smala. Sagði ég þá
Kol að fara með einhverjum, sem vantaði
hund. Þessari fyrirskipun minni tók Kolur
mjög liklega og virtist, svo langt sem séð varð,
að hann ætlaði að vcra sérlega fylgispakur
við hinn nýja stjórnanda sinn. En þegar hcim
var komið frá samanrekstrinum, kvað við
annan tón. Vinátta öll hafði farið út um þúf-
ur og Kolur snúið heim á leið, og var nú vesa-
lings Kolur ásakaður um fals og svik! Smalarn-
ir voru, sem vonlegt var, hinir ergilegustu yfir
þessum svikalaup og tautuðu honúm allt illt
tik Ekki hafði Kolur komið heim, og var mér
lietta ]ivi dálítið torskilið, hvar hundurinn
héldi sig, meðan smalað var, sem oft tók
mikinn hluta dags. En nú hafði Hafsteinn
með sinni sérgáfu upplýst málið. — Og svo
slunginn var Kolur, að jafnan var hann kom-
inn til þess manns, sem hann álti að fylgja,
áður cn safnið var rekið til réttar; enda var
ég þar ætíð fyrir til að taka á móti og hjálpa
til við innrekstur.
Ég skil það nú, að Kolur hefur átt í harðri
baráttu við sjálfan sig. Þar bafa slegizt tvö
ólik öfl og togað hann á milli sin: Hans fá-
dæma tryggð til mín — að vakka vfir þvi, ef
ég færi eitthvað út af heimilinu_og svo ntt-
nin um, að eg mundi snupra sig fvrir svikin
að ganga ur vistinni og koma heim löngu
á undan öllum öðrum.
Kol var ekki vits varnað.