Dýraverndarinn - 01.02.1948, Qupperneq 11

DtRAVERNDARINN
5
eftir að hann fermdist, og eftir það liöfðu
fuglar og selir sjaldan friðland á skerjun-
um við Kójjanesið. Hann varð ágæt skytta
og mikill veiðimaður.
Engum datt í hug að meina honum fugla-
veiðarnar, þegar liér var komið. Hann var
nú bráðum fullorðinn og réði gerðum sin-
um sjálfur, eins og eðlilegt er. Og hann hafði
ekki stundað veiðarnar lengi, þegar liann liafði
fengið svo mörg lirósyrði fyrir dugnað sinn,
að þau höfðu engin áhrif á hann framar. Hann
vissi samt ofboð vel, að hclzl hefði faðir hans
kosið, að aldrei lieyrðist byssuskot við Kópanes-
ið, þó að lumn scgði fátt um það. Oft kom
Gunnsi með hjörg í búið, og hún var vel þegin,
þó að engin brýn þörf væri fyrir liana. Kópa-
nesheimilið liefði ekki skort mat, þó að hann
liefði aldrei skotið einn einasta fugl cða sel.
Gunnsi veiddi sér til gamans og hann vissi
það sjálfur.
Mörg sporin átti hann niðri við sjóinn, þeg-
ar liann var litill, cn ekki voru þau færri,
þegar hér var komið sögunni. Hann lék þai
eins konar feluleik í gjótum og urðum, milli
klappakolla og klettabríka, og var ekki Iiætt
við því framar að fara sér að voða, þó að
Iiált væri í votu þanginu á lileinum og skerj-
um. En leikinn lék hann við fugla og seli,
þó að þeim þætti sízt gaman á ferðum. Þeir
óltu líka dauðann vísan, cf á þá hállaði og
þeir gættu sín ekki nógu vel.
En einstöku sinnum, einkum þegar hann
kom heim með þunga byrði af nýskotnum
fugli, fann hann undarlegan sting í brjóst-
inu. Þessi kynlega tilfinning minnti hann á
særðu fuglana, sem faðir lians benti hon-
um á hérna um árið. Um leið fékk hann
óbeit á byssunni sinni og langaði ekki að
heyra til hennar, fvrr en endurminningin
var gleymd á ný.
Svo var það kvöld eitt, snemma sumars,
að Gunnsi lagði af slað með byssuna á öxl-
inni, stefndi til sjávar og hvarf niður í ldetta-
klungrið á slröndinni. Hann laumaðist hægt
og hljóðlega eftir sínum vcnjulegu króka-
stigum um gjótur og urðir og skimaði eftir
fugli.
Æðurin var komin á flot með unga sína,
cn Gunnsi gætli þcss vcl að skjóta ekki móð-
ur frá ungum. Slík illmenska kom honum
ekki til liugar, enda var nóg af blikum og
öðrum geldfugli til að veiða.
Hann var heppinn þetta kvöld, skaut
nokkra hlika og komst í mikinn vígahug.
Loks kom hann að vog einum og gægð-
ist laumulega niður í liann. Á flúð í miðj-
um vognum sátu fáeinir æðarfuglar, blikar
og kollur, auðvitað geldfugl, hélt hann.
Þeir lágu ekki vel við skoti, en Gunnsi lék
á þá enn einu sinni með sæmilegum árangri
og mjakaði sér nær. Efst á flúðinni sátu tvær
kollur lilið eitt afsíðis. Þær voru heppilcg-
asta skotmarkið. Gunnsi miðaði og skaut.
Fuglarnir flugu allir upp í dauðans ofboði
og hurfu út í buskann, nema kollurnar tvær.
Þær flugu ekki, heldur steyplu sér til sumls
fram af flúðinni, og heill hópur af agnar-
smáum ungum, nýlega komnum úr eggjum,
þyrptist út úr klettaskoru og elti þær úl
voginn.
Gunnsa brá í brún. Hann starði höggdofa
á eftir sinni fyrirhuguðu bráð.
— Guð gefi, að ég hafi ekki sært þær, taut-
aði hann við sjálfan sig, en vissi þó, að það
var ckki liklegt. Ilann var ekki vanur að
missa marks, þó að skotfærið væri nokkuð
langt. En svo var nú samt að sjá sem bctur
Gunnsi gætti ]>css vel að skjóta ekki mæð-
ur frá ungum. Slík illmennska var honum
fjarri skapi.