Dýraverndarinn - 01.03.1948, Blaðsíða 6

12
D fR A VERNDARINN
^ydídarL
Siguröur Júlíus
Jóhannesson.
Sigurður Júlíus Jóuannesson varð áítræð-
ur 19. janúar í vetur.
Hann er einn þeirra fyrstu, seni talaði
niáli dýranna opinberlega hér á landi og tvi-
mælalaust meðal þeirra, sem mestu liafa áork-
að í því að vekja samúð með þeim og lilut-
tekningu — og andstyggð á illri og miskunn-
arlausri meðferð á þeim.
Ivíeiri liluta ævi sinnar liefur hann dvalið
og starfað vestan liafs (í Kanada), en álirifa
hans liefur gætt hér heima eigi að síður. Má
meðal annars marka það á því, að sum fyrstu
Ijóðin, sem fjöldamörg islenzk börn hafa les-
ið og lært síðustu 40—50 árin, eru eftir þenn-
an mann. Með þessum ljóðum hefur hann tal-
að máli dýranna við börnin. ()g hann kann
vel að haga orðum sínum þannig, að börnin
hlusti og skilji. Margur drengurinn og mörg
[el])an hafa viknað við lestur þcirra og lieit-
ið sjálfu sér því að vera alltaf góð við dýr-
in, og mörg þeirra hafa munað ]>að heil alla
ævi. Þannig er því varið, að höfundur ljóð-
anna er tvimælalaust meðal þeirra, sem mestu
hafa áorkað dýrunum lil góðs.
Allir kannast við hendingar eins og lil
dæmis þessar:
„I snörunni fuglinn sat fastur“.
Og þá ekki síður:
„Tnnilukt og tamað,
litla dýrið mitt,
ber ])ú liarm i Iniga,
hrædd um lífið ])itt“.
yu<ýLwi ^or^ön^amaLiir
Eða þetla:
„Úti flýgur fuglinn minn,
sem forðum söng í runni.
Ekkert hús á auminginn
og ekkert sætt í munni.“
Og að lokum:
„-----Láttu ekki aumingjann
eiga bágt um jólin.“
Þannig liefur Sig. Júl. Jóhannesson lalað
til harnanna, sigrað hjörtu þeirra og gróður-
sett hjá þeim fagrar og góðar hugrenningar.
En ekki stoðar að tala þannig við alla, enda
kveður víða við aðra tóna í skrifum lians,
suma sárhitra og hvassa. Þannig hefur hann
margsinnis sagl mönnum til svndanna með
vægðarlausiá Iireinskilni. En hreinskilni þola
fáir, sem fyrir henni verða, allra sízt ef ekki
er allt sem hreinast i pokahorninu hjá þeim,
enda skorti Sig. Júl. .Tóhannesson ekki ill-
viga óvini, að minnsta kosti ekki fyrr á ár-
um. Og sumir þeirra mátu ckki iieins hugar-
þel hans lil smælingjanna né annað gott, sem
hann hlynnti að.
Hér fer á eftir ein af ádeilugreinum hans.
Um ])ær mundir, sem hún birtist, var sára-
litið ritað í hlöðin um dýraverndun.
S. H.
SíÞÍtintli síBntvi&lnt*
Ekki vaknar hún enn, samvizka þeirra
Reykjavíkurhúa. Daglcga gela þeir liorft á
hina niðingslegustu meðferð á ske])num hér
á götunum, án þess að gjöra nokkuð vernlegl
lil ])ess að afstýra henni. Daglega gcla ]>eir
hcyrt angistarslunn og þung andvörp hálf-
dauðra málleysingja, sem orðið hafa fyrir
kvölum og pyndingum útlendra þorpara. Þeir
geta horft á ])á með kuldabrosi, þegar þeir
eru sem verst útleiknir. Þeir gcta horft i augu
þeim, sem hver ein sál, er hefur nokkrar
mannlegar tilfinningar, hlýtur að geta lesið
úf úr hinar auðmjúkustu bænir, hinar inni-
legustu vonir um hjálp og lausn úr járnklóm