Dýraverndarinn - 01.09.1948, Blaðsíða 4

34
£> Ý R A V É k N D A R1N N
ur að sjá. Þennan vetur var hann með fol-
óldunum, en ekki gátu ókunnugir séð, að þar
væri veturgamalt tx-yppi með þeim.
Liður nú og biður, og Shubert kemur heim
næsta iiaust. Lr hann þá Jiðlega tveggja vetra
gamall. Smár er hann enn og þykir nú sýnt,
að ekki sé eftir neinu að biða með það að
farga honum.
— Féleg er folaskömmin, sagði Sæmundur,
og viljugur verður hann, en það er ekki til
neins að tala um það. Hann er svo smái’, að
liann verður aldrei mannbær, svo að það er
bezt að fella hann i hausl.
Kemur svo sá tími, þegar liamx á að falla,
en þá finnst hann hvergi og sést nú ekki, fyrr
en um nxiðjan vetur árið eftir. Þá kemur
liann loks fram, en Jítið liafði fákurinn stækk-
að-
Hann var nú lieima, það sem eftir var velr-
arins. Næsta sumar voru haldnir hi’ossamark-
aðir í Rangárvallasýslu og keyjxt ln'oss á aldr-
inum fjögra til átta vetra, og áttu þau að fara
i kolanámur i Englandi. Var þá víða smalað
saman hrossum, þar á meðal á Lágafelli, og
þar var Sliubert með í liópnum. Var nú sú
ákvörðun tekin að láta liann á marlíaðinn, og
féklt ShuJxert litli nú í fyrsta sinn skeifur undir
sína smáu fætur.
Hann var keyptur fyrir 125 krónur. Síðan
var lagt af stað með stóðið suðux', eins og það
er kallað. Litli liesturinn var framrækur, og
eftir því sem fjær dró lieimahögum lierti liann
ferðina. Þegar út i Holtin kom, var hann alltaf
lang fremstur. Nú komu fram Jxæði skap og
kjarkur og dugnaður lijá þessum litlu hein-
um, og það skein út úr lionum ákafinn, þegar
stærri Jiestar vildu komast fram úr. Það var
sem lxann vildi segja:
Ég er ekki alveg máttlaus. Ég lief ekki alltaf
étið fjósmoðið eitt. Spyrjið Jiana Setlu.
Og svo lierti hann á sér, liefur vist vonazt
til, að geta þannig sloppið úr rekstrinum.
Nú fór að lxárna gamanið hjá rekstrarmönn-
unum, I’eir höfðu við orð, að þeir yrðu að
fara að teyma þennan litla djöf..., rauða,
annai's mundi hann gera allan reksturinn vit-
lausan. Hann Iiljóp heim á livern Ixæ og allt
stóðið á eftir honum.
— Við tökum helvítið lijá Þjórsártúni, sögðu
þeir, og það var gert. Þrir iílefldir karlmenn
reðust a nann. Einn tók í taglið, annar í faxið,
en sá þriðji tók utan um hálsinn á lionum,
miði með annarri hendinni um vinstra eyrað
og snéri upp á það af öllum kröftum. Sárt
mun það liata verið. Ekki liafði folinn vanizl
slíku fyrr, allra sízt hjá lienni Settu gömlu.
Svo kom sá fjórði, fullorðinn maður og hæg-
xátui', með beizli, sem hann lagði við litia
hestinn.
— Svona ræfillinn, vertu nú góður. Þú
skyldir svei mér ekki fara til Englands í kola-
námur, ef þú værir ekki svona lítill, sagði
liann.
Litli hesturinn fi'ýsaði og barði livað eftir
annað niður vinstra afturfætinum. Sá, sem
liélt í tauminn, tók eftir þessu, og þegar liann
gætti betur að, sá liann að dottið var undan
fætinum. Vildi maðurinn reka undir hann aft-
ur, en sá, sem tekið liafði í eyi'að liélt, að
folinn væri nú ekki of góður til að ganga ber-
fættur. Hann færi þá kannske að stillast, ef
hann fengi að lilaupa dálítinn spöl ójárnaður
á hörðum veginum.
Síðan var rekið af stað, en litli hesturinn
einn teymdur. Beizlismélin meiddu hann, og
svo var liögld á beizlinu, sem nuddaði liann
á liægri lijálka og í munnvikinu, og fór þeim
stutta nú að liitna í skapi. Sá, sem teymdi
lvvartaði undan því, að folinn væri svo stífur
fram með, að það væri ómögulegt að tevma
liann, og var þá annar látinn laka við.
Svona gekk alla leið að Lögbergi. Þá var
Jieizlið tekið út úr folanum, og þá var líka
komið lófastórt sár frá liægra munnviki og
upp á kjálkabarð. Þar að auki var liann orð-
inn mjög sárfættur. Þarna var áð, og allir
fengu livíld, bæði menn og skepnur.
Nú var eftir síðasti spottinn til Reylvjavík-
ur. Hrossin runnu af stað að lokinni livíld-
inni, og nú var litli folinn i miðjum liópnum.
— Mikið var, sagði einn rekstrarmannanna,
að Ioksins er farinn að læklía rostinn í þeim
rauða. En sá góði maður vissi Jílið, hvað liann
var að segja þá. Folinn kunni ekki við sig i
miðjum hóp, stóru hestarnir ætluðu að troða
hann undir. Á móts við Gunnarshólma tók