Dýraverndarinn - 01.11.1948, Blaðsíða 4

50
DYRAVERNDARINN
ur á milli. Kvaddi ég siðan minn góða Bleik
og fór af stað heim á leið.
Þennan Bleik tel ég, að öllu samanlögðu,
þánn bezta liest, sem ég lief átt. Þegar ég
kvaddi hann, sendi hann mér það augnatillit,
sem ég gleymi aldrei, og lá við, að ég rifti
kaupunum þegar i stað, en ég lierti mig upp
og fór, en hét því þá að iiafa aldrei liestakaup
íramar, og vonast til, að ég geti staðið við það.
Þessi liestakaup — skipti á hestum — þykir
mér andstyggileg iðja, einkum þegar gamlir og
útslitnir hestar ganga þannig frá manni lil
manns, og ættu dýraverndunarfélög og hesla-
mannafélög að vinna i sameiningu að þvi að
afnema þennan ósóma, sem virðist þjá suma
bændur og reykviska hestaprangara.
En ekki skal fjölyrða meira um þetta, aðeins
geta þess, að Bleikur var ekki meðal þessara
gömlu liesta, þegar þetta gerðist.
Kom ég nú heim með folann og afhenti
pabha hann. Tók hann við honum og var all-
hissa. Hækkaði svolitið brúnin á þcim gamla
næstu dagana en lækkaði á mér.
Eftir þetta skipti ég mér litið af Snigli. Lenti
það að mestu i hlut pabba að temja hann.
Brátt varð liann viljugur, og það svo, að ekki
var um neina óveru að ræða, en hann var alls
ekki laus við ofriki.
Líða nú árin. Sá rauði þroskaðist, þó að hann
stækkaði lílið. Hann varð svo viljamikill, að
honum notast ekki að sinni litlu töltferð, nema
þegar verið er með liann í samreið. Hann þyk-
ir ekki vera nægilega þjáll, og Iiann er afar
sprettsækinn.
í janúar 1941 dó móðir mín. Um sama leyli
hætti pabbi að koma á hestbak sakir lasleika,
sem þá var farinn að þjá hann. Sagði hann
þá eitt sinn við mig, að það væri bezt, að ég
tæki þann rauða alveg i mínar hendur, ef ég
þá kærði mig nokkuð um hann. Varð það úr,
að ég tók við folanum.
Ég hafði staðfest ráð mitt um þessar mundir
og var farinn að lieiman. Höfðum við hjónin,
eða réttara sagt kona mín, nýlega eignazt rauð-
blesóttan fola ofan úr Borgarfirði.
Hófst nú að nýju kunningsskapur með okkur
Snigli. Ég fór að rifja upp með honum gainlar
lexíur, taldi víst, að allt slíkt væri löngu gleymt,
en svo var þó ekki. Hann kunni allt, sem liann
liafði lært áður, og kenndi ég honum nú ýmis-
legt fleira. Áttum við Snigill og' Blesi marga
góða stund saman. Þeir urðu svo samrýmdir
og eru það enn, að hvorugur má af hinum sjá.
Þegar ég er á ferð með þá báða, þarf ég aldrci
að teyina þann lausa. Þeir elta ævinlega livorn
annan, hvert sem íarið er, jafnvel þó aö
liópur liesta verði á leið fyrir manni. Blesi er
þó tryggari og auðveldari, þvi að Snigill er
alltaf tilbúinn með glellni og stríðni. Hann átti
það til dæmis til, þegar áð var, einkum ei
margir voru saman, að slá upp á sig taunm-
um, Iilaupa i liina liestana og bíta þá. skvetta
upp rassinum með viðeigandi hljóði og hlaupa
siðan brott með allan hópinn á eftir sér. Væri
farið að elta hann, liélt liann áfram sömu lál-
unum og sá um, að hinir liestarnir fylgdust
með, en ef ekki var látið á þvi bera
að tekið væri eftir honum, fór liann ekki langl
og kom oft til baka aftur.
Nú er Snigill að mestu hættur að beita þess-
um brögðum, en liann á til ýmsar aðrar kenj-
ar. Til dæmis má liann ekki sjá beizli, þegai
á að ná honum, nema einhverju sé fyrst vikið
að honum. Hann hefur lika verið ærið kenj-
óttur við ókunnuga, sem fengið liafa að koma
á bak honum. Er þetta vafalaust bæði sprott-
ið af gáska hans og vitsmunum og auk þess
á taumgalli, sem alltaf liefur fylgt honum, sinn
þátt í þessu. Á hann rætur sínar að rekja til
meðhöndlunar þeirrar, sem hann fékk á leið-
inni lil Reykjavikur, forðurn daga.
Skulu hér sagðar tvær sögur um kenjar lians.
Á fyrstu búskaparárum mínum bjó ég inn-
arlega við Laugaveginn. Sunnudag einn ákváð-
um við að skreppa á liestbak okkur til skemint-
unar og fara eitlhvað út fyrir bæinn. Ætlaði
mágkona mín, Líba Éinarsdóltir, að vera með
í förinni. Þegar átti að l'ara að leggja af stað
heiman að frá mér, tók mágkona mín eftir
því, að hún hafði gleyml einhverju niðri á Bar-
ónsstíg, þar sem liún bjó. Bað hún mig að lofa
sér að fara á Snigli þangað niður eftir, þvi
að það væri svo langt síðan hún hefði komið
honumábak. Gaf ég það fúslega eftir, en varaði
liana við kenjunum i klárnum. Fór liún síðan
af stað og reið suður Hringbraut (nú Snorra-