Dýraverndarinn - 01.11.1948, Blaðsíða 5

DYRAVERNDARINN
51
braut). Leið nú oe beið, oe ekki kom Liba.
Fór rniíi að ffruna maret og var i bann veginn
að legs.ia af stað til að athuga, bvað dveldi
bana svo lenei. En rétt í bvi sá ég, bvar bún
kom gangandi neðan Laugaveg með Snigil í
taumi. Satrði bún farir sinar ekki sléttar og
bar ört á. Hún hafði farið skemmstu leið beim
til sín og ætlaði sömu leið aftur til okkar. En
begar bún var komin á bak, tók Sniöill til
sinna ráða, þaut niður Barónsstíg, yfir Lauga-
veg og Hverfisöötu og síðan áfram allar göt-
ur niður að sió.
— Þennan lika bokkaveg, sagði Liba. — Allt
malbikað, og bilar, barnavagnar oa alls konar
farartæki á götunni.
— .Tæia. ba?i var £?ott, að ekki varð slvs af-
sacði éa. en um leið var hninpt rækileöa i miö
aftan frá. Það var sá rauði að leötria sitt til
málanna. t augum hans var einkennilegur
elamni. sem aaf til kvnna einbvers konar sam-
bland af reiði og hálfkærings glettni. Það var
fullgreinileöt, bvað bann vildi sagt hafa, og
bað var betta:
— Ætli bún biðii um mig næsta daeinn?
— Þetta áttu ekki að öera. eamli minn, að
minnsta kosti ekki bér i bænmu. saöði ég við
Sniöil og klanpaði bonmu að vanda. Þá fannst
mágkonu minni kasta tólfunum og sagði við
systur sina:
— Þarna sérðu! Er bann bá ekki farinn að
gæla við klárinn, sem var nærri búinn að drcpa
mig.
Kona mín svaraði, að ég mundi víst halda
bví áfram, bó að klárinn vrði mannsbani.
--------Þegar hitt atvikið gerðist. vorum
við sex saman i útreið, og sá ranði var kátur
að veniu. Við áðum i laul nokkurri við Sclás,
ræddum um besta og hestamenn, meðan
við sátum barna. og sögðum frægðarsögur af
siálfum okkur og öðrum, bar á meðal bestum
okkar.
Segir bá einn samferðamannanna við mig,
að hann treysti sér til að ráða við bann litla.
rauða ef ég vildi lofa sér að koma á bak bon-
um.
Ég fullyrtj, að hann gæti það ckki. Hann
gæti ekki einu sinni riðið honum umhverfis
lautina, sem við sátum i, án þess að missa
stiórn á honum. Þá bauð hann mér að veðia.
en ég sagði, að hann mætti eiga hestinn, ef
liann kæmist þennan spöl, en áskildi mér að
mcga ráða, bvaða leið liann færi.
— Allt í lagi. Ég tek boðinu, sagði hann, og
nú skalt þú fá að ganga heim.
— Þá það, svaraði ég.
Ég afmarkaði nú leiðina, sem bann átti að
fara. Var það þvi sem næst hringur, og skvldi
knapinn beygja vestur á við. Maðurinn fór
siðan á bak og lagði af stað.
Honum gekk allt að óskum lengi vel. og mér
fór ekki að litast á blikuna. — Skyldi betta
vera snjall reiðmaður, sem sæi við mér og
ldárnum, bugsaði ég. En þegar að þvi kom, að
bann átti að bevgia vestur á bóginn og tók
i bægri tauminn til að sveigja hestinn i áttina,
raidí sá rauði á barðasprett án þess, að mað-
urinn gæti nokkru tauti við bann komið, og
ég var eigandi Snigils eftir sem áður.
— Hvernig stendur á þessu? Ég slcil þetta
ekki, sagði mannauminginn.
— Þú ræður ekki við hann, svaraði ég.
En raunar skildum við Snigill, hvernig bessu
var varið. Það mátti aldrei taka fast i bægri
tauminn á honum. Ef það var gert, rauk bann
á sprett. eins og slegið befði vcrið rækilega i
liann með svipu.
Svona og bessu likir voru lians taktar.
Ekki vcit ég með öruggri vissu, hvernig reið-
bestur Snigill liefði reynzt. ef mikið befði ver-
ið á bann lagt, en það hefur aldrei verið gert.
Hann befur t. d. ekki farið i langferðir, svo að
teliandi sé. Einu sinni fór ég þó með hann i
fimm daga ferð ásaml öðrum liesti, Blesa, vini
bans. Reyndist bann vel og var alltaf jafn vilj-
ugur, engu síður siðasta daginn en þann fyrsta.
f slikum ferðum, þó skemmri væru, var gam-
an að riða honum, því að þá notaðist honum
vel að brokkinu, sem var talsvert mikið og
miúkt,
Einu sinni fór ég á þeim Blesa og Snigli aust-
ur að Kárastöðum i Þingvallasveit og aftur til
baka sama dag. Reið ég Snigli einhesta suður,
þvi að ég lánaði Blesa. Það bef ég riðið Snigli
grimmustum. Hann gerðist svo sprettsækinn.
þegar suður í Mosfellssveitina kom, að ég fór
Sjá bls. 56.