Dýraverndarinn - 01.12.1948, Blaðsíða 6

60
DYRAVERNDARINN
„Þegar ungur ég var“. — Snigill fi vetra gamall.
þess, að börn min áttu þessi ti'ippi, fannst mér
ég ekki geta svipt þau aleigunni án þess að
láta þau fá eitthvað i staðinn, Eg sagði ]ieim
því, að þau mættu eiga Snigil og leika sér
að honum. Lifði hann því næsta vetur.
Oft var gaman að s.já til hans og krakkanna,
ekki sizt, ]>egar Erlingur var að hnoðast á hak
og jafnvel slá i, en liann var þá fjögra ára. Sá
gamli var ekki uppnæmur, og hann fór aldrei
hraðar en svo, að strákur var öruggur að lianga
á baki.
Svo rak að þvi, að Snigill gerðist opinher
trúðleikari, en það var á landbúnaðarsýning-
unni siðaslliðið sumar (1947). Forráðamenn
sýningarinnar fóru þess á ieit við mig, að
ég kæmi þangað mcð Snigil og léti hann svna
listir síriar. Atti það einkum að vera til þess
að Iiafa þarna einhver skemmtiatriði við
harnahæfi. Eg lét tilleiðast, og Snigill hóf sill
nvia starf á landhúnaðarsýningunni. Lék hann
listir sinar fyrir börnin, og fullorðna raunar
engu síður, og mátti vart á milli sjá, hvor
flokkurinn skemmti sér betur.
Letta tókst sæmilega, en ókyrrari var hann
en að vcnju. Ilann var vanur fámennum á-
Iioifendahéip öðru hverju í úlreiðum, en
þarna hópuðust að honum mörg hundruð
manna, bæði hörn og fullorðnir.
Niðurl. næst.
SIGRIÐUR AÐALSTEINS. :
1 O S T II B
Það var vor eitt, að mér var falin lil umönn-
unar gömul ær, sem ckki þótti fær um að
bjarga sér með fénu.
Vorið var kalt, snjór yfir öllu og þurfti að
reka féð langan veg til beitar. Þelta kom að
vonum harl við útslilnar gamalær komnar að
hurði. En hvað um það. Eg tók þá gömlu up])
á arma mína og hlynnti að henni eftír heztu
gelu, og urðurn við hrátt mestu málar.
Sú gamla lærði að hlýða kalli mínu, þótt
hún væri á rölti utan túns og venjulega hafði
ég einhverjar kræsingar á hoðstólum handa
lienni, þegar hún kom.
Ær jiessi hafði á unga aldri hlotið nafnið
Trygg, en af hverju það hefur verið dregið,
veit ég ekki. En vist er um það. að ekki var
það dregið af tryggð hennar við manninn, því
að á yngri árum sinum og reyndar alltaf var
henni illa við afskipti hans af högum sinum.
Eg komst hrátt að raim um, að nafnið var
þó ekki með öllu út í hláinn, því að við dag-
lega umgengni varð ég jiess vör, að hún átti
mikla trjggð til að hera, og svo mun vera um
öll húsdýr okkar, ef við aðeins reynum að
kynnast jieim.
Ekki var Trygg um jiað gefið, að leggia alll
sitt ráð i minar hendur. Ætlaði ég I. d. að hlífa
henni við að fara út í kuldann, hætti hún að
eta og linnti ekki látum, fyrr en hún komst út.
Var hún svo að gaufa kring um garðinn dag-
langt, cn Iiafði j)ó stundum til að laumast hurl
og mátti ég há gera leit að henni.
Það var ekki laust við, að sumum finndist ég
dekra full mikið við þá gömlu, enda fór hún
að gerast all ágeng, cr frá leið, elti mig heim
i hæ og stóð svo við eldhúsgluggann i von um
bita. Þá var það, að svstir mín fann upp á jiví
að kalla hana Næpu lil að striða mér, og mér
til mikillar gremju, gripu allir hað á lofli. og
eftir það var hún aldrei kölluð annað. .Tafn-
vel ég glcvmdi hrátt liinu gamla nafni hcnnar.
Nú Icið að heim tíma, er Næpa skvldi fæða
lamh sitt. Það var dag cinn, að ég var á rölti
við ærnar, að ég kom auga á Næpu gömlu og