Dýraverndarinn - 01.12.1948, Blaðsíða 7

DYRAVERNDARINN
61
var hvítur linoðri að brölta við fœtur hennar.
Flýtti ég mér nú lil hennar og sá ég, að hún
hafði eignazt livítan hrút. Varð ég alls Inigar
fegin, því að mest hafði ég kviðið þvi, að
hún yrði tvílembd. Ég vissi, að liún mundi eiga
nóg með eitt, hvað þá tvö.
Næpu gekk furðanlega að m.jólka fyrir
hrútsa. en ég vildi gjarna hjálpa henni oq
laumaði því alltaf miólkursopa til hans, sem
ég hafði nú gefið nafn og nefndi Fóstra.
Nú var farið að liafa orð á því að sleppa
Næpu. Það vildi ég ekki Iieyra nefnt. En einn
nóðan veðurdag stakk sú gamla af, án mins
leyfis.
Heldur fannst mér tómlegt eftir burtför
þeirra mæðginanna, enda þótt i mörgu væri
að snúast.
Svo var það kvöld eitt, cr ég var á heim-
leið að loknu löngu og ströngu dagsverki við
ærnar, að ég rakst á mína kæru vini, Næpu
nff Fóstra, bátt uppi í hrún. Svo vel vildi til,
að ég átti smurða rúgköku í vasanum, sem
ég átti að hafa i nesti, en hafði steingleymt að
borða. Nú kom hún í góðar þarfir sem glaðn-
ingur fyrir Næpu mína.
Þarna á grasstallinum liátt uppi í brún sat
ég langa stund og naut unaðssemda jiessa
kvrra vorkvölds. Að lokum kvaddi ég vini
mina. hrygg í lui.<ra og óskaði þeim allra heilla
á komandi sumri.
Þegar smalað var til rúnings, kom Næpa
auðvitað ekki, því að aldrei inn sína daga
hafði hún skilað ullarlagði, svo ég viti.
Dagana fvrir leitirnar um haustið gerð'
norðangarð með snjókomu. Tlópaðist fé bá
....... —-
Þessi fallcai
lambhrútur hét
Fóstri. ,Fvi hans
var ekki löng.
hó átti hann
hátt í þvi, seg-
ir höfundur frá-
sögunnar mn
hann, að gera
erfiði vorann-
anna léttara og skennnlilcgra en verifi ltefði án hans.
— Að lokuni segir hún svo: „Mikil er fátækt þeirra
íhanna, sem eiga ekki neina vini meðal hinna niál-
lausu — dýranna.“
Fegrunarfélagið í Alaborg afhenti nýverið pósthúsi
horgarinnar dúfnahóp að gjöf. Dúfurnar voru allar
sanditar — rauðar að lit. Þær fengu turn pósthúsins
til íbúðar, og stofnunin tók að sér að sjá þeim far-
borða framvegis eftir því sem þörf krefur. Þess er og
getið, að póstmeistarinn og aðrir fuglavinir bæjarins
ali nú þá von i brjósti, að svonefnt Rudolfstorg, sem
er beint á móti pósthúsinu, verði með timanum sams
konar dúfnaparadís og bæjarprýði eins og Markúsar-
torgið i Feneyjum.
Myndin er frá Rudolfstorgi, og þykir vel liafa tek-
i/.t að sýna með henni liversdagslifið sumarlangan dag-
inn á þeim góða stað. Þar eru litil börn frá morgni
lil kvölds að gefa pósthúsdúfunum grænar baunir eða
r.nnað ætilegt.
heim að túngarði. Fór ég ])á á stúfana lil að
svipast eftir vinunum frá vorinu og viti menn,
hátt uppi i blíð rakst ég á Na'pu og Fóstra.
Næpa brást kunnuglega við, er hú.n sá mig, og
kom til að sníkja bita, sem því miður var þá
ekki fyrir hendi. Fóstri var hins vegar Ijón-
styggur og hentist burt, er bann sá mig.
Næpa og Fóstri voru bæði að velli lögð um
haustið og fannst mér að vonum skarð fyrir
skildi, er þau voru bæði horfin af sjónarsvið-
inu. Eina dóttur á Næpa á lífi, sem Grýla er
nefnd. Hefur luin erft fjallsækni og frelsisþrá
móður sinnar
Aðalfundur Dýraverndunarfélags íslands
þ. á. var haldinn mánudaginn (i. þ. m. Verður sagt
nánar frá fundinum i næsta blaði, cn þess skal þó
getið, að starfsemi félagsins hefur verið meiri og fjöl-
breyttari á ])essu ári en áður. — Stjórnin var öll end-
urkjörin með nær þvi öllum atkvæðum fundarmanna.