Dýraverndarinn - 01.12.1951, Blaðsíða 3

8. tbl.
Bjdrn J. BLÖNDAL:
AÐ JéLUM
Það líður að jólum. livít liögl hrynja á frosna
jörð. Húmið færist yfir. Endurminning frá löngu
liðnum jólum sækir hugann heim.
Það er aðfangadagur jóla. Fólk er snemma á
fótum og á annríkt. Fimm litlir drengir eru á
hlaupum til og frá um bæinn. Þegar fullljóst er
orðið, eru þeir sendir með mat handa öndunum.
Þær eru í litum torfkofa rétt við stóra síkið,
sem alltaf er kallað Heimasíki.
Drengirnir koma hlaupandi og gáskafullir að
andaltofanum. Það hefur hátt í öndunum og
þær ryðjast út um dyrnar um leið og opnað er,
allar nema ein.
Drengirnir eru fljótir að sjá, að eitthvað
er að. Villiöndin er veik. Og nú skulum við
lilusta á sögu villiandarinnar, hverfa nokkur
ár aftur í tímann:
Heimasíkið er vaxið fergini. Það er slegið á
hverjn sumri. Tömdu andirnar syntu þar og
busluðu dag allan og langt fram á kvöld. Einu
sinni nokkuð seint á sumri sáu drengirnir, að
tveir stokkandarungar voru komnir til tömdu
andanna. Þeir voru ófleygir og syntu burt, þeg-
ar drengirnir komu að síkinu, en þegar þeir
fóru, komu ungarnir aftur. Svona gekk það dag
eftir dag. Haustið kom. Vetur nálgaðist. Einn
morguninn var síkið allagt. Andirnar höfðu
leitað slcjóls í kofanum sínum. Stokkandarung-
arnir höfðu fylgt ])cim. Og þegar drengirnir
koniu með matinn handa öndunum, lairðu villi-