Dýraverndarinn - 01.12.1951, Blaðsíða 7

DÝRAVERNDARINN
61
Reiðhestar
„Ef fœrðin er torveld þá förum við stillt
og fœrustu kaflana sneiðum— H. H.
C treið um vegleysur!
Hefurðu riðið um vegleysu léttum, fótliprum
hesti, sem hikar ekki við sprungur eða skorn-
inga, sem flýgur yfir börð, mela, flög og fen?
Ef þú hefur reynt það, verður þér sama um alla
veraldarinnar vegi og samgöngutæki, önnur en
hestinn. Þá skiptir það þig engu, þó að aldrei
væri vegspotti lagður á landi hér, þótt þú sæir
ekki bíl, þér dytti aldrei í hug járnbraut.
Ég lief reynl þetta ol't og víða.
Það var eitt vor í asa leysingu og aur, svo að
varla tók niður úr. Eg var að fylgja til grafar,
var ríðandi og fór veglausa heiði. Á leið minni
urðu móar, brotnar þúfur, þar sem holklakinn
lá í leyni í röndunum, flög, melar, sökkvandi
aur, sléttir dalir; öll tilbreytni veglauss heiða-
lands á vordegi i leysingu. En ég reið ungum,
léttum hesti, sem fór eins og f jöður yfir hvað
sem fyrir varð. Síðan finn ég unaðinn við að
riða aur.
Ég man eftir þessum hesti öðru sinni. Hann
var þá staddur á viðáttumiklum mel, slíkum,
sem melar gerast svo víða hér á landi, þar sem
hnullunga steinar raðast þannig, að þeir mynda
tigla, en á milli raðanna i tiglunum sjálfum
er fínni sandur og leir, en melbörð (rofbörð)
rísa á víð og dreif, brúna-brött og stök. Þá reið
honum ung, ljóshærð stúlka, ofurlítið hrokkin-
hærð. Hún var berhöfðuð og vindurinn lék sér
að úfnum lokkunum, sem þyrluðust stöðugt um
höfuðið og andlitið, sveifluðust um spékopp-
ana í kinnunum, léku um stóru, gráu augun og
uppbretta nefið. Hún kunni að sitja liest, stúlk-
an sú, (þá riðu allar stúlkur í söðlum) og
lileypti hiklaust á stökk. Rjúkandi stökk yfir
melinn og stefndi á barð. Allt í einu tók hún
eftir barðinu og það kom hik í augun. Átti
kannske að stýra fram hjá?
„Hleyptu honum á það!“ Það var rödd eig-
Gæðingur.
anda hestsins, sem barst að eyrum hennar, og
hikið hvarf. Spretturinn óslitinn áfram að
barðinu, og í vetfangi lyl'ti hesturinn öllum
fjórum fótunum og stóð uppi á barðinu, brokk-
aði yfir það og áfram. Og sólin blikaði yfir
iðandi æsku og lneysti.
Ánnað sinn sá ég þennan sama liest stökkva
fram al' barði fyllilega mannhæðar háu. Hann
kom þá brokkandi yfir móa. Stúlkan, sem reið
honum, uggði ekld að sér. „Gættu þín!“ kallaði
einhver, en um leið stökk hesturinn öllum
fótum jafn snemma fram af barðinu og stóð
öllum fjórum fótum stöðugur niðri á jafn-
sléttu. Stúlkau læygði höfuðið aftur á bak og
brosti. Dökkjarpar flétturnar sátu á lendinni
á gæðingnum, sem ln’okkaði áfram eins og allt
væri sléttur vegur.
Eg hef séð skjóttan hest á flug-stökki eftir
þýfðum móa stökkva breiðan leysingarlækjar-
farveg, halda stökkinu áfram yfir sléttan völl
og það af svo mikilli ferð að ekki varð stöðvað,
fyrr en hann hafði þrisvar reynt til að stökkva
upp snarbratta, ókleifa brekku hinum megin
vallarins.
Eg hef séð vindóttan hest á skeiði. Hann var
stór, en lá svo lágt niðri, að fætur reiðmannsins
voru við jörðu. Það var likast og hann „fleytti
kerlingar“ yfir foldina og tætti melinn upp
undan fótunum.
Ég hef séð marga fallega spretti hjá einum
og tveimur og hjá heilum hópi liesta. Þó er
mér einna ljósast í minni flótti margra hesta