Dýraverndarinn - 01.04.1952, Blaðsíða 3

CjU()rún Jjóhannicláltir jrá (álíitö&u
D O F R I
1893 kom maðurinn minn, Sigurjón Sumar-
liðason, heim frá Ameríku eftir fimm ára dvöl
þar. Var þá Sumarliði, faðir hans, póstur milli
Akureyrar og Staðar í Hrútafirði. Bjó hann að
Ásláksstöðum í Kræklingalilið, skammt frá
Akureyri. Kom maðurinn minn heim skömmu
fyrir jól, nógu snemma til að fara jólaferðina
fyrir föður sinn.
Rakka átti Sumarliði, brúnflekkóttan að lit
og stóran vexti. Var hann alltaf með í póstferð-
um og þótti afbragðs duglegur. Fylgispakur
var hann lestinni og yfirgaf liana aldrei, hvort
heldur póstur var sjálfur með eða ekki. Þessa
fyrstu ferð, sem Sigurjón fór, var rakkinn
með, eins og venjulega. Þegar komið var að
leiðarenda, til Staðar i Hrútafirði, og búið var
að al'henda póstinn, fór fylgdarmaðurinn með
liestana að Bálkastöðum, sem er næsti bær
sunnan við Stað, og gisti þar.
Dofri fylgdi lestinni að vanda, en maðurinn
minn varð eftir á Stað. Um kvöldið situr hann
i baðstofu ásamt heimilisfólki. Veit hann þá
ekki fyrr til en Dofri er kominn inn á bað-
slofugólf, gengur rakleitt þangað, sem hann
situr, og leggst við fætur hans.
Hvers vegna brá Dofri vana sínum og vfir-
gaf lestina? Virtist honum þessi nýi félagi lik-
legur til forystu? Vist yr, að margt bendir lil
þess, að hann hafi hugsað eitthvað á þessa
leið, þegar hann auðmjúkur og ótilkvaddur
lagðist að fótum þessa nýja húsbónda: „Þér
vil ég þjóna til æviloka.“
Dofri var merkilegt dýr sakir vitsmuna,
dugnaðar og tröllatryggðar. Liðtækur var
hann svo að af bar við rekstur hesta og kinda.
Allóvæginn var hann við hesta, glefsaði í þá,
þegar honum þótti við þurfa — hefur fundizt
óhætt að narta í þessar risaslcepnur, en við
kindur beitti liann aldrei tönnum. Þær voru
lítihnagnar, senr ekki var sæmandi að beita
hörku.
Eitt sinn var maðurinn minn beðinn fyrir 20
hesta. Tók hann þá á Víðimýri i Skagafirði og
áttu þeir að fara alla leið til Staðar. Var hann
þá fylgdarmannslaus, en liafði Dofra. Hest-
arnir voru afar óþægir í rekstri og átti Dofri
fullt i fangi með þá. Vestur Langadalinn þutu
þeir ýmist niður að á eða upp í fjallshlíðar.
Dofri þandi sig eftir þeim, komst fyrir þá og
kom þeim á veginn. Bóndi minn lcvaðst aldrei
hafa séð önnur eins hlaup og í Dofra við þess-
ar ólmu skepnur. Þessi darradans stóð þang-
að til um kvöldið að sezt var að á Sveins-
stöðum í Þingi. Furðu litla þreytu sá á seppa
eftir þetta erfiða dagsverk, en mat sínum,
sem hann fékk vel útilátinn, varð hann all-
feginn. Svo rækilega þjarmaði Dofri að þess-
um böldnu klárum, að þeir voru orðnir ljúf-
ir sem lömb, þegar komið var vestur að Stað.
Dofri hafði þá venju að stökkva upp á lend
hestsins, sein pósturinn reið, þegar farið var
yfir ár. Stakk hamn liöfði i handarkrilca hans