Dýraverndarinn - 01.04.1952, Blaðsíða 4

18
DYRAVERNDARINN
og sat fyrir aftan hann yfir ána, en póstur-
inn hélt handleggnum þétt að hálsi rakkans,
svo að hann væri stöðugri í sessi. En einu sinni
tókst illa til. Sigurjón reið ólmum fjörhesti.
Rétt áður en lagt er út í á eina, hendir seppi
sér upp á lend liestsins, eins og venja hans
var. En Ljóma, svo var klárinn nefndur,
varð ekki um sel að fá þennan slöttólf á aft-
urhluta líkama sins. Hann varð óður, og í
átökunum við hestinn losnaði handleggur
póstsins af hálsi Dofra, þegar út í miðja á
var komið, og hann féll í ána. Það voru ónota-
leg viðbrigði að falla af mjúku og hlýju hæg-
indi niður í jökulkalt vatnið, en seppi var ekki
með heilabrot um það. Hann tók hraustleg
sundtök og lenti hinum megin árinnar jafn-
snemma og póstur og lestin öll.
Eitt sinn fékk Dofri góða bakþúfu. Sem
oftar var ferðamaður samferða pósti. Þeir
voru komnir niður að á, sem fara átti yfir.
Aðlíðandi halli var að ánni. Róndi minn sat
á hesti sínum fremst á bakkanum, en sam-
ferðamaður hans var örlítið ofar, og Dofri
sá sér leik á borði. Það var léttara að stökkva
upp á lend þess hestsins, sem ofar stóð í
brekkunni, og var hann ekki seinn á sér að
vippa sér á bak fyrir aftan ókunna mann-
inn, sem varð hvumsa við. En lengi stóð Dofri
þar ekki við. 1 hendingskasti var hann kom-
inn þangað, sem hann ætlaði sér, og stakk
höfði ánægður í handarkrika húsbónda síns.
Eitt sinn að sumarlagi fór Sumarliði, tengda-
faðir minn, póstferðina. Maðurinn minn var
heima við heyvinnu. Samferða Sumarliða í
þetta sinn var Jón Hjaltalín skólastjóri á
Möðruvöllum. Við morgunverðinn á Asláks-
stöðum kepptust þeir um það, Hjaltalín og
Sumarliði, að miðla Dofra af matborðinu.
Dofri átti að vera með i ferðinni, eins og
vandi var. Þeir lögðu síðan af stað og fóru
eins og leið liggur vestur Öxnadal og náttuðu
sig um kvöldið í Bakkaseli. Um morguninn,
þegar þeir eru að leggja upp á öxnadalsheið-
ina, breytir Dofri skyndilega stefnu. Hann
Iileypur niður dal í áttina heim. Það gildir
einu, þótt Sumarliði kalli í hann. Hann herðir
hlaupin æ því meir. Hann hirti ekki um að
fara lagða leið, en hljóp beint af augum
stytztu leið niður dalinn og yfir fjallið. Kom
hann beint niður að Ásláksstöðum. Þegar
bóndi minn er nýkominn út til sláttar um
morguninn, sér hann til ferða Dofra. Þegar
rakkinn er kominn allnærri honum, leggst
hann á kviðinn og skríður að fótum húsbónda
sins, sem segir allbyrstur: „Hvað hefur þú
nú gjört, Dofri?“ En langa skammaræðu gat
hann ekki haldið yfir seppa sínum. Hann
bevgir sig niður, klappar honum og talar til
lians vingj arnlega. Og aldrei kvaðst hann
gleyma gleði og feginleik rakkans, þegar hann
fann, að honum var fyrirgefin yfirsjónin. Þess
má geta, að þessi leið, sem Dofri fór á ótrú-
lega skömmum tíma, er 50 lcm, sé þjóðvegur-
inn farinn.
Eitt sinn, er maðurinn minn var að koma
úr póstferð, þurfti hann að koma skilaboðum
til föður sins að Ásláksstöðum. Á Moldhauga-
hálsi hripaði hann erindið á blað, festir ])að
með bandi um háls Dofra og segir: „Dofri
minn, farðu með þetta heim.“ Seppi beygir
þegar út af veginum, bleypur skemmstu
leið inn mýrar, og miðanum kom bann til skila
fljótt og vel, en pósturinn hélt með lestina
inn veg til Akureyrar. Þess skal getið, að Dofri
fylgdi manni minum ætíð til Akureyrar og
beið, meðan pósti var skilað. Enginn efi leikur
á því, að Dofri skildi fyrirmæli húsbónda síns.
Þegar elli færðist yfir Dofra, varð hann
lasburða og gigtveikur. Maðurinn minn gat
ekki horft á hann farlama og fól góðri skyttu
að veita honum síðustu þjónustu. Sjálfur brá
hann sér að heiman. Um kvöldið, þegar heim
kom, saknaði hann vinar í stað.
Vr brefi til ritsijóraiis.
Ég vil sérstaklega þakka þér fvrir greinina
Glæpur og refsing í októberhefti Dýravernd-
arans (árg. 1951). Ég hef oft heyrt sagt frá
þessu máli, en mér var ókunnugt um dóins-
niðurstöður. Annars líkar mér blaðið vel, en
þó hefði það þurft að aukast og eflast.
Eiríkur Stefánsson,
form. Dýrav.fél. Akureyrar.
iiíll