Dýraverndarinn - 01.04.1952, Síða 6

20
DÍRAVERNDARINN
Sig.
Sigurðsson,
Efra-Ási, og
Jarpur, einn
af hans
mörgu og
góðu hestum.
liaí'ði allt tilbúið til fararinnar. Ég sagði manni
hennar, að nú yrði haun að fara með mér,
ekkert vit væri að sleppa mér einum með
drenginn og konuna út í stórhríðina og nóttin
færi í hönd. En hann svaraði því til, að úr þvi
að ég hefði haft mig hingað, mundi ég hafa
mig til baka, og hesturinn mundi l'inna förin
sín. Þetta þótti mér ekki gott svar, þó ekki
fengist ég um það. Drakk ég svo kaffi i bæjar-
dyrum, þakkaði fyrir mig og kvaddi. Lagði ég
svo af stað heim, reið sjálfur fyrir á Kjarval-
ing, hafði Ijósmóðurina næst mér og drenginn
síðastan. Bað ég svo drenginn um fram allt að
fylgja mér vel eftir. Þóttist ég vita, að hestur-
inn læri eftir slóðinni, því að hann var svo létt-
ur í spori og ákveðinn. Fór ég nú sem mest ég
mátti og var hvergi smeykur, enda ekki kjark-
laus á þeirn árum.
I Viðvík var ljós látið loga í kirkjuturninum
og klukkum ákaft hringt mér til leiðbeiningar,
sem ég þó livorki heyrði né sá, fyrr en ég var
kominn þar í hlað, en þar lá leið mín um sem
áður.
Kl. hálf-ellefu var ég kominn heim að Neðra-
Ási með ljósmóðurina og í tæka tíð.
Ég held, að það sé fullsannað, að
Kjarvalingur hafi skilið mál mitt, eins og
maður, og svo mun vera um fleiri hesta. —
Eftir þessa ferð þótti mér fjarska vænt um
Kjarvaling, en nú er hann fallinn frá fyrir
löngu. Eftir þetta fór ég líka að veita hestum
*
I dagrenning
V ORL J ÓÐ.
Enn þá laugar landið kalda
Ijóssins máttur — hár og skær,
tállaus hljómar tónsins alda,
tunga vors, er málið fær.
ísatjöld að tötrum verða,
tökin hlýju reynast sterk.
Krafti snýr til góðra gerða
gróðurmagnsins sigurverk.
Roðinn baðar bleikar kinnar,
blána fjöll og Ægistún.
Geislans magn fer óðum innar,
ört því hækkar dagsins brún.
Frjóu moldarfræin nærast,
fæðast bráðum grösin smá.
Vorsins skæru vængir bærast,
vikna tindafjöllin blá.
Ó s k ar M. Ólafsson
frá Hagavik.
Sumardagurinn fyrsti
Glóir hjálmur, glampa sverð,
glitrar skjöldur fagur —
riddari er á fleygiferð,
fyrsti sumardagur.
Sumardagur sína mey
sólbráð hefur nefnda.
Ef þau boða þíðu og þey,
þá er skammt til efnda.
Vor úr sinni rekkju rís
reynir að faðma daginn,
er sólarljós og silkidís
sendir inn í bæinn.
G u ð m. Friðjónsson.
(Úr Sumardagurinn fyrsti í IívæSi.)
meiri eftirtekt en áður, því að margan hestinn
hef ég átt um ævina og suma miklum kostum
búna og ratvísa. Og víst er það, að yfirleitt
sýna mennirnir hestum sínum ekki eins mikinn
sóma og þeir eiga skilið. (Jan. 1952).