Dýraverndarinn - 01.04.1953, Síða 8

24
DÝRAVERNDARINN
mikið, jafnvel þó að það sé aðeins miðað við
dýrin. Þetta með ratvísina sannar ekki neitt, því
að við vitum um enn þá ratvísari dýr. Og hvernig
er hægt að fullyrða þetta afdráttarlaust og með
fullri vissu? Vitanlega er það ekki hægt. Til þess
yrðu menn að hafa nákvæma þekkingu á vits-
munalífi dýranna yfirleitt. Að vísu hafa menn
öðlazt mikla og merkilega þekkingu á þessu sviði,
en nákvæm er hún ekki, og ,,gátan mikla“ er óráð-
in enn, eins og áður er sagt, hvað sem siðar kann
að verða. Staðhæfing af þessu tagi getur því
ekki verið á fullnægjandi rökum byggð. -— Hvort
sökin er í þessu tilfelli hjá höfundi greinarinnar
eða þýðanda, skal ósagt látið. 1 ónákvæmri þýð-
ingu getur ágizkun hæglega snúizt í fullyrðingu.
„Hundurinn hlustar“.
Allir vita að húsdýr okkar skilja sumt af því,
sem talað er við þau. Það má líka telja víst, að
sum þeirra að minnsta kosti skilja eitthvað af
því, sem þau heyra okkur segja, og margt virðist
benda til þess, að þau skilji okkur betur en flestir
halda. — Annars greinir menn mjög á um það,
hvað hugsanlegt sé, að skilningur dýranna á mann-
legu máli og hugtökum geti orðið víðtækur, hvort
hann sé aðeins bundinn við óverulegt brot af því,
sem þau heyra og sjá, eða hvort þau hafi sæmi-
legt yfirlit, geti sett eitt í samband við annað og
hugsað rökrétt.
Og til þess nú, að efnið verði ljósara og von-
andi skemmtilegra, koma hér fáeinar hundasög-
ur til athugunar.
Toppur og borðið.
Kona nokkur átti hund, sem Toppur hét. Þeg-
ar hún gaf honum bein að naga, voru þau jafnan
bæði stödd í eldhúsinu, og hún hafði vanið hann
á að liggja undir borði, sem stóð þar, meðan hann
var að naga það. „Borðið, Toppur!“ var hún vön
að segja um leið og hún rétti honum beinið. Þá
tók hann það milli skoltanna og fór á sinn stað.
Dag einn komu börn í heimsókn til konunnar.
Toppur var hjá þeim inni í setustofunni, labbaði
um gólfið á milli þeirra og sníkti hjá þeim bréfin
utan af sælgætinu, sem þau voru að borða.
Svo kom húsmóðirin inn, og þegar hún tók
eftir því, hvað Toppur hafðist að, vildi hún ekki,
DÝRAVERNDARINN
Útgefandi: Dýraverndunarfélag fslands.
Eitstjóri: Sigurður Helgason,
Brávallagötu 12, Reykjavík. (Sími 5732).
Afgreiðslu og innheimtu annast:
Hjörtur Hansson,
Bankastræti 11 (miðhæð), pósthólf 566, Reykjavík.
Ber að senda honum andvirði blaðsins og tilkynn-
ingar um nýja kaupendur.
PrentaC"'r í Prentsmiðju Jóns Helgasonar.
L__________________________________________J
að hann væri lengur þarna inni hjá börnunum
og sagði: „Borðið, Toppur“. Bjóst hún við, að
hann færi þá fram í eldhúsið og legðist þar undir
sitt venjulega borð með feng sinn, en í stað þess
vék hundurinn sér í skyndi að litlu skápborði,
sem stóð þarna í stofunni, tróð sér með miklum
erfiðismunum inn á milli lappanna á því, lagðist
þar og fór að sleikja bréfin.
Það leit því út fyrir, að hundurinn legði sömu
merkingu í orðið borð og við mennirnir, tæki
það sem sameiginlegt heiti á þessum sérstöku
hlutum, en setti það ekki aðeins í samband við
eldhúsborðið.
Þegar maðurinn, sem skrásetti þessa sögu, frétti
þetta, fékk hann konuna til að koma með hund-
inn í rannsóknarstofu sína. Toppur fékk bein að
naga, og við það að heyra hina venjulegu skip-
un, skreið hann undir eitt af borðunum í rann-
sóknastofunni. Síðan endurtóku þau tilraunina
hvað eftir annað og létu Topp hafa margs konar
borð, stóla, bekki og fleira um að velja. I hvert
sinn fór Toppur inn undir það borðið, sem næst
honum var, aldrei undir stól eða bekk né heldur
á einhvern afvikinn stað í herberginu til dæmis
bak við skáp eða út í eitthvert hornið.
Nokkrum vikum seinna var konan á gangi úti
á landareigninni i grennd við hús sitt og Toppur
með henni. Þá gróf hann upp gamalt bein, sem
hann hafði geymt sér þarna. „Borðið, Toppur“,
sagði hún óvart, en hundurinn þaut óðara af
stað, eins og fætur toguðu, og hvarf inn í runna
við fjærstu takmörklandareignarinnar. Konanelti
hann, og þegar hún kom að runnanum, sá hún,
hvar Toppur lá inni undir gömlu garðborði í óða-
önn við að naga bein sitt.
(Meira síðar). S. H.