Dýraverndarinn - 01.02.1955, Blaðsíða 10

6
DÝRAVERNDARINN
Hinn nýi ritari
Dýraverndunarfélags Islands,
Þorsteinn Einarsson.
Á síðasta aðalfundi Dýra-
verndunarfélagsins var kjör-
inn ritari þess Þorsteinn Ein-
arsson, íþróttafulltrúi. Þor-
steinn hefur ávallt verið mik-
ill áhugamaður um dýravernd
og hefur talsvert starfað að
þeim málum.
Hann var samkvæmt til-
lögu Hins íslenzka náttúru-
fræðifélags skipaður í nefnd þá, sem mennta-
málaráðuneytið ákvað að skipa, þegar ís-
land varð aðili að Alþjóðasambandi um fugla-
verndun (The International Committee for Bird
Preservation), en nefnd sú endurskoðaði gild-
andi ákvæði um friðun fugla og eggja og skilaði
frumvarpi um þessi mál í hendur ríkisstjórnar-
innar.
Frumvarp þetta er nú orðið að lögum, og
hafa lögin verið birt í Dýraverndaranum, ásamt
Alþjóðasamþykkt um fuglavernd. Skrifaði Þor-
steinn Einarsson ýtarlega um þetta mál í blaðið.
Þorsteinn Einarsson hefur ekki aðeins mikinn
áhuga á dýraverndunarmálum, heldur líka nátt-
úrufræði og er vel að sér í þeim efnum. Hann
er og kunnur að kappi og dugnaði, og má mikils
af honum vænta sem ritara Dýraverndunarfélags
fslands. Hefur Dýraverndarinn þegar fengið lof-
orð frá Þorsteini um efni í blaðið, og Þorsteinn
og formaður félagsins hafa fullan hug á, að sem
nánast samstarf sé á milli stjórnarinnar og rit-
stjóra blaðsins, svo að það megi verða félaginu
sem æskilegast málgagn.
ugum hala og vaga nokkuð þyngslalega, þegar
þær koma heim úr haganum með júgrin full af
guðsblessun gróandans.
Hvolpi skilað aftur
Á höfuðbólilnu Mýrum í Dýrafirði hefur búið
um tuttugu ára skeið bóndi, sem Gísli heitir
Vagnsson, og kona hans, Guðrún Jónsdóttir.
Þau fluttust að Mýrum sunnan úr Austur-Barða-
strandarsýslu.
Þau hjón eiga hund, sem nefndur er Kópur.
Hann er svartur á lit, með ljósa bringu, miðlungs-
stór, miðað við íslenzka fjárhunda. Hann þótti
snemma vitur og að sumu sérlegur. Þegar þau
Gísli og Guðrún fluttust að Mýrum, var í Mýra-
melnum góður vísir að æðarvarpi. Þau hjónin,
sem voru vön varpi úr heimkynnum sínum við
Breiðafjörð, lögðu mikla rækt við æðarvarpið á
Mýrum og hafa aukið það svo, að nú eru orðin
að því geipimikil hlunnindi. Kópur fékk fljótt
að vita, að ekki var til þess ætlazt af honum,
að hann væri á vakki um varpið, og þó að hon-
um þætti gaman að elta fugla og kæmist á að
leggja sér til munns æðaregg, sá hann fljótt af
hyggjuviti sínu, að bezt mundi borga sig að
halda sér frá varpinu. Þá er heimilisfólkið
fer í varpið, fylgir Kópur því á leið, en leggst
síðan niður af sjálfsdáðum — alltaf á sama stað
— og bíður rólegur, unz fólkið kemur aftur.
Þegar Kópur var tekinn nokkuð að reskjast,
þótti ráðlegt að fá hvolp og venja hann með þess-
um gamla og reynda hundi. Var fenginn hvolp-
ur frá hinum landskunnu bræðrum, Guðmundi
Inga og Halldóri — Kristjánssonum — á Kirkju-
bóli í Bjarnardal í Önundarfirði. Hvolpur þessi
var orðinn það gamall, að hann gat verið án móð-
urinnar, en þó á honum ærinn óvitabragur. Kóp-
ur tók hvolpinum fálega, var ekki vondur við
hann, en leiddi hann hjá sér og gaf honum gjarn-
an allt annað en hýrlegt auga.
Hvolpurinn óx fljótt, og brátt tók hann að
gerast mjög ærslagjarn og umsvifamikill. Hann
flaug á Kóp og vildi leika við hann. Kópur tók
þessu sæmilega, en þegar úrskeiðis gekk, hirti
hann hvolpinn, þó aldrei alvarlega. Eftir að Kóp-
ur hafði orðið að grípa til refsiaðgerða, lagðist
hann jafnan niður allþyngslalega, stundi þungan
og lygndi augum, sárlega mæddur yfir léttúð og
brekum hins unga kynbróður síns. En hvolpur-