Dýraverndarinn - 01.02.1955, Blaðsíða 11

DÝRAVERNDARINN
7
inn lét sér ekki segjast, og varð Kópur að þola
honum mörg og margvísleg strákapör.
Svo var það dag einn, þegar hvolpurinn hafði
verið um það bil sex vikur á Mýrum, að hringt
var þangað frá Lækjarósi, en Lækjarós er skammt
fyrir innan Mýrar, stendur í vestanverðu mynni
Gemlufallsdals, sem leiðin liggur um norður í
Bjarnardal í önundarfirði. Sagði húsfreyjan á
Lækjarósi, að Kópur væri að þvælast með hvolp-
inn þar uppi í hlíðinni, virtist vera að lokka hann
með sér eitthvað fram á dal. Væri hvolpurinn
tregur til að fylgja Kóp, settist öðruhverju niður
og horfði út að Mýrum. Kópur sneri þá jafnan
við, léti dátt að hvolpinum og hefði hann af stað
með sér á ný.
Gísli bóndi á Mýrum, sem anzaði í símann,
hló og mælti:
„Hann Kópur hlýtur að skila sér, og þá kemur
hvolpurinn auðvitað með honum. Hann er skrýt-
inn, hann Kópur. Kannski hann sé annars að
kynna hvolpgreyinu hagana, þar sem féð okkar
gengur“.
Nú leið og beið, og ekki bólaði á þeim, Kópi
og hvolpinum. En þegar komið var fram undir
miðaftan, var hringt að Mýrum frá Kirkjubóli
í Bjarnardal:
„Hann Kópur var að koma hérna áðan“.
„Hann Kópur — er hann þarna virkilega?“
„Ne-ei, hann fór strax aftur, en hvolpurinn er
hérna. Kópur hefur víst verið að skila honum“.
Nokkru síðar kom Kópur, var móður af hlaup-
um, hafði auðsýnilega flýtt sér heim. Hann var
mjög glaður, flaðraði upp um heimilisfólkið og
át síðan mat sinn með sérlega góðri lyst, lapti
mjólk úr dalli sínum og lagðist svo fyrir og stundi
værðarlega. Og svipurinn á honum var ekki ólíkur
því, að hann vildi sagt hafa:
„Guði sé lof! Loksins fær maður þá að hvíla
sig i friði hér á sínu heimili!"
En friðurinn varð ekki langvinnur. Daginn eftir
var hvolpurinn sendur að Mýrum í bifreið, sem
átti leið vestur yfir Gemlufallsheiði. Þegar Kóp-
ur sá hvolpinn, glápti hann á hann, geispaði síð-
an ámáttlega og fleygði sér niður, líkur á svip og
maður, sem orðið hefur fyrir hinum sárustu von-
brigðum.
Hvolpurinn var nú á Mýrum í þrjá daga, og
var Kópur fár við hann, en þó ekki óvinsamlegur.
Að morgni fjórða dagsins voru þeir horfnir, Kóp-
ur og hvolpurinn. Og ekki leið langt á daginn, unz
hringt var frá Kirkjubóli.
„Hann Kópur er kominn hérna með hvolpinn11.
„Jæja, karlinn“, sagði húsfreyjan á Mýrum.
„Ætli það sé þá ekki bezt, að hann hafi sitt fram?“
Skömmu seinna kom Kópur heim. Hann leit
spyrjandi á húsbændur sína og svo sem þrjózku-
lega. Það var eins og hann vildi skjóta að þeim:
„Komi hann enn, þá skila ég honum bara á
nýjan leik. Ég held mig muni ekki um að trítla
með hann hérna norður yfir heiðina!“
Nú gætu menn haldið, að Kópur hefði verið
með í förinni, þegar hvolpurinn var fenginn á
Kirkjubóli og fluttur vestur. En svo var þó ekki.
Hvernig getur þá á því staðið, að hann skyldi
vita, hvaðan hvolpurinn var? Kópur hafði komið
að Kirkjubóli — raunar áður en hvolpurinn
var borinn í þennan heim, og líklegust er sú til-
gáta, að þegar Kópur þefaði fyrst af hvolpinum,
hafi lyktin minnt hann á komu sina á Kirkju-
bólsheimilið. Hann hafi síðan dregið af þessari
staðreynd þá ályktun, að frá Kirkjubóli væri
hvolpurinn kominn.
Guðm. Gíslason Hagalín.
Hver sá, sem stundar veiðar, skyldi kynna
sér vel lög um fuglaveiðar og fuglafriðun!
Skotfærasali í Reykjavík fékk um daginn 100
eintök af lögunum til afhendingar þeim sem kaupá
hjá honum skotfæri. Mætti þetta verða fleirum
til eftirbreytni!
1
Árið 1948 höfðu 10405 manns á öllu landinu
byssuleyfi. Þar af voru 2158 byssuleyfi í Reykja-
vík og 1571 á Akureyri og í Eyjafirði.