Dýraverndarinn - 01.09.1957, Síða 5

1 nokkra daga, en þá gat ég ekki lengur látið
eftir fuglinum að búa þarna í einrúmi. jÉg varð
að færa í sundur plöntur og planta þeim út. Ég
fór alltaf gætilega inn í húsið og hætti að líta
upp á hilluna, er ég kom að dyrunum. Þá flaug
fuglinn ekki, en liti ég á hann, flaug hann á burt.
Smátt og smátt hætti hann samt að hræðast mig
og flaug út og inn eftir þörfum sínum, þótt ég
væri inni við vinnu mína. Hann kom alltaf inn
um rúðuna á þakinu, en fór út um hina niðri.
Seinast var hann orðinn svo spakur, að hann
hreyfði sig ekki, þótt ég liti á hann, áður en ég
opnaði hurðina og horfðist í augu við hann stund-
arkorn. Augu hans voru þá róleg, hlý og ótta-
laus. Ef einhver var með mér, flaug hann jafnan
á burt og varð því fyrir ónæði, ef gestir komu.
Loks kom að því, að hreiðrið var tómt, er ég
kom í húsið. Ég varð því hálf fegin vegna þess,
að ég hafði oft áhyggjur af þessum litlu vinum
minum, því að oft var gestkvæmt hjá okkur þarna.
Eftir 2—3 daga tók ég eftir því, að mold var
á neðri hillunni miðri, hjá jurtapottunum þar.
Ekkert skildi ég í þessu, en sópaði moldinni burt.
Daginn eftir var komin enn meiri mold á hilluna.
Við nákvæma athugun kom í ljós, að nokkuð
breið, en ekki djúp hola var komin ofan í einn
jurtapottinn þeim megin, er vissi að veggnum.
Þá skildi ég, hvað á seiði var. Nú átti að gera
þarna næsta hreiður. Honum hafði þá fallið vel
vistin hjá mér. Ég bjóst þó tæplega við, að hann
gæti haft næði þarna, enda þurfti ég að vökva
í pottunum. Sléttaði ég þvx yfir holuna, og eftir
það gerði hann mér ekki ónæði í húsinu.
Vorið eftir verpti hann fyrst í rifsinu innan
til við krossgöturnar. Það vor, 1935, vann Helgi
Valtýsson hjá okkur nokkra daga við að klippa
reynitré. Eitt sinn, er ég kom þarna að ribsinu
og Helgi var að klippa tré þar rétt hjá, sagði
hann:
„Þrösturinn þekkir þig.“
„Þekkir mig!“ sagði ég vantrúuð.
„Já, hann flýgur, þegar ég kem, en ekki þótt
þú komir,“ svaraði Helgi.
Stundum koma tvenn þrastapör í Skrúð fyrst
á vorin, en það getur ekki staðið nema fáa daga,
því að þau, sem fyrr koma, sjá þau seinni aldrei
í friði. Þau ráðast aftur og aftur að þeim, hatram-
lega, og hætta ekki fyrr en þau síðari sjá sér þann
kost vænstan að hypja sig á burt.
Eg veit, að mörgum þykir þrívarpið ótrúlegt,
en hafa þá hinir sömu búið með þrastarhjónum
heilt sumar, hvað þá 38 sumur í röð, eins og ég
hef gert? Vitum við nokkuð um það, hvað oft
þeir fuglar verpa, sem lifa hingað og þangað út
um hagann? Ætli þeir geti ekki verpt oftar en
einu sinni, þótt við vitum það ekki? Svo getur
verið, að þau lífsskilyrði, sem fuglinn lifir við,
hafi sín áhrif í þessa átt. En hvað sem öðru líður,
þá hefur skógarþrösturinn verpt þrisvar á hverju
sumri hjá okkur hér í Skrúð, um fjölda ára.
Hjaltlína M. Guðjónsdóttir.
NÁTTÚRAN ER SÖM VIÐ SIG.
Einu sinni lenti úlfur í snöru veiðimanns. Hann vann
það til að fá frelsi að lofa veiðimanninum þvi, að hann
skyldi aldrei framar drepa kind, kannski einstaka sinnum
ná sér í fisk, ef hann ætti þess kost, en annars lifa ein-
göngu á grasi og jurtarótum. Hann var varla kominn í
hvarf, þegar hann sá svín, sem veiðimaðurinn átti. Það
var að velta sér í forarpolli. Úlfurinn sagði þá við sjálfan
sig:
,,Það er vatn í pollinum, og dýr, sem virðist una sér þar
með afbrigðum vel, hlýtur að vera lagardýr. Það er sjálf-
sagt fiskur, og fisk má ég veiða."
Að svo mæltu reif hann svínið á hol.
DÝRAVERNDARINN
53