Dýraverndarinn - 01.09.1957, Side 15

Fílarnir vita sínu viti
Maður, sem er nýlega kominn heim úr ferða-
lagi umhverfis jörðina, heldur því eindregið fram,
að fílarnir geti að minnsta kosti talið upp í sjö
og fest sér í minni tímatal.
Þegar þessi ferðalangur var staddur í Rangoon,
höfuðborg Burma, sá hann vinnuflokk, sem í voru
Malajar, fleyta stórum flota af eikitrjám niður
fljót það, sem borgin stendur við. Voru tré þessi
ætluð til útflutnings. Þau voru svo stór og þung,
að ekki þótti tiltækilegt að flytja þau til á landi
af handafli, þótt margir menn kæmu þar til, og
hafði þvi félagið brezka, er trén átti, keypt nokkra
fíla, sem höfðu verið vandir á að lyfta trjástofn-
um með skögultönnunum og flytja þá til, eftir
því sem innlendir knapar, er á fílunum sátu, sögðu
þeim fyrir.
Burmabúar hafa ekki fastákveðinn hvíldardag
— eins og kristnir menn, Gyðingar og Múhameðs-
trúarmenn, en velja sér frídag eftir eigin geð-
þótta. Vinnuflokkur sá, sem vann að fleytingu
og timburhleðslu hjá félaginu brezka, hafði val-
ið sunnudaginn, því að sá dagur hentaði þeim,
sem yfir þá voru settir.
Svo var það þá eitt laugardagskvöld, að fljót-
ið tók allt í einu að vaxa. Samtímis bárust þær
fregnir, að uppi í dalnum hefði það þegar flætt
yfir bakka sína. Á fljótsbakkanum í sjálfri Ran-
goon átti félagið timburhlaða, sem voru mjög svo
verðmætir, og ef það átti ekki að verða fyrir afar
tilfinnanlegu tjóni, varð að flytja timbrið fjær
fljótinu strax að morgni sunnudagsins.
Með birtingu á sunnudaginn vöktu verkstjór-
arnir menn þá, sem stjórnuðu fílunum, og skip-
uðu þeim að fara með hina stórvirku vinnuþjarka
út á fljótsbakkann. Knaparnir fóru inn í réttina,
sem fílarnir voru í, og settust á bak. En nú kom
heldur en ekki babb í bátinn. Þessar vitru skepn-
ur reyndust meinstaðar. Þetta var á sunnudegi,
og fílarnir voru orðnir vanir því að hvfla sig á
sunnudögum. Knaparnir reyndu á ýmsan hátt að
laða þá, en árangurslaust. Lítil augu fílanna sindr-
uðu af vonzku og þráa. Knaparnir nota gadda-
svipur til þess að herða á fílunum við vinnuna,
þegar mikils þykir við þurfa. Nú kom þeim sam-
an um að beita svipunum. En það var eins og
fflarnir hefðu gert ráð fyrir þessu og orðið ásáttir
um, hvað gera skyldi. Um leið og svipurnar riðu
á þeim, brugðu þeir rananum um mittið á knöp-
unum, lyftu þeim rólega af baki og settu þá með
varygð á réttargólfið.
Fíll Iyftir stóru tré.
Einn af knöpunum tók krókstjaka og hjó hon-
um í eyrað á fílnum, sem hann var vanur að
stjórna, og hugðist draga hann út. Fíllinn greip
hann þá með rananum, sýnilega stórmóðgaður yfir
þessu þjösnalega tiltæki, og fleygði honum út að
réttarvegg, en þangað var 25 metra vegalengd.
Svo tók fíllinn að vingsa sér til — eins og fílum
er eiginlegt, þegar þeir eru sérlega ánægðir með
sjálfa sig.
Félagið varð að láta sér lynda, að fílarnir ættu
fri. Framkvæmdastjórinn sagði síðar, þegar rætt
var um þennan atburð, að framkomu fílanna
hefði alls ekki valdið neinn dintur, sem í þá hefði
dottið. Félagið hefði viljað komast að raun um,
hvort slíku hefði verið til að dreifa, og tvo aðra
sunnudaga hefði verið reynt að fá fílana til að
vinna, en það hefði alls ekki tekizt. Og ekki hefði
virzt vera um að ræða forystu neins eins af fíl-
DÝRAVERNDARINN
63