Dýraverndarinn - 01.10.1947, Qupperneq 9

Ö Ý H A V E R N t) A R I K N
47
LILLA.
Árin 1926—33 átli ég forustuá, sem ég kall-
aði Lillu. Gekk hún á sumrin í svokölluðum
Skógamannafjöllum á austurafrétti Mývetn-
inga. Heldur þótti gangnamönnum Lilla erfið
viðureignar í smölun svona fyrsta sprettinn,
en eftir að búið var að yfirvinna hana og koma
í aðhald fyrsta kvöldið, bar aldrei neitt á óþægð
í henni. Og heima var hún þæg.
Vorið 1932 átti Lilla tvö lömb, eins og ol't-
ar, og var annað lambið svört gimbur, sem
ég lét lifa og kallaði líka Lillu, því að gömlu
Lillu var lógað um haustið, þegar sú yngri var
veturgömul. Gekk yngri Lilla þvi tvö sumur
með móður sinni í Skógamannafjöllum. En
l'yrsla haustið, scm hún gekk austurfrá án þcss
að vera i fylgd með móður sinni, hittu gangna-
menn hana á sömu stöðvum og þólti hún ekki
móðurbetrungur, livað óþægð snerti, en hún
tapaðist þó ekki.
Næsta haust á eftir kom Lilla ekki á fyrstu
X’étt, og höfðu gangnamenn ekki orðið hennar
vai’ir.
En daginn eftir í’éttardaginn cr tekið eftir
því, að kindur cru á hlaupum við girðingu, sem
er nyi’zt á Neslandatanga, og liggur leiðin
gegnum hlið á henni, þegar komið er úr afrétt
heim í Syðri-Neslönd. Ég gcng út að girð-
ingunni til að hyggja að þessum kindum.
Þetta er ]xá Lilla með lambið sitt, sem þarna
er kornin, og var hún nokkuð ferðmikil heim
göturnar, þegar ég var búinn að opna hliðið
fyrir liana.
Þessa reglu hafði hún svo í fjögur ár, að
hún lét ekki sjá sig í göngum, cn kom svo
heirn að girðingunni, eða alla leið heirn, daginn
eftir fyrsta rétlardag, ýmist bara með lanxb eða
lömb sín, eða þá, að einhvei’jar fleiri kindur
voru með lienni.
En svo var það síðasta haustið, sem hún
lifði. Þá kom hún ekki, eins og hún var vön,
og bjóst ég við, að hún mundi hal'a farizt
einhvern veginn og sennilegast, að lnin hefði
stokkið niður í sveltistamp, og Jxótti mér aumt
að hugsa til þess, ef slík hefðu oi-ðið ævilok
Lillu. En því betur var þetta á annan veg, því
að í öðrum göngum l'annst hún á sínum gömlu
stöðvum, og var þá bara hæg og þæg og í’ek-
in heim.
Ég sendi Dýraverndaranum þessa sögu vegna
þess, að mér finnst þessi liáttur Lillu sýna svo
mikið vit. Hún vildi kornast hjá því að vex-a
elt og í’ekin og þvælast svo á rétt. Hefur séð
gangnanxenn og svo vitað, hvenær hún átti að
koma heirn til að komast það óáreitt. — En
hvex’s vegna brá hún vananum síðasta haust-
ið? Fann hún á séi’, að henni ætti ekki oftar
að auðnast að koma á fjöllin, og því viljað njóta
unaðssemda fjallaverunnar sem lengst, eða
kveið hún fyrir að koma hcim til mín í þetta
sinn og dró það þcss vegna? — Ekki veit ég,
hvað Lilla hefur hugsað þetta haust, en að hún
kom ekki heim óneydd og létl í spori, eins og
luin var vön, set ég hiklaust í samixand við það,
að hún átti að deyja þetta haust.
Tórnas Sigurtiyggvason,
Otjeðslegaw'
Tilmæli og áskorun.
Burt með í’othöggið! Eigum við ekki öll,
sem dýravinir viljum teljast, að sameinast
um þá ki-öfu — vinna að þvi, að það verði
bannað með lögurn að rota sauðfé, þegar því
er slátrað, og aðeins skolvopn verði leyfð?
Þessi aflífunar aðferð á sauðfé — að i-ota
það — er ekki sæmandi siðuðum mönnum,
miðað við öll þau mistök, sem raun ber vitni
um. Ef tæki þau, sem notuð eru, væru ævin-
lega í höndum þcirra manna, sem bæði hefðu
næga samvizkusemi og kunnáttu til að beita
þeim, gæti vel verið, að aðferð þessi væri
sæmilcg, en slíkir menn virðast ekki vera á
hverju strái. En hitt er víst, að þau verða
sannkölluð píslartæki í höndum kærulausra
klaufa. Mun það engan veginn ofmælt, að það
sé mildu tíðari viðburður en daglegur við
sláturhúsin sums staðar út um landið, að rot-
liöggið mistakist og lömbin brölti veinandi i
höndunx slátrarans.
Þetta vita fjáreigendur, horfa á það ár eftir
ár með eigin augum en þegja þó, liafa að