Dýraverndarinn - 15.07.1918, Qupperneq 13

DÝRAVERNDARÍNN 77
aö Ingólfsfjalli. Hestarnir voru í hörmulegu ástandi, tryltir
af hræSslu, i svitabaöi, þyrstir og hungraSir og allmjög rifnir
og krassaöir á fótum og nokkrir haltir, enda ekki furSa, þar
sem þeir hafa orSiS að hlaupa —aS þvi er næst verSur kom-
ist — frá Geithálsi aö Ölvesá á 2 timum og 20 mínútum. —
Feröamenn þessir halda síöan meö hestana aö Gljúfurholti,
eftir aö hafa reynt til aS spekja þá og látiö þá bíta um stund.
Þegar aö Gljúfurholti kom, reyndist 1 af hestunum svo stirölur,
haltur og máttfarinn, aö .ekki var tiltök aö koma honum lengra.
Og því skilinn eftir í vörslu bóndans þar. Leitarmaöur var
þá kominn og því lagt á staö meö hina suöur. Einn þeirra
komst með illan leik aö Kolviöarhóli og var skilinn eftir þar.
Hinir 4 komust aö Ártúnum og lágu þeir félagar þar heilan
dag, til aS reyna aö spekja þá, svo og til aS láta þá jafna sig
aö ööru leyti. Hestarnir voru mjög hræddir, máttu hvorki sjá‘
hund né kind, svo þeir tryltust ekki. Þegar til Reykjavikur
kom, reyndust þeir lítt höndlandi, varS samt komiö í tún og
haföir þar.
Þótt ástand hestanna væri svo ilt, sem hér er sagt, voru
eigendur þeirra neyddir til að brúka þá austur, höfðu létta
klyfjar, um 70 pd. í bagga, er síöar reyndist þó ofálagt, og
varö aö skilja baggana af einum 'þeirra eftir viö Tryggva-
skála, en hinir 3 komust þó með bagga sína heim. Hestur
sá, sem skilinn var eftir á KolviSarhóli, komst meö veikum
mætti austur, meöj því aö ganga laus. Hann sýndist í engan
fótinn geta stigiö, skjögrar allur og dregur sig varla aö mat,
liggur oftast, og því ekki annaö aö sjá, en hann sé dauöan^
peningur. Hinn, er aö Gljúfurholti komst, reynist nokkuö
skárri, komst heim, og má gera sér von um, aö hann meö
langri hvíld veröi aö einhverju leyti til brúkunar, enda er
hesturinn 6 vetra, og álitlegt reiöhestsefni.
Hvaö hina 4 hestana snertir, er það aö segja, aö eins og
stendur eru þeir ekki til neinnar brúkunar, en ekki óhugs-
andi aö meö langri hvild nái þeir sér aftur aö nokkru leyti,
þó telja megi víst, aö þeir veröi aldrei jafngóðir hvaö þol og
annaS snertir, þá veröa þeir og aS Ukindum alt af fælnir, og
því hæpiS, aö þcir verSi nokkurn tíma nothæfir.