Dýraverndarinn - 01.03.1930, Blaðsíða 14

8
DÝRAVERNDARINN
Jack og Cosi.
Alt frá æskudögum mínum í Norðurlandi og fram
á sí'Öustu ár hefi eg átt hunda, eða þangað til okk-
ur Reykvikingum var bannað það með lögum.
Margir þessir rakkar hafa verið óvenju vitrir, ein-
kennilegir i háttum sinum og afartryggir. Mætti því
ýmislegt um þá segja, sem ekki er ómerkilegt fyrir
þá, er gaman þykir að athuga um vit og háttu dýra.
Langar mig til að þessu sinni, að segja örlítið frá
tveimur hundum, sem eg átti á meðan eg bjó í Braut-
arholti, enda verð eg að halda, að þeir hafi verið,
þótt ólíkir væru, vitrastir, og að sumu leyti einkenni-
legastir allra þeirra hunda, sem eg hefi átt.
Jack.
Hundur þessi var útlenzkur að ætt og uppruna.
Eg keypti hann af erlendum manni, Finnlendingi,
og gaf fyrir hann io krónur. Það þótti mikið verð
þá fyrir einn hund, en mig iðraði aldrei þeirra kaupa
og þótti þeim peningum vel variS.
Maður þessi var ölhneigður og oft við skál. Var
hann þá oft harðleikinn við Jack, enda var hundinum
svo illa við flöskur, að hann mátti ekki af þeim vita,
eða drykkjuskap. Skreið hann þá undir rúm eða flýði
á annan stað, þangað sem hann taldi sig óhultari fyr-
ir slíkum ófögnuði.
Jack var afburða góður og duglegur skothundur.
Og sundgarpur var hann svo mikill, að eg hefi eng-
an honum snjallari þekt af hans líkum. Hann gat
verið að svamla í sjó yfir klukkustund í einu, og án
þess að sæist á honum hin minsta þreyta. Stakk hann
sér þá oft til botns á talsverðu dýpi og sótti steina
eða aðra hluti, sem kastað var. Aldrei kom hann með
annan stein en þann sem eg kastaði.
Þá var hann ekki síður snjóskur með að finna
ýmsa hluti, sem týndust. Brást það ekki, ef eg sagði
honum frá hvarfi einhvers hlutar og bað hann að
leita hans, að eftir litla stund var hann kominn með
hann í kjaftinum og var þá talsvert drjúgur með sig.
Eina sögu ætla eg að láta fylgja með, sem dæmi
um fundvísi hans: Það var eitt sinn að vorlagi,
snemma dags, að eg skrapp riðandi upp að Esjubergi,
og fylgdi Jack mér, eins og að vanda. Þegar heim
kom, þurfti eg að fara ofan í læsta hirzlu, og ætlaði
að gripa til lykla úr vasa mínum. En lyklarnir voru
ekki i vasanum og fundust hvergi, þótt þeirra væri
vel og vandlega leitað, enda þóttist eg muna fyrir
vist, að þeir hefðu verið í vasa mínum, er eg fór
að heiman um morguninn. Var þá ekki öðru til
a8 dreifa, en að eg hefði tapað þeim á leiðinni. Reið
eg því til baka sömu leið, en sagði þó Jack frá lykla-
hvarfinu um leið og eg steig á bak, og bað hann með
alvarlegum orðum og bendingum að sýna nú fund-
vísi sína. Eg reið talsvert greitt og var jack altaf í
humáttinni á eftir, snuðrandi, en leit þó vel í kring-
um sig. Fyrir austan Hof skrapp eg af baki, og kom
þá Jack til mín, drjúgur og hnakkakertur, og var
þá með lyklana. Leyndi sér ekki ,að fögnuður hans
var mikill yfir því, að hafa getað gert mér þennan
greiða.
Launaði eg fund hans með vænum sykurmola, en
til þess að fá molann, varð hann að sitja með hann
á trýninu, þangað til eg sagði honum að hirða hann.
Hann hreyfði aldrei mola, sem látinn var á trýni
hans, fyr en honum var sagt, að hann mætti eiga
hann. Henti hann þá molanum í loft upp og greip
hann með kjaftinum. En mishepnaðist honum að
grípa molann, lét hann hann liggja og beið þangað
til að eg hafði látið hann aftur á trýni hans.
Altaf fylgdi hann mér, þegar eg var á ferðalög-
um og hélt sig þá jafnan í humáttinni á eftir, þegar
gott var veður, en í myrkri, þoku eða hríðum var
hann ætíð rétt á undan mér, og stóð á sama hvort
eg var gangandi eða ríðandi. Var hann þá að vísa
mér leiðina, og treysti sér eflaust betur að rata en
mér.
Meinlaus var Jack við alla menn, sem ekki gerðu
á hluta hans. En þó hefði eg ekki viljað vera í spor-
um þeirra manna, sem á mig hefðu ráðizt að hon-
um sjáandi. Hann mundi þá ekki hafa svifist neins;
því í eðli sínu var hann grimmur, og t. d. við fé
var hann stundum harðleikinn og þurfti þá oft að
hafa gætur á honum. Innan um lambfé var óhætt
að lofa honum að rölta, ef eg var einhversstaðar
nærri. En þá sat hann á strák sínum; það sá eg á
augnatillitinu.
Aldrei réðst hann á litla hunda að fyrra bragði,
en hafði þó til að glefsa í þá, ef honum mislíkaði
við þá. En við stóra hunda og oflátunga var honum
sérstaklega uppsigað. Átti hann í sífeldum brösum
og áflogum við þá. Þó sá eg hann aldrei lúta í lægra
haldi fyrir neinum.
Oftast fór eg einu sinni i mánuði til Reykjavíkur
og vanalega sjóveg. Fylgdi Jack mér að jafnaði til