Dýraverndarinn - 01.03.1930, Blaðsíða 17

DÝ RAVERNDARINN
ii
ir ]>að nú „Dýravinafélag barna í Rcykjavík“. Þá
bættist því og góður liðsauki, þar sem ungur og
áhugasamur kennari, Helgi Elíasson, gerðist leið-
beinandi þess, og hefir hann nú starfað ötullega fyr-
ir það í vetur.
Dýravinafélagið gekst fyrir ánægjulegum jóla-
fagnaði og árshátið í fimleikasal skólans 30. des. s.l.
Þennan fagnað sátu nær 200 börn, auk skólastjóra
og 15 kennara, og áttu börnin fyrst og fremst, sjálf
óskiftan heiður vegna þess, hve vel tókst til um
skemtun þessa í alla sta'ði.
Sjö ára reynsla mín bendir ótvírætt í þá átt, að
slikur félagsskapur með börnum, sem þessi, getur
unnið afar mikið gagn dýraverndunarmálinu, eins og
Jón heitinn Þórarins hafði til ætlast. 1 þessu sam-
bandi vil eg benda á, að trygð barnanna og ungling-
anna við félagið, bæði sem félagar, og eins eftir að
þau eru komin úr skóla, er einstök.
Hér hefir verið lýst starfsháttum þessa litla ung-
lingafélags, og ef til vill er ]>að eina dýravinafélag
barna á íslandi.
Ef það væri alment álit málsvara dýraverndunar-
málsins, að það væri ávinningur að slík barna- og
unglingafélög sem þetta störfuðu sem víðast v-ið
l)arnaskóla landsins, þá vil eg vinsamlegast beina
þeirri ósk til stjórnar Dýraverndunaríélags íslands,
að hún hafi frumkvæði að stofnun dýravinafélaga
barna i sem flestum bæjum og kauptúnum landsins.
Upp úr þessum félagsstofnunum gæti risið sam-
band dýravinafélaga barna á íslandi, er nyti styrks
í og stæði undir vernd og eftirliti Dýraverndunarfé-
Sa^í lags íslands. Sameiginlegt félagsmerki fyrir öll börn
í dýravinafélögum bvarvetna á landinu, væri æski-
legur, sýnilegur tengiliður félaganna.
• Heppilegast mundi fyrir stjórn Dýraverndunarfé-
lags íslands, ef hún hyrfi að þessu ráði, að leita sam-
vinnu og aðstoðar stjórnar Sambands íslenskra
barnakennara, vegna stofnunar félaga þessara.
Reykjavík 18. apríl 1930.
Arngr. Kristjánsson, kennari.
Dodd.
Milli manns og hests og hunds
hangir leyniþráður.
Síðastliðið haust féll frá á heimili mínu, grágulur
rakki, 12 vetra gamall, og er óhætt að segja, að alla
setti hljóða við fráfall hans. Hann var líka nokkuð
á aðra lund, en algengt er um hunda, og skal nú
í örfáum orðum lýsa honum dálítið, og segja frá
helztu einkennum hans og háttum.
Eg keypti hvolpinn ársgamlan frá Brekku á Rang-
árvöllum. Hafði hann þá hlotið nafnið „Dodd“ og
var svo nefndur jafnan síðan. Var hann þá þegar
farinn að sýna trygð sína svo rækilega, að þrátt
fyrir hlýju og vinahót allra á mínu heimili, undi
hann illa í fyrstu á Geldingalæk, en sat um að laum-
ast á brott og hljóp að Brekkum aftur og aftur.
Að ári liðnu skiftu sköp svo háttum, að Brekkur
fóru í eyði vegna sandfoks, en fólkið flutti fram á
Bakkabæi. Um þetta vissi hvolpurinn ekki jafnfljótt
og menn i nágrenninu. Hann laumaðist enn að Brekk-
um, en greip þá heldur i tómt, því að þá voru bæjar-
húsin rifin og fólkið farið. Þó hélt hann kyrru fyrir
i húsatættunum, þangað til hann var sóttur. Þá var
hann bæði hungraður og kaldur; en upp frá þvi undi
hann heima og fór aldrei framar til Brekkna af
sjálfsdáðum. Einatt kom einn eða annar af hinu
forna Brekknafólki að Geldingalæk hin síðari ár.
Var Dodd aldrei í vafa um hver kominn var, og meiri
vinalæti var ekki hægt að finna, en hann lét á sér
sjá i hvert sinn, er hann hitti einhvern fornkunningja
sinn frá Brekkum. Og eftir því tóku menn, að hann
þekti að jafnaði reiðtýgi þessa fólks. Kom stundum
fyrir, að einhver þessara manna var genginn inn i
bæ, er Dodd varð þess var að gestur væri kominn.
Lét hann sér þá nægja að leggjast á reiðtýgin og
hreyfði sig ekki þaðan, fyr en gesturinn kom út;
stökk hann þá á fætur, flaðraði upp um manninn
og réði sér ekki fyrir fögnuði. Þó leyndi sér ekki,
að mestur var fögnuður hans, þegar hann sá að það
var gamla húsmóðirin hans, sem komin var.
Vinnumann hafði eg, er stundaði smalamensku og
fjallferðir, ásamt mörgu öðru. Hændist Dodd mjög
að honum og varð honum snemma fylgispakur föru-
nautur. Var það á orði haft, að í göngum eitt sinn
í illviðri miklu, mundi það hafa orðið manni þessum