Dýraverndarinn - 01.03.1930, Qupperneq 18

12
DÝRAVERNDAJ^INN
til lífs, aS Dodd lá á fótum hans langa og kalda
hríðarnótt og veitti þar nieÖ„sína hundshlýju. Hafði
rakkinn tekið það upp hjá sjálfum sér um kvöldið,
að vilja hvergi annarstaðar liggja en á hlautum og
köldum fótum vinar síns.
Þennan mann greip skyndilega lungnabólga heima
á Geldingalæk, og leiddi hún hann til dauða. Var
átakanlegt, að sjá hvað rakkinn fylgdist með veik-
indum viniar síns og tók sér þau nærri. Og þegar
öllu var lokið, lá hann hjá líkbörunum og neytti ekki
matar. Hann lá hjá kistunni daga og nætur og yfir-
gaf hana ekki, og líkfylgdinni fylgdi hann til kirkju-
staðarins; að síðustu varð að taka hann með valdi
frá gröfinni, hljóðandi og veinandi, svo að hann
færi ekki sömu leið og kistan.
Eftir þessar raunir og vinamissi hélt Dodd ætíð
kyrru fyrir heima. Gerði sér far um að vera til
gagns, hvar sem því varð við komið. Þann árstima,
sem verja þurfti tún og engjar, lá hann ætíð úti,
og rak þá brottu, þó að fólk væri í fasta svefni, alla
óþurftar gripi, er honum þótti gerast nærgöngulir
við slægjulönd.
í búri og eldhúsi átti Dodd jafnan vinum að fagna.
Og alveg sérstakt lag hafði hann á því að koma sér
í mjúkinn hjá stúlku þeirri, er annaðist matreiðslu
og eldamensku. Bein og bita úr hennar hönd vildi
hann líka borga, — en á hvern hátt gerði hann það ?
Jú, hver smáspíta, viðarlurkur eða harður taðkögg-
ull, sem hann fann úti við, var borinn í kjaftinum
inn að .eldavél og aldrei slept, nema eldakonan væri
viðstödd og tæki við því; að öðrum kosti var hann
ekki eins viss um launin. Aldrei bar hann inn blauta
taðköggla, en stundum varð honum á að hirða fros-
in hrossatöð, sem urðu á vegi hans og bera þau inn
í eldhús. Virtist honum nóg, að köggullinn væri harð-
ur, en greinarmun á frosnum og þurrum taðköggli
kunni hann ekki að gera.
Síðasta afrek Dodds var að fylgja syni mínum
í upprekstri á Rangárvallaafrétt siðastliðið vor. Sýndi
hann sama dugnaðinn við reksturinn eins og oft
áður og hlíf'Si sér litt. Þó gætti hann ekki elli sinn-
ar, og er skamt var komið á heimleið, var svo af
honum dregið, að sonur minn varð að taka hann og
reiða hann fyrir framan sig heim. Þegar heim kom,
skreiddist Dodd varla úr fleti sínu næstu sólarhringa
og var honum færður þangað matur og mjólk. Eftir
það fór hann að smáhressast, en bar þó aldrei sitt
bar upp frá því. Þótti sýnt, að kröftum hans mundi
lokið, og var honum því fargað þegar fram á haust-
ið kom, eins og fyr segir. — Og lýkur þar með sögu
hans, þó að fleira mætti tína til um vit hans og
framúrskarandi trygglyndi.
Um leið og skil við Dodd minn, ætla eg að hnýta
hér aftan við örlitlu broti um tvo rakka, sem eg
átti samtímis og næst á undan honum. Þó verður
það engin saga. Báðir þessir hundar voru einkenni-
legir i háttum sínum og sýndu i sumum tilfellum
undarlegt vit. T. d. kom það nokkrum sinnum fyrir,
að þeir mættu mér fram á Ægissíðu, er eg kom úr
Reykjavíkurferðum, og hafði þó enginn á heimilinu
vitað fyrirfram hvenær eg mundi koma. En rakkarn-
ir höfðu hugboð um það og röltu alla leið fram að
Rangá til þess að taka á móti mér ■—■ og kátir urðu
greyin þegar þeir hittu mig.
Einar Jónsson, alþm.
Þingralla-kapreiðarnar í sumar.
Það mun nú hljóðbært orðið viða um land, enda
verið auglýst í blöðunum i vetur, að kappreiðar verði
háðar í sambandi við Alþingishátíðina á Þingvöllum
á sumri komanda. Og munu eflaust margir, sem til
Þingvalla ætla að sækja, liugsa á þá leið, að kapp-
reiðarnar ættu ekki að verða. ómerkasti þátturinn í
skemtiskrá hátíðarinnar.
Undirbúningsnefnd Alþingishátíðarinnar hefir fal-
iS Hestamannafélaginu Fák að sjá um kappreiðar
þessar að öllu leyti, og félagið valið þrjá menn úr
sínum hóp til þess að annast undirbúning þeirra.
Verða kappreiðarnar háðar í Bolabás inn undir Ár-
mannsfelli, en þangað hefir verið lagður akfær veg-
ur utan af Leirum þar sem tjaldborgin verður reist.
Er til þess tekið af öllum, sem komið ha.fa í Bolabás,
hve fagurt þar sé, og öll aðstaða góð fyrir áhorf-
endur til þess að njóta kappreiöanna sem bezt. Ligg-
ur skeiðvöllurinn vestan undir Sleðás og upp með
hlíðinni. En í hlíðinni geta setið, eða staðið, mörg
þúsund manns, og allir þó séð hvern einasta sprett
frá því hann hefst og þar til honum lýkur við rnark.
Skeiðvöllurinn verður 25 metra breiður, eða 10 metr-
um breiðari en völlurinn viS Elliðaár; geta því marg-
ir hestar kept þarna í einu, án þess að tefja hver
fyrir öðrum. En það er altaf skemtilegra fyrir áhorf-