Dýraverndarinn - 01.05.1931, Síða 6

32
DÝRAVERNDARINN
a‘ð kaupa hann, ef þess væri kostur, en ekki tókst
mér að grafa upp hvar hann væri niður kominn.
Leið svo fram um veturnætur 1919; þá sá eg Jarp
i svip, en ætlaði varla að þekkja hann. Svo var hann
þá breyttur orðinn frá því sem áður var, horaður og
úttaugaður með öllu. Síðustu árin hafði hann verið
notaður til dráttar, en þess á milli riðið og þá sjaldn-
ast lattur sprettanna, enda hafði ekki tekizt að níða
úr honum fjörið, þó að oft væri honum misboðið.
Eg varð Jarp þá samferða frá Sigtúnum og niður
á Bakka og gat ekki annað en furðað mig á, hvað
enn var eftir af honum, þrátt fyrir alt, sem á daga
hans hafði drifið, og þá illu meðferð, sem hann
hafði sætt. Enn brann fjörið úr augum hans og ein-
hver glans var yfir hreyfingunum, þar sem hann
stiklaði við hlið mér, hnarreistur og al-tilbúinn að
rjúka á sprett, þótt hann væri ekki vel undir það
búinn, eins og á stóð: fornjárnaður með flatskeif-
um og þær ekki allar heilar, en vegurinn svellrunn-
inn og háll eins og gler. Eigandanum hafði ekki þótt
taka því að skaflajárna Jarp, þó að eitthvað væri
verið að hnauka á honum daglega, enda var hann
„að ganga sér til húðar“ þetta haust.
Nokkurum dögum síðar var Jarpur feldur og ef-
laust orðinn þá saddur lífdaga, þótt ekki væri hann
nema 18 vetra. Þannig lauk æfi þessa ágæta hests.
5. Roosevelt.
Veturinn 1908 keypti eg brúnan hest af Boga Þórð-
arsyni, sem þá bjó á Lágafelli. Á þeim árum gerði
eg mér stundum til gamans, að nefna hestá mína
eftir vmsum stórmennum heimsins, og hlaut þessi
hestur nafn Roosevelts Bandarikjaforseta, en var þó
í daglegu tali aðeins nefndur Brúnn.
Var hann að mörgu leyti góður hestur, bar sig
hátt og tölti ágætlega. En svo var hann styggur og
hjartveikur, er liann kom til mín, að erfitt var að
ná honum í húsi, hvað þá úti við, enda mátti ekki
sleppa honum með reiðtýgjum, því að jafnskjótt og
hann fann að enginn hélt í tauminn, var hann þot-
inn út í veður og vind. Þó tókst mér að spekja hann
svo, að undir vorið var hann orðinn stiltur í húsi
og hrökk hvorki undan mér né varði sig, er eg vildi
taka hann, annaðhvort til þess að beizla hann, eða
klappa honum og strjúka. En úti á viðavangi sótti
enn í sama horf, að ekki mátti sleppa af honum
hendi, svo að hann tæki ekki á rás, en fór þó að
öllu rólegra en áður.
Um vorið tók eg að mér að sjá um flutning á
símastaurum úr Hafnarfirði og suður i Garð. Þurfti
eg því oft að bregða mér suður með sjó, til eftir-
lits með flutningunum, og varð þá að rekja þá leið,
er síminn átti að liggja um og setja upp merki þar,
svo að dreifa mætti staurunum, sem næst því, er
þeir áttu síðar að standa. Víðast hvar átti síminn
að liggja fyrir ofan Jjjóðveginn, og mátti svo heita,
að leið sú, er eg varð að fara, væri að mestu hraun
og klungur, sem ekki varð riðið.
Á þessu ferðalagi var eg einatt með Brún, og gerð-
ist hann mér þá svo fylgispakur, að aldrei þurfti
eg að teyma hann á milli varða þeirra, sem eg hlóð;
elti hann mig á röndurn, hvar sem eg fór um hraun-
ið, og gerðist þá stundum svo nærgöngull við mig,
er eg alt í einu nam staðar, til þess að hlaða vörðu,
að hann rak hausinn í mig. Var oft gaman að sjá
hvað hann var natinn að fylgja mér eftir og athug-
ull um að'stíga sem næst þar, er hann sá mig gera.
Fór ekki dult, að hann treysti mér til að velja þá
leið, sem honum mundi fær. Þannig breyttist hann
í háttum, þessi styggi og hjartveiki hestur, að eg gat
ekki betur séð, en að hann bæði treysti mér og væri
orðinn elskur að mér. En sú breyting var að þakka
því, að eg reyndi að sýna honum hlýju og nærgætni
í allri meðferð, og að báðir gerðu sér far um að
skilja hvor annan, þegar mest reyndi á.
Næsta vetur seldi eg Roosevelt, en maðurinn sem
keypti hann, kom honum í fóður eitthvað austur
yfir heiði. En úr því fóðri kom hann aldrei aftur
og urðu æfilok hans þau, að hann hengdist i húsi
sínu þá um veturinn. Var hann þá aftur orðinn svo
styggur og hjartveikur, að hann varð lítt höndlaður
i húsi. Það þarf nærgætni, aðgæzlu og skilning til
að meðhöndla hjartveika hesta. (Frh.)
Staka.
Máninn stráði myndum frá
mæni fáðum háum,
húms í gráði hékk hann á
himins þráðum bláum.
Hannes Guðmundsson.