Dýraverndarinn - 01.05.1931, Síða 9

DÝRAVERNDARIN N
35
og þá tekið upp hjá sér aS fylgja honum heim. En
þrátt fyrir þa'Ö, gleymdu þau ekki skyldu sinni, og
kornu aftur í tæka tíð, til þess aS annast fjárgæzluna
heiina.
Einu sinni sem oftar, var eg um tíma á Leysingja-
stöÖum hjá Steinunni systur minni, en Gu'Öjón maÖ-
ur hennar ekki heima. Þetta var snemma vetrar, bezta
tið og Húnavatn á ágætum ís.
Þegar eg hafði dvalið tvær nætur á Leysingja-
stööum, komu þau þangaÖ einsömul, Lappi og Pila
og var fögnuður Jteirra mikill og auðsæ gleði þeirra,
er þau hittu mig. TöfÖu þau inni dálitla stund, fengu
liressingu og klapp, og lögÖu svo af stað heimleiÖis.
Er svo ekki aÖ orðlengja j)að, að Laj)])i og Píla
komu yfir að LeysingjastöÖum, dag eftir dag og
viku eftir viku, á hverjum einasta degi, og auÖsætt
að erindiÖ var ekki annað en að finna mig og vita
hvernig mér HÖi.
Þá var búiÖ uppi á lofti á LeysingjastöÖum, og
einn dag, j)egar Lappi og Píla komu, hélt eg mig
þar og lét þau ekki sjá mig. Sátu þau ])á ýlandi
og skrækjandi við stiganu og 1)árust lítt af, svo að
eg kendi í hrjósti um þau og fór niður til ])eirra.
Var mér þá fagnað með miklum gleðilátum. Mér
hafði flogið i hug, að ef eg léti þau ekki sjá mig,
mundu þau leggja af komur sínar. En þeim var eitt-
hvað annað í hug, og undu engu öðru en að fá að
sjá mig í hvert sinn.
Daginn eftir datt mér í hug að nota þáu til að
hera bréf heim til mín. Og ])egar þau vóru nýkomin,
tók eg mig til, batt bréfið í klút, lmýtti honum um
hálsinn á Lappa og segi svo við þau: „Þið eigið
að færa henni móÖur minni þetta!“ Þau létu ekki
segja sér það tvisvar, en bregða þegar við og halda
heimleiðis. Þegar heim að Akri kom, var bærinn lok-
aður, svo að þau komust ekki inn. En þau vóru ekki
ráðalaus, fóru upp á baðstofuvegg og kröfsuðu ofur
varlega, hvort með sinni löpp, í einn baðstofuglugg-
ann. Var þá einhver sendur fram, til þess að opna
fyrir þeini bæinn. Biðu þau þá ekki boðanna, en
ruddust inn með fasi miklu og héldu rakleiðis til
baðstofu og þangað, sem móðir mín sat við rokkinn.
Lagði Lappi hausinn ofur góðlátlega i kjöltu henn-
ar, mændi upp á hana augunum og dillaði skottinu.
Tók móðir mín þá eftir klútnum um hálsinn á Lappa,
leysir hann og finnur bréfið. Litu þá bæði til henn-
ar sigri hrósandi, eins og þau vildu segja: Þarna
höfum við skilað þessu, sem okkur var trúað fyrir.
Þegar móðir mín hafði klappað þeim og þakkað fyrir
skilsemina, löbbuðu bæði ánægð fram og lögðust
fyrir, hvort í sínu bæli.
Eitt sinn varð faðir minn að fá afbæjarmann, sem
Jón hét, í göngurnar, vegna veikinda vinnumanns.
Lappi var vanur að fara í göngur með fóstursyni
foreldra minna, Jónasi Björnssyni, en hann var þá
farinn í hurtu. Þegar Jón kom að Akri, segir faðir
minn við Lappa: „Nú verðurðu, Lappi rninn, að
fara í göngumar með honum Jóni.“
Lappi varð daufur á svipinn, en sat þó hjá á
meðan verið var að búa út farangur gangnamanns.
Það var venja móður minnar, að láta sér í poka
aukamat handa hundinum, en gangnamaður geymdi
pokann ])ar, sem fljótlegt var að ná til hans, svo
að gefa mætti héppa við og við, bita til hressingar.
En svo var hundinum vitanlega ætlaður annar mat-
ur með nesti gangnamanna.
Þegar móðir mín hafði lokið við að búa út nest-
ið, ætlar hún með það fram úr búrinu. En þá hleyp-
ur Lappi að borðinu og ýlir ámátlega, snýr sér svo
að móður minni, mænir til hennar vonaraugum og
lætur mikið. Hana furðar mjög á því, hvernig hund-
urinn lætur, en skilur brátt hverskyns er: ])okinn
með aukabitanum lá eftir á búrborðinu. Hún tók
pokann, lét hann niður og gaf Lappa góðan bita,
svo sem i viðurkenningarskyni fyrir að minna á ])ok-
^ann sinn. Var svo að sjá, að Lappi gleddist í svip
yfir ])ví að sjá og finna að móðir mín skildi mál
hans. En daufur var hann þegar hann var að fara;
])ó brá hann elcki þeim vana sínum, að hrista sig '
vingjarnlega framan í fólkið og fá klapp þess, eins
og hann væri með þeim tilburðum að kveðja þau.
En mest lét hann þó utan í foreldrum mínum og
lengst var hann að kveðja þau.
Það var einnig venja móður minnar, að láta
gangnamanninn hafa aukavetlinga með sér, til þess
að nota ])egar lagt var á hestana. Úr einum áfanga-
staðnum reið Jón hart af stað, en hafði gleymt vet-
lingunum. La])])i hleypur á eftir honum, en geltir
svo hátt og hranalega, að Jóni verður það á að líta
við. Snýr ])á Lappi til baka og sendist eins og kólfi
væri skotið ])angað, sem lagt hafði verið upp, grípur
vetlingana í kjaftinn, og færir Jóni þá. Aukséð cr,
að Lappa hefir skilizt það strax, að ef hann hirti
vetlingana, þá gæti hann ekki látið Jón heyra til
sín, — ekki komið upp neinu bobsi. Þess vegna varð
hann að vekja eftirtekt Jóns áður, og það tókst hon-